Ziele na kraterze

Jest dla mnie niepojęte, jak stworzyć tak wielki kontrast w jednej książce. Pierwsza połowa książki — życie rodzinne, pełne słońca i radości, wesolutkie dzieci, troskliwi rodzice, ukochany Domeczek. Druga połowa — wojna, okrutna w całym swoim bycie, powstanie pochłaniające tyle żyć, rozdzielona rodzina i podarte serca. A w tym wszystkim płomień nadziei, że kiedyś będzie normalnie.

Obie połowy dają dużo i są warte przeczytania.

Pierwsza część pokazuje, jak ważna jest rodzina i zdrowe relacje. Że to nie budynek tworzy dom, ale domownicy. To oni sprawiają, że miejsce jest wyjątkowe, jedyne na całym świecie.

Druga połowa brutalnie wyrywa czytelnika z tej sielanki przeplatanej pasmami smutku w coś zupełnie odwrotnego. Zaznajemy ciągłego niepokoju towarzyszącego bohaterom, rozdzierającej tęsknoty. Lecz, jak to napisała jedna z bohaterek: „lecz ja się nie żalę, bo lepiej tęsknić zawsze niż nie tęsknić wcale”...

Warto przeczytać tę książkę. Niezależnie w jakim wieku — czy jako dorosły, czy młodzież. Poznać nieco przedwojennej i wojennej rzeczywistości, dzieje jednej z polskich rodzin i jej członków. Królika, Kinga, Krysi i Tili. I wielu innych.

Jest dla mnie niepojęte, jak stworzyć tak wielki kontrast w jednej książce. Pierwsza połowa książki — życie rodzinne, pełne słońca i radości, wesolutkie dzieci, troskliwi rodzice, ukochany Domeczek. Druga połowa — wojna, okrutna w całym swoim bycie, powstanie pochłaniające tyle żyć, rozdzielona rodzina i podarte serca. A w tym wszystkim płomień nadziei, że kiedyś będzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna i wzruszająca.

Piękna i wzruszająca.

Pokaż mimo to

Melchior Wańkowicz był człowiekiem o zachwianej psychice i nie nadawał się na ojca. Książka z jego podejściem do dzieci-córek tak mnie wkurza, że musiałam przerwać czytanie. Niedojrzały głuptasek.

Melchior Wańkowicz był człowiekiem o zachwianej psychice i nie nadawał się na ojca. Książka z jego podejściem do dzieci-córek tak mnie wkurza, że musiałam przerwać czytanie. Niedojrzały głuptasek.

Pokaż mimo to

Piękna.
To pierwsze słowo jakie ciśnie mi się na usta po przeczytaniu książki:"Ziele na kraterze". Wirtuoz słowa Melchior Wańkowicz stworzył arcydzieło, które czytałam z rozkoszą, delektując się każdym zdaniem.Przy czym do tej lektury dorosłam dopiero teraz. Kiedyś, dawno zaczęłam czytać, przerwałam, nie ten czas? Teraz natomiast wiem, że nie jest to moja pierwsza i ostatnia przygoda z tą książką. Myślę, że do pokochania tej książki wniosła duży wkład Krysia - ziele na kraterze.
"Między tym wszystkim....rosło sześć głowin nie podejrzewających, że przyszły do życia na pęknięciu świata".

Piękna.
To pierwsze słowo jakie ciśnie mi się na usta po przeczytaniu książki:"Ziele na kraterze". Wirtuoz słowa Melchior Wańkowicz stworzył arcydzieło, które czytałam z rozkoszą, delektując się każdym zdaniem.Przy czym do tej lektury dorosłam dopiero teraz. Kiedyś, dawno zaczęłam czytać, przerwałam, nie ten czas? Teraz natomiast wiem, że nie jest to moja pierwsza i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poruszająca książka. Wciągająca. Piękna. Niesamowicie zżyłem się z jej bohaterami - z Kingiem, Królikiem, Krysią i Tili. Mówiąc ogólnie, jest to opis szczęśliwej, zwykłej, kochającej się rodziny, której los splótł się z nieszczęściem wojny, z tragedią śmierci, ze łzami wiszącymi nad historią Powstania Warszawskiego. W szczególe - mamy tu do czynienia nie tylko z łzami i nieuchronnym nieszczęściem, lecz cudownym, pięknym, zwykłym życiem, uwiecznionym przez mistrza słowa, który uzmysławia nam tę błahą prawdę: przed wojną ludzie normalnie żyli, mieli marzenia, targały nimi emocje. Jedynie przypadek sprawił, że to wszystko zostało przecięte i na zawsze oznaczone obrazem wojennej grozy.

