Wspaniała książka! Sama esencja człowieczeństwa i tego, z czym każdy z nas musi się zmagać. Ale, by zrozumieć w pełni tę książkę trzeba jednak samemu najpierw doświadczyć runięcia nieba na głowę, czyli właśnie we wlasnym życiu przejść przez "smugę cienia" i zrozumieć, że życie jest dla nas nieubłagane i jak powiedział kapitel Giles - na tym świecie nikomu nie daje odpoczynku.

Wspaniała książka! Sama esencja człowieczeństwa i tego, z czym każdy z nas musi się zmagać. Ale, by zrozumieć w pełni tę książkę trzeba jednak samemu najpierw doświadczyć runięcia nieba na głowę, czyli właśnie we wlasnym życiu przejść przez "smugę cienia" i zrozumieć, że życie jest dla nas nieubłagane i jak powiedział kapitel Giles - na tym świecie nikomu nie daje...

Doceniam kunszt literacki Conrada, łatwość posługiwania się językiem. Mimo to muszę przyznać się sam przed sobą, że po prostu mnie nudzi. Ani "Zwycięstwo", ani "Jądro ciemności" nie wywarły na mnie spodziewanego wrażenia. Tym bardziej powyższa pozycja. Nie daje jednak za wygraną i do Conrada jeszcze wrócę.

Doceniam kunszt literacki Conrada, łatwość posługiwania się językiem. Mimo to muszę przyznać się sam przed sobą, że po prostu mnie nudzi. Ani "Zwycięstwo", ani "Jądro ciemności" nie wywarły na mnie spodziewanego wrażenia. Tym bardziej powyższa pozycja. Nie daje jednak za wygraną i do Conrada jeszcze wrócę.

Porywająca historia pierwszego samodzielnego rejsu młodego i jeszcze dość niedoświadczonego oficera marynarki handlowej (w tej roli sam Joseph Conrad!),który po niespodziewanej śmierci dotychczasowego kapitana, otrzymuje propozycję objęcia dowództwa statku na Oceanie Indyjskim.

Zanim zawinie do portu przeznaczenia (Singapur),przyjdzie mu zmierzyć się z trudnościami związanymi z nieskrywaną niechęcią i ciężką chorobą pierwszego oficera; epidemią, która zwali z nóg członków załogi oraz dziwnymi zdarzeniami zalatującymi metafizyką

(chory pierwszy oficer posądza o nie ducha zmarłego kapitana, który za życia był człowiekiem złośliwym, więc po śmierci wałęsa się po pokładzie siejąc na statku strach i spustoszenie).

„Smuga cienia” jest powieścią konfesyjną, inspiracją dla jej powstania stały się wydarzenia z życia zawodowego Josepha Conrada. Jak pisał: „Celem tego utworu było przedstawienie pewnych faktów, które z pewnością były związane ze zmianami, zachodzącymi w człowieku – kiedy młodość, beztroska i żarliwa pasja przekształca się w bardziej świadomą i dojmującą fazę dojrzalszego życia".

Książka penetruje psychikę i wydobywa głęboką prawdę o człowieku, który podjął się trudnego wyzwania i aby mu sprostać, musiał przejść przyspieszony proces dojrzewania. Jest ona także hołdem złożonym przez Conrada ludziom morza.

Porywająca historia pierwszego samodzielnego rejsu młodego i jeszcze dość niedoświadczonego oficera marynarki handlowej (w tej roli sam Joseph Conrad!),który po niespodziewanej śmierci dotychczasowego kapitana, otrzymuje propozycję objęcia dowództwa statku na Oceanie Indyjskim.

Zanim zawinie do portu przeznaczenia (Singapur),przyjdzie mu zmierzyć się z trudnościami...

Wszystko co najlepsze u Conrada w dość przystępnej, nierozwlekłej formie.

Wszystko co najlepsze u Conrada w dość przystępnej, nierozwlekłej formie.

Przeciętna na pewno nie, ale NIEZŁA! już tak.
Przede wszystkim pokazuje kunszt literacki autora, a sama historia, jak to historia morskich żeglug, podobnych mu pisarzy. Plus oczywiście doza filozofii i człowiek.
Książka esencjonalna, gęsta, ponura, krótka i zwięzła.
Język i inteligencja autora, sprawność posługiwania się piórem wygrywa. Przyznam, że pierwszy raz czytałam Conrada. Chyba nawet Jądro ciemności pominęłam w szkole. Mam zamiar jednak odrobić stratę.

Przeciętna na pewno nie, ale NIEZŁA! już tak.
Przede wszystkim pokazuje kunszt literacki autora, a sama historia, jak to historia morskich żeglug, podobnych mu pisarzy. Plus oczywiście doza filozofii i człowiek.
Książka esencjonalna, gęsta, ponura, krótka i zwięzła.
Język i inteligencja autora, sprawność posługiwania się piórem wygrywa. Przyznam, że pierwszy raz czytałam...

