Beniowski

Poemat dygresyjny, więc oczywiście oczekiwałem dygresji. Nie oczekiwałem jednak, że w ogromnej większości te dygresje to będą żenujące prywatne wycieczki w stronę krytyków i, przede wszystkim, Mickiewicza. Całość układa się w niekończący się ciąg pseudoluzackiego kwękania: He he, mój czytelniku drogi, teraz mi się dość śmiesznie zrymowało, ale to mi już pan x i pan y zarzucali w poprzednich utworach, więc pewnie znowu się przyczepią, ale ale, dość już o tym, teraz mojego bohatera cudnego poprowadzę dalej, jak Mickiewicz zupełnie, bo jeszcze mam cudnych pomysłów mnóstwo, ale w Polsce jest tak, że gdy pokazać te cudne pomysły, to zaraz w gazecie x napiszą o tym to, co im się w głupich łbach wyroi, ale ale, dość o tym, moja Muzo, teraz mój bohater jedzie, jedzie, a co ty byś czytelniku zrobił, gdybyś tak jechał? Może wolałbyś być wtedy którymś bohaterem Mickiewicza?
I tak w kółko. Żałosne.
Poza dygresjami jest czasem i fabuła. Jest. Szkoda, że miejscami tak bełkotliwa, że przy najlepszych chęciach nie sposób się nie znużyć ustalaniem, o kim w danej chwili mowa. Wszystko podlane nawiedzonym uduchowieniem, wobec którego nawet współcześni Słowackiemu musieli wzruszać ramionami. Dzisiejszy czytelnik jęczy co kilka stron. Słowacki (w odróznieniu od, he he, Mickiewicza) najzwyczajniej nie wytrzymuje próby czasu.
Całość ratują dwa, trzy fragmenty, które mają ręce i nogi. Bitwa z buntownikami Sawy. Cały motyw Krymu. To trochę za mało, żeby "Beniowskiego" chwalić.

Poemat dygresyjny, więc oczywiście oczekiwałem dygresji. Nie oczekiwałem jednak, że w ogromnej większości te dygresje to będą żenujące prywatne wycieczki w stronę krytyków i, przede wszystkim, Mickiewicza. Całość układa się w niekończący się ciąg pseudoluzackiego kwękania: He he, mój czytelniku drogi, teraz mi się dość śmiesznie zrymowało, ale to mi już pan x i pan y...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Beniowski to typowy poemat dygresyjny. Poemat opisujący losy dość młodego człowieka - Beniowskiego, a przy tym przedstawiający wszelakie dygresje Juliusza Słowackiego. Dygresje Słowackiego są tak szerokie że porównania które on stosuje w Beniowskim odnoszą się chyba do wszystkich epok. Czasami można by się zastanawiać co jest właściwie celem tej książki - przygody Beniowskiego, czy prywatne konflikty Słowackiego? Książka miała swoje bardzo dobre fragmenty, (wers doceniający twórczość Adama Mickiewicza) ale zbyt często przeplatała je ze słabymi (zwłaszcza tam gdzie następował autotematyzm). Skutkuje to niczym innym niż tym, że Beniowski jest poematem co najwyżej przeciętnym, nie wybijającym się.

Reasumując, Beniowski nie jest utworem typowym. Jest za to utworem pełnym porównań i dygresji, (ale także i dyskrecji dla przeciętnego czytelnika) co na dłuższą metę ani nie zachwyca, ani nie zachęca.

Beniowski to typowy poemat dygresyjny. Poemat opisujący losy dość młodego człowieka - Beniowskiego, a przy tym przedstawiający wszelakie dygresje Juliusza Słowackiego. Dygresje Słowackiego są tak szerokie że porównania które on stosuje w Beniowskim odnoszą się chyba do wszystkich epok. Czasami można by się zastanawiać co jest właściwie celem tej książki - przygody...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cholernie ciężki w odbiorze utwór, a zwłaszcza dla współczesnego odbiorcy. Poziomem trudności i fabułą mocno przypomina Sen Srebrny Salomei. Ogólnie uważam, że Słowacki to ciężki do strawienia autor. Ale przyznam też bez bicia, że Lilla Weneda wyszła mu pierwszorzędnie i to mój numer jeden w jego repertuarze :-)

Cholernie ciężki w odbiorze utwór, a zwłaszcza dla współczesnego odbiorcy. Poziomem trudności i fabułą mocno przypomina Sen Srebrny Salomei. Ogólnie uważam, że Słowacki to ciężki do strawienia autor. Ale przyznam też bez bicia, że Lilla Weneda wyszła mu pierwszorzędnie i to mój numer jeden w jego repertuarze :-)

Pokaż mimo to

Swawola słów i wena niech żyją! I poematy dygresyjne - niech odżyją nam!
Czy przeciętny maturzysta zmuszony do wyznawania wielkości Słowackiego nie miałby lżejszego żywota i takiejż strawności, gdyby mu pokazać Słowackiego z rymem "autodafe" (bo i wieszcz nad rymem musi się napocić, a czasem mu się najzwyczajniej nie chce) albo romantycznego Juliusza "krwawą wannę" jak u, nie przymierzając, Tarrantino? Ano byłoby lżej i byłoby śmieszniej, czyli jak w tym poemacie, którego Polska w tym roku gromadnie narodowo czytać nie chciała.

