Hans Henny Jahnn (1894-1959) należy do najciekawszych i najbardziej kontrowersyjnych pisarzy niemieckiego obszaru językowego naszego stulecia. Oprócz oryginalnych dramatów największe znaczenie w jego pisarskim dorobku mają powieści, przede wszystkim PERRUDJA (1929) oraz monumentalna trylogia FIuß ohne Ufer (1949, Rzeka bez brzegów,), której pierwszy tom DREWNIANY STATEK ukazał się już w polskim przekładzie. Na niniejszy tom złożyły się w miarę autonomiczne fragmenty z obu tych utworów, przy czym ich wyboru dokonał pod koniec życia sam autor, jak gdyby w swym ni zasłużonym zapoznaniu i braku szerszej recepcji własnej twórczości zapragnął zbliżyć się do czytelnika.
Jahnn odrzuca programowo tradycję kultury i filozofii chrześcijańskiej, kwestionuje pojęcia harmonii i piękna — postuluje natomiast archaiczność myślenia i uczucia, swoisty panteizm, uświęcenie ziemskości, wręcz kult natury i ludzkiego ciała; w imię opisywanej prawdy, czyli głównie rejestracji rozpadu ducha i dała, rezygnuje nawet z ambicji estetycznych, nie cofa się przed żadnym tabu.
Podstawową scenerię zmagań Jahnnowskich bohaterów z niekontrolowanym przez człowieka losem, prób zatrzymania „rzeki czasu”, wyznacza surowy i okrutny świat norweskich gór i fiordów, ale nie brak też ponurych obrazów wyciągniętych z mroków historii bądź nieosadzonych w konkretnych realiach. Główną bowiem widownią przepływu zdarzeń jest — w koncepcji autora — skazany na tę nierówną walkę człowiek ze swymi ograniczeniami i namiętnościami, samotny i bezsilny wobec tego, co się dzieje, a zatem wolny od odpowiedzialności za popełnione czyny.