Nie, zdecydowanie nie jest to książka dla mnie. Nie mam zarzutu wobec opisanej historii jedynie do jej formy, zdecydowanie za dużo tekstu, za mało dialogów czyniła czytanie bardzo nużące. Pomimo tego, podobał mi się pomysł jaki miała autorka i za to daję zdecydowanego plusa.

Nie, zdecydowanie nie jest to książka dla mnie. Nie mam zarzutu wobec opisanej historii jedynie do jej formy, zdecydowanie za dużo tekstu, za mało dialogów czyniła czytanie bardzo nużące. Pomimo tego, podobał mi się pomysł jaki miała autorka i za to daję zdecydowanego plusa.

Chyba powinnam przeprosić wszystkie osoby, które pokładały we mnie nadzieję przy okazji czytania tej książki, o wyrozumiałość i łagodne podejście do winowajcy.
Nie.
To nie jest książka dla mnie.
W zasadzie powinna być, bo tematyka funkcjonuje w kręgu moich zainteresowań (może bardziej wrażliwość/delikatność tematyczna niż sama fabuła),ale się nie udało. I w sumie nawet ciężko mi napisać z jakiego powodu. Nie męczyła mnie tematyka, nie męczyły mnie emocje, nie męczyły losy głównych bohaterów, choć miałam do nich raczej naturalny stosunek emocjonalny. W zasadzie wszystko powinno być na TAK, a wcale nie było.
Tak sobie myślę, że być może dla mnie głównym problemem był język Otchłani. Utrzymany w górnych stanach, o bardzo mocno zarysowanych krawędziach, niekiedy przesadzony. Nie umiałam cieszyć się długimi stronami zapisanymi opisami przeżyć wewnętrznych bohaterów. Zupełnie jakbym była za jakąś szybą i ten wszechogarniający początkowy smutek do mnie nie docierał. Sama jestem zaskoczona. Głównie swoim niemal upośledzeniem emocjonalnym w przypadku tej książki.
Nie czułam tych tak często chwalonych pięknych emocji. Dla mnie były one raczej ciężkie i przytłaczające. Jakby tego wszystkiego było za dużo.
Nie byłam w stanie polubić Iana. Denerwował mnie od samego początku, i nawet jego końcowe zachowanie, mnie nie przekonało. Nie twierdzę, że Selena powinna odjechać z Elliotem, bo z nikim nie będzie jej lepiej niż z panem doktorem, ale wcale mi się ten wybór nie podoba.
Chyba najbardziej z całości podobały mi się scenki z udziałem pensjonariuszy Domu zapomnienia. Ich zachowania, ich zmiana, ich podporządkowanie, ale i stawianie na swoim. Podobnie jak każdy z bohaterów, przeżyli swoją przemianę.
Ja niestety mam problem z książkami Hannah. Przeczytałam większość, a moja ocena ma sporą amplitudę. Od 5 w przypadku Magiczej chwili, Szansy czy Wspólników, po słabą ocenę w przypadku Rzeczy, które czynimy z miłości, Prawdziwych kolorów czy Na domowym froncie. Mam też problem z ostatnim topem Słowikiem, przez którego nie mogę przebrnąć.
Często wydaje mi się, że Hannah należy do autorów, którzy nie wiedzą kiedy przestać. Kiedy gubią się w ilości. Dobrej ilości, bo autorka pióro i pomysły ma niezłe, ale zbytnie nagromadzenie pomysłów i towarzyszących im emocji, mi osobiści przeszkadza. Gmatwa i tak trudne sytuacje, sprawia, że po lekturze wychodzę zmęczona.

Chyba powinnam przeprosić wszystkie osoby, które pokładały we mnie nadzieję przy okazji czytania tej książki, o wyrozumiałość i łagodne podejście do winowajcy.
Nie.
To nie jest książka dla mnie.
W zasadzie powinna być, bo tematyka funkcjonuje w kręgu moich zainteresowań (może bardziej wrażliwość/delikatność tematyczna niż sama fabuła),ale się nie udało. I w sumie nawet...

