Monachomachia

Ignacy Krasicki w komiczny sposób ukazuje jak obżarstwo i pijaństwo zobrazowane w utworze przesłoniło prawdziwą misję zakonów. Jego celem nie był bynajmniej atak na religię, jedynie w aluzyjny sposób precyzuje on ujemne strony życia wielu ówczesnych zakonników. Autor nie szczędzi mnichom krytyki, otwarcie mówi o ich lenistwie, niskim poziomie moralnym i intelektualnym. Nic dziwnego, że utwór ten wywołał wiele kontrowersji skoro prawda zawsze boli najbardziej.

Ignacy Krasicki w komiczny sposób ukazuje jak obżarstwo i pijaństwo zobrazowane w utworze przesłoniło prawdziwą misję zakonów. Jego celem nie był bynajmniej atak na religię, jedynie w aluzyjny sposób precyzuje on ujemne strony życia wielu ówczesnych zakonników. Autor nie szczędzi mnichom krytyki, otwarcie mówi o ich lenistwie, niskim poziomie moralnym i intelektualnym. Nic...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor mający godność arcybiskupią przedstawia zepsucie moralne jakie panuje w zakonach, przyobleka to w uwłaczające duchowieństwu konkretne sytuacje, uwypukla to mocną satyrą. Aż trudno uwierzyć w taką rzeczywistość.

Autor mający godność arcybiskupią przedstawia zepsucie moralne jakie panuje w zakonach, przyobleka to w uwłaczające duchowieństwu konkretne sytuacje, uwypukla to mocną satyrą. Aż trudno uwierzyć w taką rzeczywistość.

Pokaż mimo to

Kiepska.

Kiepska.

Pokaż mimo to

Obowiązkowa, choć druzgocze duszę

Obowiązkowa, choć druzgocze duszę

Pokaż mimo to

Satyra, groteska, humoreska. Wciąż dobrze się czyta.

Satyra, groteska, humoreska. Wciąż dobrze się czyta.

Pokaż mimo to

To jeden wielki paradoks, że „Monachomachia” czyli wojna mnichów, będąca w swoim przesłaniu satyrą i krytyką stanu duchownego przedrozbiorowej, Polski wyszła spod pióra prominentnego hierarchy kościelnego, jakim był Ignacy Krasicki, piastujący między innym godność arcybiskupa gnieźnieńskiego. Autor, będący czołowym człowiekiem Kościoła, musiał wiedzieć o czym pisze. Krasicki polsko-niemiecki arystokrata, człowiek wykształcony, zafascynowany ideami oświecenia z pewnością zżymał się na widok zaściankowego, zacofanego i mało lotnego kleru. Który raz zdobywszy swoją przewagę społeczno-materialną gnuśniał w swoim obskurantyzmie i zachłannym zaspakajaniu najniższych potrzeb. Jako hierarcha kościelny nie mógł bezpośrednio zaatakować stanu, z którego sam się wywodził, więc posłużył się poematem heroikomicznym, dzięki czemu wzbogacił polską literaturę o bardzo oryginalną pozycję, która zachowała swoją aktualność i do dzisiaj przyprawia o śmiech kolejne pokolenia czytelników, którzy czytają ją na swoich tabletach.
Sam Krasicki jednak też nie jest człowiekiem bez zarzutu. Przyjaźnił się z królem Stanisławem Augustem Poniatowskim, z którym łączyły go idee oświeceniowe, ale już nie poparł otwarcie Króla w jego planach reformatorskich dla kraju. Po I rozbiorze Polski znalazł się ze swoim urzędem i dobrami pod panowaniem Prus. W zmienionej sytuacji przelał swój sentyment na króla Prus Fryderyka II Wielkiego, z którym utrzymywał przyjacielskie stosunki, a który odwdzięczał się nadaniami godności arystokratycznych dla swego nowego polskiego podanego. Ja wiem, że wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i pewnie sam zachowałbym się tak samo, ale w stosunku do takich historycznych postaci pozostaje jednak niesmak.

To jeden wielki paradoks, że „Monachomachia” czyli wojna mnichów, będąca w swoim przesłaniu satyrą i krytyką stanu duchownego przedrozbiorowej, Polski wyszła spod pióra prominentnego hierarchy kościelnego, jakim był Ignacy Krasicki, piastujący między innym godność arcybiskupa gnieźnieńskiego. Autor, będący czołowym człowiekiem Kościoła, musiał wiedzieć o czym pisze....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Wpada Hijacynt, nowa postać rzeczy! Miejsce dysputy zastał placem wojny..."

"Wpada Hijacynt, nowa postać rzeczy! Miejsce dysputy zastał placem wojny..."

Pokaż mimo to

Pełna ironii i humoru, lecz nie uwłaczająca nikomu. Przywary, o których wspomina Ksiądz Biskup Warmiński można z równym powodzeniem przypisać każdej osobie z osobna, nie ograniczając się do żadnej z grup społecznych. Zarówno "Monachomachia" jak i "Antymonachomachia" to świetne pozycję, które każdy powinien przeczytać, bo na pewno znajdzie tam i śmiech i zaowalowaną przestrogę. Polecam!

Pełna ironii i humoru, lecz nie uwłaczająca nikomu. Przywary, o których wspomina Ksiądz Biskup Warmiński można z równym powodzeniem przypisać każdej osobie z osobna, nie ograniczając się do żadnej z grup społecznych. Zarówno "Monachomachia" jak i "Antymonachomachia" to świetne pozycję, które każdy powinien przeczytać, bo na pewno znajdzie tam i śmiech i zaowalowaną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Biskup a potem arcybiskup pisze o swoim środowisku. I to pisze tak, że można boki zrywać. Krasicki jak mało kto potrafił operować ironią, groteską i szyderstwem jednocześnie nie mieszając z błotem. Doskonała lektura dla każdego!

Biskup a potem arcybiskup pisze o swoim środowisku. I to pisze tak, że można boki zrywać. Krasicki jak mało kto potrafił operować ironią, groteską i szyderstwem jednocześnie nie mieszając z błotem. Doskonała lektura dla każdego!

Pokaż mimo to

Dowcipnie, inteligentnie i antyklerykalnie. Klasyk zdecydowanie wart przeczytania.

Dowcipnie, inteligentnie i antyklerykalnie. Klasyk zdecydowanie wart przeczytania.

Pokaż mimo to