Nie ma raczej wśród czytających ten wpis nikogo, kto by nie słyszał o czasach sławnych francuskich impresjonistów, czasach, gdy tworzył Monet, Renoir, Pizarro, czy inni sławni malarze tej epoki schyłku XIX wieku.
Ta książka nie jest o nich.

Historycznie przenosimy się dalej w czasie "fin de siècle", od przełomu XIX i XX wieku, do czasu przejścia z postimpresjonizmu do kubizmu i fowizmu.
Autor, poeta obracający się na co dzień w świadku artystycznym Paryża, opisuje w formie anegdot, kolejnych malarzy. Świat życia bez grosza, odrobinę szalony, oderwany od rzeczywistości, ale również i czasem w zatraceniu tragiczny. Przemierza on tamte czasy wszerz i wzdłuż, próbując oddać klimat miejsc, które już w momencie pisania książki stawały się minionymi.
Całość zamyka rozmowa z Matissem, pełna wspomnień, jakby podsumowująca zamknięcie pewnej epoki.
Odczuwałem tu brak umieszczenia kolorowych obrazów opisywanych twórców; jest parę czarno-białych, a mowa jest tu przecież o malowaniu kolorem.
Co do samych malarzy to pojawia się tu Matisse, Picasso, Derain, Vlaminck, Rouault, Bonnard, Lebasque, Marquet, Valadon, Utrillo, Modigliani i inni. Szczerze mówiąc, znałem ze słyszenia tylko kilku i nie łudzę się, że teraz zapamiętam pozostałe nazwiska, nie mówiąc już o ich życiorysach. Jednak to, co książka pozostawia w głowie, to atmosferę tamtego środowiska, poczucia, że tworzy się coś nowego, w trudach, ale z uporem. A tak w ogóle, to warto sobie pooglądać prace wymienionych malarzy (podczas czytania w użyciu wciąż był internet z galeriami obrazów artystów).

Nie ma raczej wśród czytających ten wpis nikogo, kto by nie słyszał o czasach sławnych francuskich impresjonistów, czasach, gdy tworzył Monet, Renoir, Pizarro, czy inni sławni malarze tej epoki schyłku XIX wieku.
Ta książka nie jest o nich.

Historycznie przenosimy się dalej w czasie "fin de siècle", od przełomu XIX i XX wieku, do czasu przejścia z postimpresjonizmu do...