Dzieje naszej wojskowej dumy - husarii. Historia tej barwnej formacji, jej organizacja, uzbrojenie, taktyka. Jest dział poświęcony koniom. Plus fotografie i rysunki.

Dzieje naszej wojskowej dumy - husarii. Historia tej barwnej formacji, jej organizacja, uzbrojenie, taktyka. Jest dział poświęcony koniom. Plus fotografie i rysunki.

Husaria, śmiało by można stwierdzić, że nasza narodowa duma, bynajmniej w okresie jej największej świetności tj. od końca XVI w. do pierwszej połowy XVII W. Później jak wiadomo, położenie geopolityczne Rzeczypospolitej, było nie najlepsze, co miało również, swoje negatywne odbicie w naszej wojskowości. Jeszcze ostatnie dni chwały naszych skrzydlatych jeźdźców to czasy Sobieskiego i victoria wiedeńska, ale to już druga połowa XVII W, okres, w którym byliśmy coraz bardziej nękani przez sąsiadów i zarazem traciliśmy znaczenie na arenie międzynarodowej, dodać jeszcze można kryzys wewnętrzny. Autorzy powyższej monografii, ukazali genezę husarii, uzbrojenie jakie było przez nią wykorzystywane, dowiemy się także, skąd wywodzili się husarze jak się szkolili i walczyli. W zasadzie jest to zasób różnych informacji, nie zbędnych do poszerzenia wiedzy na temat tej wojskowej formacji. nie pominięto nawet takich informacji - jak rodzaj używanych koni. Zostali również przybliżeni najwięksi dowódcy oraz ich taktyka na polach bitew. Dowiemy się o największych bataliach husarii, gdzie ścierała w pył, niekiedy przeważające liczebnie wojska wroga. A przez okres swego istnienia miała potężnych przeciwników: Szwedów, Turków, Tatarów, Państwo Moskiewski. Praca, jest poparta odpowiednim zasobem źródeł pisanych jak i ikonograficznych. Polecić można wszystkim, którzy interesują się powyższą tematyką.

Husaria, śmiało by można stwierdzić, że nasza narodowa duma, bynajmniej w okresie jej największej świetności tj. od końca XVI w. do pierwszej połowy XVII W. Później jak wiadomo, położenie geopolityczne Rzeczypospolitej, było nie najlepsze, co miało również, swoje negatywne odbicie w naszej wojskowości. Jeszcze ostatnie dni chwały naszych skrzydlatych jeźdźców to czasy...

Ta ciekawa książka jest niestety penegirykiem. Autorzy nie kryją swojego zachwytu nad tą, faktycznie wspaniałą formacją i otwarcie boleją nad jej upadkiem. Dlatego też, na jej kartach przedstawione zostały głównie najwspanialsze chwile ,,skrzydlatej jazdy" (która prawdopodobnie skrzydeł w boju nie używała),a trudne lata powstania Chmielnickiego i potopu zostały potraktowane po macoszemu. Nie oznacza to jednak, że jest to pozycja mało wartościowa. Zawiera mnóstwo informacji o genezie, uzbrojeniu i statusie husarii, chociaż część danych, jak wyżej wspomniałem, jest przedstawiona zbyt optymistycznie.

Ta ciekawa książka jest niestety penegirykiem. Autorzy nie kryją swojego zachwytu nad tą, faktycznie wspaniałą formacją i otwarcie boleją nad jej upadkiem. Dlatego też, na jej kartach przedstawione zostały głównie najwspanialsze chwile ,,skrzydlatej jazdy" (która prawdopodobnie skrzydeł w boju nie używała),a trudne lata powstania Chmielnickiego i potopu zostały...

Interesujące i zmusza do wysiłku z zakreślaczem i ołówkiem.
Początek poświęcony jest pochodzeniu husarii od jednostek złożonych z Serbów, początkowo znikomo opancerzonych, a następnie główny nacisk położony jest na roztrwonienie siły tej formacji z uwagi na (ugruntowany wprawdzie sukcesami) mit elitarności powodujący nadmierne umiłowanie przepychu, tworzenie mitu sarmatyzm, do których ostatecznie dołożyło się ogólne osłabienie Polski po potopie szwedzkim.
Część druga--poświęcona uzbrojeniu--dla mnie najciekawsza--nie tylko osławiona husarska szabla (którą cytowany olimpijczyk, Wojciech Zabłocki uważa za wszechstronniejszą od katany),ale również kopie (w odróżnieniu od lanc i rohatyn) budzące postrach nawet w piechocie z bronią palną, łuki odwrócone, broń palna husarii, koncerze ("szpikulce" do przebijania zbroi),pancerz husarza, który wytrzymywał strzały z pistoletu... Jest też o słynnych skrzydłach.
Część trzecia--konie--autorzy przytaczają rozmaite źródła, np. pamiętniki, opisy dawnych hipologów, z których wnioskować można o tym jakie rasy koni wykorzystano do stworzenia polskiego konia husarskiego i jak ten ostatni--będąc tylko mieszańcem konia wschodniego--mógł prześcignąć pierwowzór.
Część czwarta--sposoby walki--o tym jak zachód stawiał na piechotę i siłę ognia, a przeoczył siłę kawalerii, której Polska nie zarzuciła ze względu na niemożność pokonania Tatarów innymi formacjami i udoskonaliła tak, że piechota z bronią palną mogła przeżyć trudne chwile.
Część ostatnia--wielkie bitwy husarii: Kircholm, Kłuszyn, Chocim, Trzciana, Wiedeń... Cóż, opisy tych bitew są bardzo emocjonalne i można przy opisie odsieczy wiedeńskiej się wzruszyć i poczuć dumę narodową. Wspomnianych jest też kilka bitew przegranych, gdzie mimo potencjału husarii, nie został on wykorzystany przez dowódców, a wreszcie zmierzch husarii po wprowadzeniu broni szybkostrzelnej, choć nawet i tu husaria przy dużych już stratach własnych zdolna była przełamać linię nieprzyjaciela.
Na plus książki oprócz poważnego potraktowania niezbędnych zagadnień dochodzi pasja autorów, która mocno bije z tekstu. Z pewnością, jest to jedna z tych książek, przy których czuje się żal, że "to już koniec".
I jeszcze dodam, że o ile dobrze naliczyłem, książka opiera się na 107 pozycjach literatury--wydaje mi się całkiem sporo aby w pełni zaufać wiedzy autorów. Jeśli dodać do tego, że na rynku wtórnym książka jest do zdobycia za śmieszne pieniądze (ja dostałem za 9,60zł),to nic tylko mogę polecić.

Interesujące i zmusza do wysiłku z zakreślaczem i ołówkiem.
Początek poświęcony jest pochodzeniu husarii od jednostek złożonych z Serbów, początkowo znikomo opancerzonych, a następnie główny nacisk położony jest na roztrwonienie siły tej formacji z uwagi na (ugruntowany wprawdzie sukcesami) mit elitarności powodujący nadmierne umiłowanie przepychu, tworzenie mitu sarmatyzm,...