Swawola słów i wena niech żyją! I poematy dygresyjne - niech odżyją nam!
Czy przeciętny maturzysta zmuszony do wyznawania wielkości Słowackiego nie miałby lżejszego żywota i takiejż strawności, gdyby mu pokazać Słowackiego z rymem "autodafe" (bo i wieszcz nad rymem musi się napocić, a czasem mu się najzwyczajniej nie chce) albo romantycznego Juliusza "krwawą wannę"...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szczerze? Nie wiem o czym to było. Nie trafiło do mnie przesłanie utworu. Przeczytałem sobie jeszcze streszczenie, ale niezbyt rozjaśniło mi ono w głowie. Było tam powiedziane coś o rywalizacji pomiędzy Słowackim, a Mickiewiczem. Było porównanie do Don Juan'a. Jedyne co mogę powiedzieć pochodzi ze streszczenia. Może moja głowa nie pracowała już na najwyższych obrotach, ale to i tak nie tłumaczy dlaczego nic do mnie nie dotarło z tej książki...

Szczerze? Nie wiem o czym to było. Nie trafiło do mnie przesłanie utworu. Przeczytałem sobie jeszcze streszczenie, ale niezbyt rozjaśniło mi ono w głowie. Było tam powiedziane coś o rywalizacji pomiędzy Słowackim, a Mickiewiczem. Było porównanie do Don Juan'a. Jedyne co mogę powiedzieć pochodzi ze streszczenia. Może moja głowa nie pracowała już na najwyższych obrotach, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Chcę, żeby język giętki powiedział wszystko, co pomyśli głowa"...

No I mówi ten język, ale co siedzi w tej głowie? Wolę Mickiewicza, aczkolwiek cieszę się, że mamy też SLowackiego. Czytać!

"Chcę, żeby język giętki powiedział wszystko, co pomyśli głowa"...

No I mówi ten język, ale co siedzi w tej głowie? Wolę Mickiewicza, aczkolwiek cieszę się, że mamy też SLowackiego. Czytać!

Pokaż mimo to

Ach Beniowski! Zanim zaczęłam czytać tę książkę darzyłam już Słowackiego sympatią. Być może to właśnie przyczyniło się znacznie do mojej opinii, ale to dzieło literackie oceniam na wybitne! Poza przekazaną treścią, napisane jest w taki sposób, że mam ochotę uczyć się kolejnych wersów na pamięć.

Ach Beniowski! Zanim zaczęłam czytać tę książkę darzyłam już Słowackiego sympatią. Być może to właśnie przyczyniło się znacznie do mojej opinii, ale to dzieło literackie oceniam na wybitne! Poza przekazaną treścią, napisane jest w taki sposób, że mam ochotę uczyć się kolejnych wersów na pamięć.

Pokaż mimo to

Julek jak zawsze mnie zaskakuje swą ironią i dystansem. A ten poemat pisany oktawą to chyba szczyt mistrzostwa w sztuce poetyckiej. Bo to mistrzostwo ograniczać się do tylu wersów, a rozpisywać się o sztuce, o krytyce, o sobie, w dygresjach na kilka strof. Zresztą słynne już zdanie najlepiej to potwierdza: "Chodzi mi o to, aby język giętki powiedział wszystko, co pomyśli głowa".

Julek jak zawsze mnie zaskakuje swą ironią i dystansem. A ten poemat pisany oktawą to chyba szczyt mistrzostwa w sztuce poetyckiej. Bo to mistrzostwo ograniczać się do tylu wersów, a rozpisywać się o sztuce, o krytyce, o sobie, w dygresjach na kilka strof. Zresztą słynne już zdanie najlepiej to potwierdza: "Chodzi mi o to, aby język giętki powiedział wszystko, co pomyśli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedyna licealna porażka. Przeczytałam całą, a nie zrozumiałam nic.....

Jedyna licealna porażka. Przeczytałam całą, a nie zrozumiałam nic.....

Pokaż mimo to

Słowacki wielkim poetą był! Moim zdaniem, jednym z najlepszych. Polecam tym, którzy lubią dobrą klasykę, a nie tylko coś najnowszego i współczesnego.

Słowacki wielkim poetą był! Moim zdaniem, jednym z najlepszych. Polecam tym, którzy lubią dobrą klasykę, a nie tylko coś najnowszego i współczesnego.

Pokaż mimo to