Musialam znow chwile odczekac bo recenzja bylaby jeszcze nudniejsza niz poprzednio, myslalam ze z czasem moje odczucia zbledna, moja dusza sie uspokoji i bede mogla obiektywnie opisac ta ksiazke, nic bardziej mylnego. Staram sie unikac wszelkiego rodzaju porownan i ocen przeczytanej ksiazki. Tutaj jednak wybaczcie nie dam rady, nie powiem ze jest to najleposza ksiazka jaka w zyciu czytalam, pewnie byla by to prawda jednak nie chce uzyc tego okreslenia, powiem jednak cos czego nie moge sie wyprzec cos co musze powiedziec wudzac te nedzne oceny na lc. Gdybym mogla przeczytac w swoim zuciu tylko jedna jedyna ksiazke o milosci to bylaby to wlasnie otchan. To co przezylam i co odkryla przede mna pani Hannah to najpiekniejsze emocje jakie moga sie kiedykolwiek pojawic, jakie moze dac milosc, milosc ktora jest bezwarunkowa i niewinna, ktora pojawia sie jak wschod slona i jest w stanie przetrwac wszystkie burze. To wreszcie dwie polowki tego samego owocu, to powrot do swiata i postrzeganie wszystkiego , dostrzeganie piekna tam gdzie ludzie go nie potrafia zobaczyc to wreszcie wiara w drugiego czlowieka w jego dobroc i mozliwosc powrotu do zycia. Ta ksiazka jest jak jak tecza ludzkiej duszy pokazuje nam to co powinno tam zawsze byc jednak z powodu naszych doswiadczen zmienia kolor, zamienia sie w szare odcienie szarosci to opowiesc o drugiej szansie, o tym ze mozna sie zmienic mozna przetrwac nawet najgorsza burze, mozna uwierzyc w drugiego czlowieka i dac mu szanse. To ksiazka o powrocie do zycie, o nadzieju i szczesciu o tym czemu nie wolno poswiecic wszystkiego by zadoscuczynisc swoim pragnieniom o szacunku dla drugiego czlowieka o splacie dlugow ktorych nie da sie slacic wreszcie o tym ze zycie nagradza za honor nie za stawianie siebie na pierwszym miesjcu. Nie wiem jak to zrobilas Kristin jak dalas zycie istocie aniolowi ktory wrocil do zycia po prawie smiertelnym wypadku, i jak ten aniol potrafil zmienic wszystko co npotkal na swojej drodze, nie wiem jak to zrobilas, czy mroczny nieco depresyjny styl pisania byl tylko technicznym zabiegiem? bo mimo ze ksiazka jest ciezka jest kluczem do naszej duszy a w zasadzie jej czarnych zakamarkow, mimo ze nie czyta sie latwo, czasem boli kolejny oddech a jednak dajesz to nam, dajesz nam nadzieje na to ze milosc da rade naprawic wszystko, ze czlowiek jest z natury dobry, i ze warto dac z siebie dobro dla innych bo to do nas wroci. Chyba czujecie sie juz znudzeni a ja moglabym dalej pisac co ta ksiazka ze mna zrobila, bylam na rozdrozu a ona dala mi sile dalej trwac , dala mi wiare ze moze nie wszystko dla mnie stracone, ze moze nie warto ranic innych by ratowac siebie... Czy uzyskalam odpowiedz na moje pytanie? czy to wystarczy by zyc dalej? Gdybym cofnela sie o jakies 10 lat do czasow gdy pytania padaly czesciej niz slonce wschodzilo na niebie, gdzie niejedna noc przegadalam z przyjacilolka probujac zrozumiec cos co zaczynalo sie dziac w moim sercu i duszy a co chcialam zrozumiec i zdefiniowac, gdybym wtedy przeczytalam ta ksiazke moze dalabym rade odpowiedziec sobie na to pytanie, teraz na wiele rzeczy jest juz za pozno, wiele decyzji podjetych nie da sie cofnac, a zycie zmusaza by nie myslec tylko isc dalej, dzieki tobie moge isc dlej stapajac pewniej na niepewnym gruncie, miec wiare i w to co bylo dla mnie najwazniejsze a stalo sie moim przeklenstwem i wreszcie moze uwierze ze kazdy ma druga szanse by spotkac anila ktory moze odmienic twoje zycie na zawsze...

Musialam znow chwile odczekac bo recenzja bylaby jeszcze nudniejsza niz poprzednio, myslalam ze z czasem moje odczucia zbledna, moja dusza sie uspokoji i bede mogla obiektywnie opisac ta ksiazke, nic bardziej mylnego. Staram sie unikac wszelkiego rodzaju porownan i ocen przeczytanej ksiazki. Tutaj jednak wybaczcie nie dam rady, nie powiem ze jest to najleposza ksiazka jaka...

To była piękna, poruszająca opowieść. Jestem pod bardzo dużym wrażeniem!
Wciąż czuję te emocje, wciąż żyję tą historią, wciąż mam ją w sobie...

Hrabstwo Maine, koniec XIX wieku.
Dom Zapomnienia - to odludne miejsce, tuż nad brzegiem oceanu. Tutaj właśnie zaszył się Ian, szukając ukojenia i zapomnienia od niechcianego i znienawidzonego daru, który z niezrozumiałych przyczyn 'przylgnął' do niego, po tym jak cudem uniknął śmierci. Wcześniej był szanowanym chirurgiem o wielkim talencie i równie wielkich aspiracjach; teraz jest zagubionym, zgorzkniałym cieniem samego siebie sprzed lat. Dom Zapomnienia jest siedzibą rodową Iana i wciąż mieszka w nim jego matka. Meave przez całe życie zmaga się z chorobą psychiczną, a jej relacje z synem są przez to bardzo skomplikowane.
W Domu zamieszkuje również kilku 'rezydentów', którzy stanowią zupełnie przypadkową grupkę, z jednym wspólnym mianownikiem: każdy z nich ma mniejsze lub większe problemy z psychiką. Trafili tutaj, w większości podrzuceni przez rodziny, które nie umiały sobie poradzić z ich stanem. Ian nie bierze za nich całkowitej odpowiedzialności. Czuje się ich strażnikiem, nie lekarzem, a już na pewno nie przyjacielem.
Żyją w jednym domu, ale niejako obok siebie.