Gdy książka się kończyła, po policzkach ciekły mi grube łzy. Długo nie mogłem się opanować. To szalenie piękne, że Melchior Wańkowicz w tak umiejętnie zadbał, by historia jego rodziny nie umarła nigdy.

Poruszająca książka. Wciągająca. Piękna. Niesamowicie zżyłem się z jej bohaterami - z Kingiem, Królikiem, Krysią i Tili. Mówiąc ogólnie, jest to opis szczęśliwej, zwykłej, kochającej się rodziny, której los splótł się z nieszczęściem wojny, z tragedią śmierci, ze łzami wiszącymi nad historią Powstania Warszawskiego. W szczególe - mamy tu do czynienia nie tylko z łzami i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Ze wspominkami - to jak z dywanami perskimi; są barwniki trwające przez wieki, patynujące pięknie, są barwniki, które wyżera czas". Zdanie to pochodzi z tej autobiograficznej książki. Omawiane tu książkowe wspomnienia zdecydowanie starzeją się pięknie i myślę, że przez następne dziesięciolecia będą nadal zachwycać niejednego czytelnika. Mnie zachwyciły niezwykle często i ujęły równie często w sposób szczególny.
"Radość wzrostu i rozpacz zniszczenia były w każdej rodzinie". Tak autor pisze na początku dzieła. To prawda, że w każdej rodzinie przeplatają się chwile wesołe i smutne, momenty radosne i tragiczne. Tak było, jest i będzie zawsze. Nie każda rodzina jest jednak tak fascynująca, jak w tym niezwykłym, niebanalnym familijnym przypadku. Nie każda rodzina ma szczęście posiadać w swym gronie pisarza, który może spróbować opisać w sposób ciekawy i zajmujący jej dzieje oraz życie codzienne. Melchior Wańkowicz dokonał tej rzeczy w sposób wybitny i pasjonująco, interesująco oraz żywym językiem ukazał duży fragment swego rodzinnego życia, swych rodzinnych perypetii, wartych poznania losów.
Wspaniałe dzieło biograficzne, które zasługuje na ocenę bardzo, bardzo wysoką i taką też (9/10) chętnie przyznaję. Dzieło o dużej sile literackiego rażenia, znakomicie skonstruowane i dopracowane niemal idealnie, bliskie oceny maksymalnej. Bardzo, bardzo polecam.

"Ze wspominkami - to jak z dywanami perskimi; są barwniki trwające przez wieki, patynujące pięknie, są barwniki, które wyżera czas". Zdanie to pochodzi z tej autobiograficznej książki. Omawiane tu książkowe wspomnienia zdecydowanie starzeją się pięknie i myślę, że przez następne dziesięciolecia będą nadal zachwycać niejednego czytelnika. Mnie zachwyciły niezwykle często i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść Melchiora Wańkowicza okazała się poruszającym doświadczeniem. Tytułowe Ziele na kraterze nie jest wcale tym, czym na początku może się wydawać. Wańkowicz w piękny sposób opisuje historię swojej rodziny. Zaprzyjaźniamy się z nią, przywiązujemy, przejmujemy jej losami. Wańkowicz tak plastycznie opisuje losy bliskich, że ciężko się rozstać z "Zielem". Takie książki są czymś więcej niż tylko książkami, są świadectwem pokolenia, które przeszło piekło wojny i zmuszone było do wyborów z naszej perspektywy nieludzkich, przed którymi żaden z nas nie chciałby stanąć.

