Chwila czytania. Wejście w domowy świat bohaterki - bohaterów. Lekturę zakupiłam z nadzieją opisu chłopca z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, jednak nie było w nim tego, czego oczekiwałam. Czasem odnosiłam wrażenie, że czytam artykuł w gazecie, nie książkę. Książka ma swój chaotyczny klimat, mimo to pozycję oceniam pozytywnie.

Chwila czytania. Wejście w domowy świat bohaterki - bohaterów. Lekturę zakupiłam z nadzieją opisu chłopca z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, jednak nie było w nim tego, czego oczekiwałam. Czasem odnosiłam wrażenie, że czytam artykuł w gazecie, nie książkę. Książka ma swój chaotyczny klimat, mimo to pozycję oceniam pozytywnie.

Kiedy sięgnęłam po książkę „Nie każdy jest Rain Manem” nie oczekiwałam lekkiej lektury. Z noty wydawcy wiedziałam, że to książka o matce, która zmaga się z życiem, wychowując autystycznego syna.
Otrzymałam coś w rodzaju fabularyzowanego pamiętnika, nieporadnych literacko zapisków autorki oraz bohaterki zarazem. Dlatego trudno jest mi ocenić tę pozycję i napisać cokolwiek, gdyż czuję, że za tekstem stoi ogrom ludzkiego cierpienia.
Brakuje mi w książce informacji na temat autyzmu, sama bohaterka nie poszukuje wiedzy na ten temat. Najpierw, co zrozumiałe, nie przyjmuje do wiadomości, że syn jest chory, następnie podejmuje na ślepo próby znalezienia pomocy. W typowy dla polskiego społeczeństwa sposób uważa, że od wychowania jest szkoła. Doskonale wie, co szkoła powinna, ile otrzymuje na chore dziecko pieniędzy i jak bardzo nie wywiązuje się z sytuacji. Nie zadała sobie krztyny trudu, żeby zbadać, jaki jest w tej sprawie prawdziwy obraz sytuacji, co w rzeczywistości szkoła może. Dlaczego matka nie szukała szkoły integracyjnej zamiast na siłę chcieć, aby jej syn uczęszczał do szeregowej szkoły, gdzie nikogo na temat autyzmu nie przeszkolono? Nie wiadomo.
Dziwne jest też pojęcie autorki na temat roli pedagoga w szkole, który jawi się jako złośliwy osobnik utrudniający rodzicom życie.

Niedouczeni okazują się także lekarze, do których trafia. Zdając się na ślepy traf miota się jak w sieci. Nie przekonują mnie opowieści o nieudolności lekarzy zajmujących się autystycznym Kamilem, tym bardziej, że wyraźnie jedna z pierwszych lekarek świetnie go zdiagnozowała.

Znam oba środowiska, szkolne i lekarskie w wystarczającym stopniu, aby poddać w wątpliwość to, co przeczytałam w książce. Matka Kamila wykazała się wyjątkową nieporadnością życiową, a zapomniała, że nie żyjemy już w państwie opiekuńczym.

Uwikłana w kłopoty kobieta nie ma dystansu do tego, czego doświadcza. Nie widzi, że tkwi w głębokiej patologii, że sama wymaga pomocy dla siebie. Mąż staje się przestępcą, trafia do więzienia. Poza dwójką dzieci, które ma z nim, kobieta rodzi bliźnięta, które poczęła (jak się domyśliłam, bo sprawa została jedynie zasugerowana) w wyniku gwałtu. Sam gwałt spłynął po niej, jak po przysłowiowej kaczce, bez emocji. Zastanawiające. Mąż odrzuca nieswoje dzieci i kobieta zostaje z czwórką maluchów sama. To tylko utwierdza ją w przekonaniu o wystąpieniu o rozwód.
Od tej chwili boryka się z problemami samotnie. Nie zwraca się o pomoc do własnej rodziny. Zdawkowe wyjaśnienie, że nie chce martwić matki wydaje mi się mocno naciągane. Podejrzewam, że w domowych relacjach tkwi przyczyna wielu złych wyborów życiowych bohaterki.
Jakich? Kobieta wiąże się z Krzykiem, wychodzi ponownie za mąż i wydawałoby się, że będzie jej lżej. Nagle, pod koniec książki orientujemy się, że Krzysiek od dłuższego czasu pije i dręczy psychicznie rodzinę.
Wiele tego typu informacji wyskakuje jak przysłowiowy „diabeł z pudełka”, nie ma logicznego następstwa wydarzeń, które układałyby się w ciąg przyczynowo-skutkowy. Nie ma szerszej perspektywy związanej z sytuacją tej, konkretnej rodziny, ani z sytuacją rodziców mających dzieci z autyzmem.

Przeczytałam książkę i co? Owszem, współczuję bohaterce bardzo. Tak, widzę, że jest w naszym kraju problem, z zakresie pomocy rodzicom chorych dzieci, ale czego owi rodzice oczekują, co to miałoby być, nie wiem nadal.
Autorka wyżaliła się publicznie i może przyniosło jej to ulgę. Bardzo, ale to bardzo współczuję jej losu, jaki stał się jej udziałem. Wyłącznie ten fakt, szacunek dla jej cierpienia, powoduje, że staram się pochylić nad tą książką z troską.
Ale w jakim celu książka została napisana, nadal nie wiem.

