Monachomachia

Nie wiem czy teraz taka obrazoburczość by przeszła. Prawie 250 lat temu można było otwarcie obśmiać duchowieństwo.

Nie wiem czy teraz taka obrazoburczość by przeszła. Prawie 250 lat temu można było otwarcie obśmiać duchowieństwo.

Bardzo zabawne, dowcipne, bardzo lekkie i zarazem bardzo ostro wymierzone w hipokryzję duchowieństwa, nie taką znowu niecodzienną. Pióro Krasickiego i jego zmysł obserwacji jak zwykle nie rozczarowują.

Bardzo zabawne, dowcipne, bardzo lekkie i zarazem bardzo ostro wymierzone w hipokryzję duchowieństwa, nie taką znowu niecodzienną. Pióro Krasickiego i jego zmysł obserwacji jak zwykle nie rozczarowują.

Władanie piórem i swoboda języka to największe zalety Krasickiego. Sam utwór może i miejscami zabawny, jednak dziś chyba zbyt "grzeczny", a na pewno do kontrowersyjności, którą posiadał w latach publikacji, mu daleko.
Jednak czyta się szybko, rytmicznie i można wzbogacić swoje słownictwo o archaizmy i historyzmy.

Władanie piórem i swoboda języka to największe zalety Krasickiego. Sam utwór może i miejscami zabawny, jednak dziś chyba zbyt "grzeczny", a na pewno do kontrowersyjności, którą posiadał w latach publikacji, mu daleko.
Jednak czyta się szybko, rytmicznie i można wzbogacić swoje słownictwo o archaizmy i historyzmy.

Biskup, arcybiskup, piszący kontrowersyjny poemat heroikomiczny o swym otoczeniu w sposób groteskowy, satyryczny i bez rzucania błotem.. klasyka!

Biskup, arcybiskup, piszący kontrowersyjny poemat heroikomiczny o swym otoczeniu w sposób groteskowy, satyryczny i bez rzucania błotem.. klasyka!

Ignacy Krasicki w komiczny sposób ukazuje jak obżarstwo i pijaństwo zobrazowane w utworze przesłoniło prawdziwą misję zakonów. Jego celem nie był bynajmniej atak na religię, jedynie w aluzyjny sposób precyzuje on ujemne strony życia wielu ówczesnych zakonników. Autor nie szczędzi mnichom krytyki, otwarcie mówi o ich lenistwie, niskim poziomie moralnym i intelektualnym. Nic dziwnego, że utwór ten wywołał wiele kontrowersji skoro prawda zawsze boli najbardziej.

Ignacy Krasicki w komiczny sposób ukazuje jak obżarstwo i pijaństwo zobrazowane w utworze przesłoniło prawdziwą misję zakonów. Jego celem nie był bynajmniej atak na religię, jedynie w aluzyjny sposób precyzuje on ujemne strony życia wielu ówczesnych zakonników. Autor nie szczędzi mnichom krytyki, otwarcie mówi o ich lenistwie, niskim poziomie moralnym i intelektualnym. Nic...

Autor mający godność arcybiskupią przedstawia zepsucie moralne jakie panuje w zakonach, przyobleka to w uwłaczające duchowieństwu konkretne sytuacje, uwypukla to mocną satyrą. Aż trudno uwierzyć w taką rzeczywistość.

Autor mający godność arcybiskupią przedstawia zepsucie moralne jakie panuje w zakonach, przyobleka to w uwłaczające duchowieństwu konkretne sytuacje, uwypukla to mocną satyrą. Aż trudno uwierzyć w taką rzeczywistość.

Kiepska.

Kiepska.

Obowiązkowa, choć druzgocze duszę

Obowiązkowa, choć druzgocze duszę

Satyra, groteska, humoreska. Wciąż dobrze się czyta.

Satyra, groteska, humoreska. Wciąż dobrze się czyta.

To jeden wielki paradoks, że „Monachomachia” czyli wojna mnichów, będąca w swoim przesłaniu satyrą i krytyką stanu duchownego przedrozbiorowej, Polski wyszła spod pióra prominentnego hierarchy kościelnego, jakim był Ignacy Krasicki, piastujący między innym godność arcybiskupa gnieźnieńskiego. Autor, będący czołowym człowiekiem Kościoła, musiał wiedzieć o czym pisze. Krasicki polsko-niemiecki arystokrata, człowiek wykształcony, zafascynowany ideami oświecenia z pewnością zżymał się na widok zaściankowego, zacofanego i mało lotnego kleru. Który raz zdobywszy swoją przewagę społeczno-materialną gnuśniał w swoim obskurantyzmie i zachłannym zaspakajaniu najniższych potrzeb. Jako hierarcha kościelny nie mógł bezpośrednio zaatakować stanu, z którego sam się wywodził, więc posłużył się poematem heroikomicznym, dzięki czemu wzbogacił polską literaturę o bardzo oryginalną pozycję, która zachowała swoją aktualność i do dzisiaj przyprawia o śmiech kolejne pokolenia czytelników, którzy czytają ją na swoich tabletach.
Sam Krasicki jednak też nie jest człowiekiem bez zarzutu. Przyjaźnił się z królem Stanisławem Augustem Poniatowskim, z którym łączyły go idee oświeceniowe, ale już nie poparł otwarcie Króla w jego planach reformatorskich dla kraju. Po I rozbiorze Polski znalazł się ze swoim urzędem i dobrami pod panowaniem Prus. W zmienionej sytuacji przelał swój sentyment na króla Prus Fryderyka II Wielkiego, z którym utrzymywał przyjacielskie stosunki, a który odwdzięczał się nadaniami godności arystokratycznych dla swego nowego polskiego podanego. Ja wiem, że wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i pewnie sam zachowałbym się tak samo, ale w stosunku do takich historycznych postaci pozostaje jednak niesmak.

To jeden wielki paradoks, że „Monachomachia” czyli wojna mnichów, będąca w swoim przesłaniu satyrą i krytyką stanu duchownego przedrozbiorowej, Polski wyszła spod pióra prominentnego hierarchy kościelnego, jakim był Ignacy Krasicki, piastujący między innym godność arcybiskupa gnieźnieńskiego. Autor, będący czołowym człowiekiem Kościoła, musiał wiedzieć o czym pisze....