Podzielam zdanie Kazika. W książce cytat goni cytat. Mało jest komentarzy odautorskich, a jeśli już, to często są powielane w kolejnych rozdziałach. Odnoszę wrażenie, że to jakaś praca doktorska, ale z drugiej strony, czy tak się pisze rozprawy doktorskie? Nie jestem pewien, czy nawet najzagorzalszych miłośników twórczości Reymonta interesowałyby na przykład różnice między rękopisem a wydaniem książkowym, chociaż tu akurat mogę się mylić. Sięgając po książkę, liczyłem, że poznam warsztat pisarza, ale nie dowiedziałem się zbyt wiele. Oczywiście nikogo nie zniechęcam do przeczytania tek książki, ale powątpiewam, czy da się to zrobić od a do z.

Podzielam zdanie Kazika. W książce cytat goni cytat. Mało jest komentarzy odautorskich, a jeśli już, to często są powielane w kolejnych rozdziałach. Odnoszę wrażenie, że to jakaś praca doktorska, ale z drugiej strony, czy tak się pisze rozprawy doktorskie? Nie jestem pewien, czy nawet najzagorzalszych miłośników twórczości Reymonta interesowałyby na przykład różnice między...

Nudy, nudy, nudy, książka to jeden wielki miks cytatów z prywatnych zapisków Reymonta i jego dzieł - chociażby rozdział o "Ziemi obiecanej" to jedna wielka kompilacja fragmentów z wydania czasopismowego i książkowego, gdzieniegdzie znajdą się komentarze autora wepchnięte jak rodzynki w cieście pieczonym przez wyjątkowo skąpą ciotkę dla nielubianych krewnych.
Już lepiej samemu dotrzeć do zapisków Reymonta i przeczytać jego książki w nieokrojonej wersji, a dzieło Jodełki-Burzeckiego zostawić na jego biurku. Są przecież znacznie lepsze i ciekawsze pozycje traktujące o życiu i czasach autora "Chłopów".

Nudy, nudy, nudy, książka to jeden wielki miks cytatów z prywatnych zapisków Reymonta i jego dzieł - chociażby rozdział o "Ziemi obiecanej" to jedna wielka kompilacja fragmentów z wydania czasopismowego i książkowego, gdzieniegdzie znajdą się komentarze autora wepchnięte jak rodzynki w cieście pieczonym przez wyjątkowo skąpą ciotkę dla nielubianych krewnych.
Już lepiej...