Kiedy sięgnęłam po książkę „Nie każdy jest Rain Manem” nie oczekiwałam lekkiej lektury. Z noty wydawcy wiedziałam, że to książka o matce, która zmaga się z życiem, wychowując autystycznego syna.
Otrzymałam coś w rodzaju fabularyzowanego pamiętnika, nieporadnych literacko zapisków autorki oraz bohaterki zarazem. Dlatego trudno jest mi ocenić tę pozycję i napisać cokolwiek,...

Po tę książkę sięgnęłam chcąc dowiedzieć się czegoś na temat autyzmu. Główna bohaterka, Anka, jest matką czwórki dzieci, w tym autystycznego Kamilka. Ogrom jej problemów i nieprawdopodobna wręcz kondensacja pechowych zdarzeń w życiu przytłacza. Książka jest lekko napisana, głównie składa się z dialogów między postaciami i ich przemyśleń.Rodzina Anki przechodzi przez piekło rozwodu, biedy i choroby Kamila. Na krótko w ich życiu zaświeci słońce.

Zawiodłam się, ponieważ w książce brakuje dokładniejszego opisu przypadłości na którą cierpi Kamilek. Nie opowiada o jego autyzmie, ale o kłopotach jego mamy, o jej miłości do dziecka, któremu bardzo chce, ale nie potrafi pomóc. Bohaterka książki ma problemy jak każda samotna kobieta wychowująca 4 - ro dzieci, cierpi z powodu braku pieniędzy, pomocy ze strony władz, rodziny, braku odpowiedniego partnera.

Z własnego doświadczenia wiem, że rodzice dzieci niepełnosprawnych mają inne podejście do wielu spraw, często są bardzo wymagający, wrażliwsi, bardziej wyczuleni na wszelkie nieodpowiednie zachowania innych ludzi względem ich chorych dzieci. Są trudnymi partnerami.

Choć czasem dobrze uświadomić sobie jakie mamy szczęście obserwując życie innych ludzi i ich tragedie to ta książka momentami przytłacza. Nie jest to literatura z wyższej półki, na pewno nie może stanowić źródła wiedzy o autyzmie i raczej nie zapewni czytelnikowi lekkiej rozrywki.

Jak określiła ją moja ciocia - dla sprawnego czytelnika to pozycja na dwa, trzy dłuższe posiedzenia...w toalecie.

* dno - ***** rewelacja!

*** - akcja
** - język
* - informacje na temat autyzmu

Po tę książkę sięgnęłam chcąc dowiedzieć się czegoś na temat autyzmu. Główna bohaterka, Anka, jest matką czwórki dzieci, w tym autystycznego Kamilka. Ogrom jej problemów i nieprawdopodobna wręcz kondensacja pechowych zdarzeń w życiu przytłacza. Książka jest lekko napisana, głównie składa się z dialogów między postaciami i ich przemyśleń.Rodzina Anki przechodzi przez piekło...

Bardzo ciekawa książka dająca dużo do myślenia.Polecam czekam z niecierpliwością na kontynuację.

Bardzo ciekawa książka dająca dużo do myślenia.Polecam czekam z niecierpliwością na kontynuację.

Książka warta przeczytania. Jest ukazany obraz matki, która staje się współuzależniona, stara się jak może, ale tym samym traci swoje życie.
W małym stopniu ukazana jest sylwetka jej syna, ale fakt to matka jest główną bohaterką. Czasami denerwuje, czasami wzrusza. Nikt z nas nie wie jakby zachowywał się na jej miejscu w różnych sytuacjach życia, które z wiadomych przyczyn są dla bohaterki trudniejsze.
Godne polecenia.

Książka warta przeczytania. Jest ukazany obraz matki, która staje się współuzależniona, stara się jak może, ale tym samym traci swoje życie.
W małym stopniu ukazana jest sylwetka jej syna, ale fakt to matka jest główną bohaterką. Czasami denerwuje, czasami wzrusza. Nikt z nas nie wie jakby zachowywał się na jej miejscu w różnych sytuacjach życia, które z wiadomych przyczyn...

Witam wszystkich. Jestem autorką Książki i chciałam zakomunikować czytelnikom, iż powstaje druga część "Nie każdy jest Rain Manem". Kontynuacja będzie tym razem opowieścią autystycznego Kamila. Reasumując niby podobne sytuacje lecz jak się przekonacie zupełnie odmienny punkt widzenia.
Pozdrawiam wszystkich.
Anna Teluk-Lenkiewicz

Witam wszystkich. Jestem autorką Książki i chciałam zakomunikować czytelnikom, iż powstaje druga część "Nie każdy jest Rain Manem". Kontynuacja będzie tym razem opowieścią autystycznego Kamila. Reasumując niby podobne sytuacje lecz jak się przekonacie zupełnie odmienny punkt widzenia.

Pozdrawiam wszystkich.

Anna Teluk-Lenkiewicz