Wszystko zmienia się, wraz z pojawieniem się Seleny, która z bardzo ciężkimi obrażeniami głowy, trafia pod opiekę Iana, jako jedynego chirurga w okolicy. Początkowo stanowi ona dla niego jedynie przypadek medyczny, szansę na spektakularny powrót do zawodu. Jednak nic nie układa się tak jak sobie zaplanował, a Selena okazuje się być pełna niespodzianek.
Nie będę pisała jakich, ani co się wydarzy dalej. Nie chodzi przecież o to, żeby streszczać tutaj książkę, tylko, żeby zachęcić do jej przeczytania. A ta historia, zapewniam was, jest warta tego, żeby poznać ją samemu.

Kristin Hannah ma niesamowity dar narracji, połączony ze znakomitą znajomością psychiki ludzkiej. Jest to kombinacja wręcz idealna. Autorka od początku elektryzuje czytelnika słowem, czaruje i wabi niesamowitą atmosferą, a historia którą kreśli momentalnie 'wsiąka' pod skórę.
Jest to niewątpliwie opowieść o miłości. Ale nie tylko tej romantycznej, choć ona stanowi główny trzon i to od niej wszystko się zaczyna. Wszystko co dobre i piękne. Ponieważ jest to również opowieść o mrokach ludzkiej duszy, o walce z własnymi demonami, o strachu o słabościach; o lękach i nieporadności.

Polecam tę historię każdemu, kto ma ochotę na głęboką, prawdziwą i bardzo emocjonalną opowieść o miłości, we wszystkich możliwych jej aspektach.

Dużym zaskoczeniem jest dla mnie tak niska ocena tego tytułu na LC.
Ta historia zasługuje na komplet gwiazdek; zapewniam was!

To była piękna, poruszająca opowieść. Jestem pod bardzo dużym wrażeniem!
Wciąż czuję te emocje, wciąż żyję tą historią, wciąż mam ją w sobie...

Hrabstwo Maine, koniec XIX wieku.
Dom Zapomnienia - to odludne miejsce, tuż nad brzegiem oceanu. Tutaj właśnie zaszył się Ian, szukając ukojenia i zapomnienia od niechcianego i znienawidzonego daru, który z niezrozumiałych przyczyn...

Wspaniała !! Pomysł K. Hannah w tej powieści , to że gł.bohater został obdarzony niewiarygodnym darem - bądź przekleństwem.... ogromnie przypadł mi do gustu :) Kobieta która nie pamięta kim była ani czemu próbowała targnąć się na własne życie , jest jedyną osobą , która opiera się przedziwnej ,,mocy,, Iana . Sprawia to że człowiek który odsunął się od ludzi, żyjący na odludziu i w samotności zaczął znowu , powoli czuć , że życie ma sens ... i to za sprawą pięknej nieznajomej , której uratował życie :) No po prostu przepiękny Romans !! Polecam i naprawdę Warto przeczytać !! =)

Wspaniała !! Pomysł K. Hannah w tej powieści , to że gł.bohater został obdarzony niewiarygodnym darem - bądź przekleństwem.... ogromnie przypadł mi do gustu :) Kobieta która nie pamięta kim była ani czemu próbowała targnąć się na własne życie , jest jedyną osobą , która opiera się przedziwnej ,,mocy,, Iana . Sprawia to że człowiek który odsunął się od ludzi, żyjący na...

Ze wszystkich dostępnych w bibliotece książek tej autorki ta okazała się chyba najsłabsza. Mimo tego, nie żałuję czasu poswięconego na przeczytanie, bo dzięki tej autorce odkryłam.....romanse ;)

Ze wszystkich dostępnych w bibliotece książek tej autorki ta okazała się chyba najsłabsza. Mimo tego, nie żałuję czasu poswięconego na przeczytanie, bo dzięki tej autorce odkryłam.....romanse ;)

Nie porwała mnie ta książka.

Nie porwała mnie ta książka.

Jeden z wczesnych tytułów autorki, raczej wprawka, romans, nie ma tu tego stylu, który autorka rozwinęła później. Lekka romansowa lektura.

Jeden z wczesnych tytułów autorki, raczej wprawka, romans, nie ma tu tego stylu, który autorka rozwinęła później. Lekka romansowa lektura.