Zaskakująca aż do samego końca książka, bo nie jest to przewidywalna opowiastka dla dzieci o tym, jak zabawki postanawiają same obdarować sobą (biedne) dzieciaki, gdyż Befana (włoski odpowiednik św. Mikołaja) przynosi prezenty tylko dzieciom majętnych rodziców. Rodari wplata tu chwilami tak szokujące motywy jak śmierć głodowa (sic!),bezdomność, walka narodowo-wyzwoleńcza. Ewidentnie jest to powieść zaangażowana (dydaktyczna?),gdzie pod podszewką wartkiej akcji autor chce przemycić swoje "pozytywistyczne" przekonania i zaszczepić je młodym czytelnikom. Mimo upływu tylu lat język niewiele się zestarzał, postacie nie są papierowe, a nawet kapryśna i 'zła' Befana na końcu okazuje się poczciwą staruszką...
Jestem mile zaskoczona i ciekawa dalszych spotkań z autorem, którego stulecie urodzin obchodzimy w tym roku.

Zaskakująca aż do samego końca książka, bo nie jest to przewidywalna opowiastka dla dzieci o tym, jak zabawki postanawiają same obdarować sobą (biedne) dzieciaki, gdyż Befana (włoski odpowiednik św. Mikołaja) przynosi prezenty tylko dzieciom majętnych rodziców. Rodari wplata tu chwilami tak szokujące motywy jak śmierć głodowa (sic!),bezdomność, walka narodowo-wyzwoleńcza....

Heh, pamiętam z tej książki wróżkę Befanę, pieska zabawkowego Grosika marzącego o tym by być podarowanym chłopcu, biednego chłopca marzącego o prezencie chyba gwiazdkowym. Lubiłam wracać do tej książeczki.

Heh, pamiętam z tej książki wróżkę Befanę, pieska zabawkowego Grosika marzącego o tym by być podarowanym chłopcu, biednego chłopca marzącego o prezencie chyba gwiazdkowym. Lubiłam wracać do tej książeczki.