Powieść Melchiora Wańkowicza okazała się poruszającym doświadczeniem. Tytułowe Ziele na kraterze nie jest wcale tym, czym na początku może się wydawać. Wańkowicz w piękny sposób opisuje historię swojej rodziny. Zaprzyjaźniamy się z nią, przywiązujemy, przejmujemy jej losami. Wańkowicz tak plastycznie opisuje losy bliskich, że ciężko się rozstać z "Zielem". Takie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka Melchiora Wańkowicza ,, Ziele na kraterze '' to piękny, prawdziwy, żywy opis rodziny, ich przygód, marzeń, opis dnia codziennego. Niby takie zwykłe rzec by się chciało, ale czy i dziś są też takie zwykłe-niezwykłe rodziny pełne rodzicielskiej miłości, przywiązania, cierpliwości. Pełne ciepłych relacji rodzice - dzieci gdzie idąc dalej przez życie dzieci i rodzice stają się przyjaciółmi. To opis rodziny których dziś na próżno szukać. Może ktoś się obrażać w tym momencie, negować, ale czy nie widzi jak dzisiaj żyją rodziny ? Każdy odrębnie, każde razem, a jednak osobno. Całe pokolenia nie rozmawiają ze sobą. Obraz rodziny Wańkowiczów to obraz rodziny inteligenckiej, patriotycznej z zasadami.
Bardzo ciekawe opisy dnia codziennego, do tego bardzo wzruszające i śmieszne sceny/ dobór słów, żartów coś wspaniałego/ to część pierwsza. Od narodzin..........
Część druga dorosłość. Dojrzewanie. Ludzie w tamtych czasach musieli dorosnąć bardzo, ale to bardzo szybko...........
Piękny, a zarazem tragiczny opis obrony Warszawy. W pierwszej części łzy lecą ze śmiechu pławda ? Tak pławda........w drugiej zdecydowanie to łzy lecą z kilku powodów. Pierwszy to bezsilność. Drugi to tragedia. Trzeci to wzruszenie. Czwarty do duma.
Książka momentami się dłuży, owszem czasem jest nudno, ale warto iść do samego końca. Końcowy list do zmarłej córki jest....w tym momencie brakuje słów aby opisać wzruszenie ? Opisać to wszystko co się czuje czytając tą książkę- list. Rodzina. Miłość. Patriotyzm. Polska. Bóg. Honor. Ojczyzna. Poświęcenie. Więzi.Historia. Tragedia. Nadzieja i ciąg dalszy.........Coś pięknego ! Polecam, bo warto. Książka jedna z tych które zapamiętuje się na całe, calutkie życie.
Sełdecznie wam polecam, bo ja czytając tą książkę czułem się napławdę fantastycznie........

Wojna zniszczyła setki, tysiące marzeń. Inteligencja poszła do piachu, pozostali nieliczni. Bohaterowie, ludzie honorowi leżą w masowych mogiłach , często też leżą po lasach, po polach bez krzyża gdzie śpiewa tylko wiatr o tamtych czasach, o nich samych o ich poświęceniu...... Kiedyś wierzyłem, że Polska znów stanie na nogi. Dziś już w to nie wierzę, tamtej Polski nie ma już i nie będzie. Może to smutna dygresja, ale kto przeczyta książkę Wańkowicza zżyje się z nim samym i jego rodziną , a potem spojrzy na świat ten dzisiejszy to zrozumie....to poczuje to co ja poczułem odłożywszy książkę.....

Książka Melchiora Wańkowicza ,, Ziele na kraterze '' to piękny, prawdziwy, żywy opis rodziny, ich przygód, marzeń, opis dnia codziennego. Niby takie zwykłe rzec by się chciało, ale czy i dziś są też takie zwykłe-niezwykłe rodziny pełne rodzicielskiej miłości, przywiązania, cierpliwości. Pełne ciepłych relacji rodzice - dzieci gdzie idąc dalej przez życie dzieci i rodzice...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do przeczytania tej książki przekonała mnie moja nastoletnia córka (jej się nie podobała). Czytałam wydanie z 1959 roku!Znalazłam je w bibliotece, pożółkłe, zniszczone strony wiele razy przekładane... Poczułam dosłownie klimat lat międzywojennych, które opisuje autor. Szczęśliwe i beztroskie lata wychowania córek, cudowne przeżycia rodzinne, zwykła ale jakże wspaniała codzienność. Każdy by chciał mieć takich rodziców, jak bohaterki książki. A potem przyszła wojna....wszystko zniszczyła. Ale zasiane ziarno, wyrosło silnym zielem i wydało piękne owoce...
Piękna książka oparta na wspomnieniach ojca i męża. Obowiązkowa lektura dla wszystkich.

Do przeczytania tej książki przekonała mnie moja nastoletnia córka (jej się nie podobała). Czytałam wydanie z 1959 roku!Znalazłam je w bibliotece, pożółkłe, zniszczone strony wiele razy przekładane... Poczułam dosłownie klimat lat międzywojennych, które opisuje autor. Szczęśliwe i beztroskie lata wychowania córek, cudowne przeżycia rodzinne, zwykła ale jakże wspaniała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Data przeczytania jest datą ostatniego czytania - bo przeczytałam ją po raz nie wiem już nawet który...dwudziesty? ... Trzydziesty? .... Nie wiem; wiem, że minęło ze 40 lat od pierwszego czytania ....
Jedna z najpiękniejszych książek jakie znam, mądra, przepięknie napisana.
Dla mnie wzorzec rodzinnego życia.

Data przeczytania jest datą ostatniego czytania - bo przeczytałam ją po raz nie wiem już nawet który...dwudziesty? ... Trzydziesty? .... Nie wiem; wiem, że minęło ze 40 lat od pierwszego czytania ....
Jedna z najpiękniejszych książek jakie znam, mądra, przepięknie napisana.
Dla mnie wzorzec rodzinnego życia.

Pokaż mimo to