Sama Autorka pisze we wstępie, że pracą tą chciała dokonać rekonstrukcji pewnych aspektów mitu kosmologicznego, które nie zostały dotąd "dostatecznie rozjaśnione". I właśnie jako tego rodzaju rozjaśnienie należy książkę tę potraktować. Nie jest to dokładny, ciągły opis całości tytułowego zagadnienia, a raczej rozważania na temat niektórych tylko jego elementów. Choć w zamyśle na pewno nie miał to być komentarz do książkę M. Składankowej o mitologii irańskiej, to w pewnym sensie można go tak potraktować, rozszerza bowiem tamtą narrację. Mamy tu też więcej terminologii irańskiej, zestawień leksykalnych oraz rozważań etymologicznych. Przy tej okazji Autorka wielokrotnie odwołuje się do ujęcia porównawczego sięgając m.in. do myśli chińskiej(Amesza Spenta a chińska teoria pięciu elementów),czy greckiej (nazwy planet). W sumie dobra książka, choć przez nagromadzenie irańskiej terminologii oraz nazw własnych nie najłatwiejsza w odbiorze.

Tomasz Babnis

Sama Autorka pisze we wstępie, że pracą tą chciała dokonać rekonstrukcji pewnych aspektów mitu kosmologicznego, które nie zostały dotąd "dostatecznie rozjaśnione". I właśnie jako tego rodzaju rozjaśnienie należy książkę tę potraktować. Nie jest to dokładny, ciągły opis całości tytułowego zagadnienia, a raczej rozważania na temat niektórych tylko jego elementów. Choć w...

Strasznie ciężko mi się tę książkę czytało. Nie wiem, po tytule "Irański mit kosmologiczny" spodziewałem się Irańskiej wizji powstania świata, może trochę szerszej niż u Składankowej, której książkę czytałem poprzednio.
I faktycznie, pojawiają się tutaj pewne niuanse, których nie jeszcze nie znałem (np. ikonografia Zurwana, fakt że Jima dostał koronę od Mitry),natomiast zauważyć też można w niektórych kwestiach pobieżność, wyraźnie kontrastująca z materiałem zaprezentowanym u Składankowej. Ale ta książka właściwie nie jest o mitycznych początkach świata irańskiego. Raczej koncentruje się na astrologii zbudowanej wokół wierzeń zoroastriańskich i zurwanistycznych. I tutaj jest pewien chaos, nawet nie z winy autorki. Otóż Persowie po podbiciu Babilonu zachwycili się ich astrologią i zaczęli urabiać swoje bóstwa na ich modłę. Siedem planet zyskało boskie imiona... Z czasem Babilończycy i Grecy nauczyli Persów, że planety po firmamencie poruszają się nieregularnie, niezgodnie z boskim porządkiem gwiazd... I tak oto planeta o boskiej nazwie Ormuzd (Ahura Mazda) staje się demonem na usługach Arymana.
Nietrudno się domyślić, że jeśli astrologia zoroastryzmu była wewnętrznie niespójna od początku, to tym trudniej coś z niej zrozumieć po zachowanych wycinkach informacji, z których nawet nie wiadomo czy Tisztar to Syriusz, czy może Plejady.
Reasumując, moim zdaniem jest to trochę niszowa pozycja (w nurcie ksiażek o mitologii Iranu),adresowana raczej do specjalistów niż do czytelników popularnych.
Niestety, znalazłem też jedną nieścisłość: na str. 25 Rustamowi przypisywany jest syn Sam, a jego synem był Sohrab... Sam był dziadkiem... No chyba, że tak piszą w bundahismie, który jest bodaj 12-wieczną księgą zoroastriańską, na której chętnie opiera się autorka. Bo praca podparta jest imponującym dorobkiem literatury (10 stron książki to spis literatury).
Muszę też zwrócić uwagę na jeszcze jedną kwestię techniczną: "tabelki" z analizowanymi pojęciami. Autorka często wypisuje w rzędach i kolumnach jakieś słowa, będące przedmiotem analizy lub obrazujące wnioski. Jednak bardzo często trudno jest się połapać co takie grupki słów przedstawiają. Nie wiem, przydałyby się jakieś strzałeczki w przypadku grafów, tytuły wierszy/kolumn w tabelkach...

Strasznie ciężko mi się tę książkę czytało. Nie wiem, po tytule "Irański mit kosmologiczny" spodziewałem się Irańskiej wizji powstania świata, może trochę szerszej niż u Składankowej, której książkę czytałem poprzednio.
I faktycznie, pojawiają się tutaj pewne niuanse, których nie jeszcze nie znałem (np. ikonografia Zurwana, fakt że Jima dostał koronę od Mitry),natomiast...