Lekka przesada

Wspaniały zbiór esejów.Ta książka pisana prozą to czysta poezja!

Wspaniały zbiór esejów.Ta książka pisana prozą to czysta poezja!

Pokaż mimo to

Kolaż wspomnień.

„Tylko to co nierealne, czasem myślałem, że można kochać, tylko to, co nierealne: wiersze, obrazy, dźwięki” - A. Zagajewski

Nasz świat współczesny miewa się doskonale, pędzi, rozwija się, szaleje, a my wpadamy w wir nieustającego ruchu i w nudę trywialnej, szarej, poprawnej egzystencji. Na szczęście powstają takie książki jak ta, które pozwalają wyrwać się na chwilę z zaklętego kręgu, i które sprawiają, że bieg codziennych zdarzeń wyraźnie zwalnia, a nawet na moment się zatrzymuje; które są doskonałym antidotum na rozedrgane, nerwowe, niecierpliwe otoczenie.

Na przekór panującym modom i tendencjom, znany krakowski poeta, nie zdaje relacji ze swojego życia codziennego, nie krytykuje otaczającej go rzeczywistości; niespiesznie i półgłosem opowiada, o tym, co dla niego jest najważniejsze. Przede wszystkim o kolosalnym znaczeniu „życia duchowego”, a więc między innymi o szeroko pojmowanej sztuce, która jest nieodłącznym elementem jego życia, stanowi nieomal podstawę egzystencji; i bez której świat nie byłby pełny - „Przeżywałem momenty uniesienia, podczas koncertu, albo na spacerze, momenty wypełnione dziwnym światłem, bogatsze od monotonii zwykłego życia, domagające się ekspresji, momenty bełkoczące coś w języku, którego nie znałem i który chciałem oddać w moich wierszach.”

Eseje zebrane w tym tomiku, to teksty bardzo osobiste, intymne, nostalgiczne, bliskie prozie poetyckiej, doskonale ujawniają osobowość autora i pokazują jego skalę wartości. Są wśród nich pełne zadumy wspomnienia, osnute wokół historii rodziny pisarza, powojennych wysiedleńców z Lwowa; szczególnie dużo miejsca w tych wypominkach zajmuje ojciec autora - „Mój ojciec nigdy nie lubił języka, w którym pojawiają się metafory, był inżynierem, człowiekiem poznania empirycznego, z pewnością sprzyjał postulatom Koła Wiedeńskiego, chciał, żeby wszystko o czym się mówiło, dało się dokładnie wymierzyć.”

Większość pozostałych szkiców wypełniają spostrzeżenia, refleksje i rozważania na temat muzyki, literatury i malarstwa; ważną część stanowią wspomnienia o o ludziach znanych i podziwianych, pisarzach, filozofach, muzykach, którzy swoją sztuką wywarli trwały ślad na osobowości autora, to właśnie dzięki tym fragmentom możemy poznać te wielkie postacie od strony mniej oficjalnej, a bardziej prywatnej - „Często myślę o Josifie Brodskim, jednym z najbardziej niezwykłych ludzi jakich spotkałem – o jego różnych obliczach, o tym, jak umiał być niekiedy, błyskotliwym, aroganckim intelektualistą, do którego, ci, co go nie znali, bali się podejść, ale i o jego czułych momentach, kiedy był najdelikatniejszym z przyjaciół.”

Te przepiękne, skomponowane w rytm wolnego adagia, eseje, przypominają, jak ważna w życiu jest umiejętność, by z pozornie szarej rzeczywistości potrafić wydobyć chwile natchnienia i uniesienia – kiedy porwie nas i zachwyci usłyszany fragment muzyki, śpiew ptaka; obejrzany obraz, widok; przeczytany wiersz. Jesteśmy tym, co słuchamy; co oglądamy, co czytamy - jeśli nie pozostajemy odbiorcami biernymi - „Wystarczy chyba, żeby uważnie słuchali muzyki, żeby nie przestawali zadawać sobie pytań, na które nie ma odpowiedzi, żeby pamiętali o obrazach, zobaczonych w muzeum, żeby ich intrygowało milczenie ziemi o zmierzchu i głosy ptaków w maju, żeby czuli dreszcz w momencie, gdy przeszyje ich myśl o tym, że żyją i że blask nowego świtu jest nieustającą obietnicą. Wielkie chwile, krótko trwającej pewności, światła, wiary zdarzają się – ponieważ z natury rzeczy tak szybko znikają – że rozpływają się gdzieś na peryferiach pamięci, że po upływie pewnego czasu przestajemy je traktować aż tak poważnie, jak na to zasługują.”

Kolaż wspomnień.

„Tylko to co nierealne, czasem myślałem, że można kochać, tylko to, co nierealne: wiersze, obrazy, dźwięki” - A. Zagajewski

Nasz świat współczesny miewa się doskonale, pędzi, rozwija się, szaleje, a my wpadamy w wir nieustającego ruchu i w nudę trywialnej, szarej, poprawnej egzystencji. Na szczęście powstają takie książki jak ta, które pozwalają wyrwać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to