Pretensjonalna, nie budzi zaufania , ordynarne porownania np. rece marynarza okresla "lapska", innego opisuje,ze ma "nozdrza". Przedstawia powazne sytuacje na statku "bawiac sie " rownoczesnie w samozwanczego psychologa.Ech, szkoda reki,bo moglabym przytoczyc fragmenty.

Pretensjonalna, nie budzi zaufania , ordynarne porownania np. rece marynarza okresla "lapska", innego opisuje,ze ma "nozdrza". Przedstawia powazne sytuacje na statku "bawiac sie " rownoczesnie w samozwanczego psychologa.Ech, szkoda reki,bo moglabym przytoczyc fragmenty.

Mały stateczek na morzu w obliczu febry. Nie ma opcji, wysiadam i idę do domu. Postawy wobec sytuacji krytycznej. W odróżnieniu od niedawno przeczytanych opowiadań Conrada, ta wydaje mi się w ogólnym wydźwięku budująca, są kryzysy, zwątpienia, ale całościowo załoga zdaje egzamin, niezależnie jak ta historia kończy się dla poszczególnych marynarzy.

Mały stateczek na morzu w obliczu febry. Nie ma opcji, wysiadam i idę do domu. Postawy wobec sytuacji krytycznej. W odróżnieniu od niedawno przeczytanych opowiadań Conrada, ta wydaje mi się w ogólnym wydźwięku budująca, są kryzysy, zwątpienia, ale całościowo załoga zdaje egzamin, niezależnie jak ta historia kończy się dla poszczególnych marynarzy.

Arcydzieło! Tylko Conrad potrafił tak przejmująco opisać ludzki charakter. Uwielbiam! To jest literatura, która pozwala mi myśleć, wczuwać się, rozumieć drugiego człowieka. Strasznie mnie pociąga to gmeranie w ludzkiej postaci. Niesamowita głębia. A treść? Jak to u Conrada, morska. Młody człowiek, nieoczekiwanie zostaje kapitanem i uświadamia sobie jak dojrzał psychicznie mając na pokładzie złożonych chorobą ludzi. Przejmujące. I wciągające. Zdecydowanie polecam.
To nie jest książka, którą czyta się dla fabuły, to nie amerykański film. To jest książka, którą czyta się dla poznania drugiego człowieka i odkrycia siebie. To jest Kieślowski, Tarkowski, to jest Fellini, to jest kino moralnego niepokoju.

Arcydzieło! Tylko Conrad potrafił tak przejmująco opisać ludzki charakter. Uwielbiam! To jest literatura, która pozwala mi myśleć, wczuwać się, rozumieć drugiego człowieka. Strasznie mnie pociąga to gmeranie w ludzkiej postaci. Niesamowita głębia. A treść? Jak to u Conrada, morska. Młody człowiek, nieoczekiwanie zostaje kapitanem i uświadamia sobie jak dojrzał psychicznie...

"I ty , i ty także - zdawał się mówić ten głos- zaznasz godzin spokoju i godzin wewnętrznej udręki z wieczystym sam na sam z sobą. Nie wspierany przez nikogo, będziesz jak my stawiał czoło wiatrom i morzu, wśród obojętnego ogromu wód pochłaniających bez śladu to wszystko, co zwiemy wysiłkiem i życiem człowieka."

"Smuga cienia" jest powieścią psychologiczną o dorastaniu i odpowiedzialności. Jak ważna jest umiejętność stawiania czoła przeciwnościom losu, podejmowanie trudnych decyzji.
Ile razy mamy świadomość że można było zrobić coś lepiej,
podjąć inną decyzję...
Pojawia się smuga cienia, którą na szczęście może rozwiać promień radości ;)

"I ty , i ty także - zdawał się mówić ten głos- zaznasz godzin spokoju i godzin wewnętrznej udręki z wieczystym sam na sam z sobą. Nie wspierany przez nikogo, będziesz jak my stawiał czoło wiatrom i morzu, wśród obojętnego ogromu wód pochłaniających bez śladu to wszystko, co zwiemy wysiłkiem i życiem człowieka."

"Smuga cienia" jest powieścią psychologiczną o dorastaniu i...

Czytanie Conrada to uczta. Mozna w pełni zaufać jego kunsztowi, talentowi i pomysłom. To poczucie zaufania i bycia "zaopiekowanym"" przez autora to rarytas i domena artystów-geniuszy. Czołówka najwspanialszych dzieł o dojrzewaniu.

Czytanie Conrada to uczta. Mozna w pełni zaufać jego kunsztowi, talentowi i pomysłom. To poczucie zaufania i bycia "zaopiekowanym"" przez autora to rarytas i domena artystów-geniuszy. Czołówka najwspanialszych dzieł o dojrzewaniu.