Właśnie tutaj się spotkały miłość z rozpaczą, dwie wielkie namiętności wojujące ze sobą w poezji Pabla Nerudy. Ich bitewne pole zostało usłane pozostałościami tego, co są w stanie przynieść skutki szarpiących człowiekiem emocjonalnych burz. Duch buntu potrafi wykrzesać u chilijskiego poety wielki ogień. Protest manifestacji braterstwa przeciwko szarganiu człowieczeństwa. Bo Neruda nie tylko z melancholią jest za pan brat, jego zranione pragnienia nie odnoszą się jedynie do uczuć. To poeta idei. Twórca poetyckiej doktryny sprawiedliwości, która rozbiła się o realizm czasów w których przyszło mu żyć. Jego pobyt na ziemi trwał zbyt krótko na to, aby dostatecznie ukształtować nową uczuciowość. Jednak po śladach, które zostawił, właśnie teraz przyszło mi stąpać.

Wiersze noblisty wyznaczają granicę strefy panowania serca a on sam stwierdza: "Kocham to, czego nie mam". To wyznanie wydaje mi się pełnym łez, "jako że serce mam już zdruzgotane". Tak pisze o sobie ten, którego słowa zamieniają prozę życia w esencję życia. Nadają mu charakteru poety, który przetrząsa świat w poszukiwaniu równości. W próbach odnalezienia egalitaryzmu w miłości i sprawach społecznych, zatraca się aż na skraj przekonań politycznych, sprzyjających komunizmowi. Jednak nie polityka jest w tym wypadku najważniejsza ale głęboki humanizm wyrażany każdą jego strofą. Jakże charakterystyczne dla tej poetyki jest poniższe zdanie, zaświadczające o wielkim zaangażowaniu Nerudy w sprawy ludzkości. "Grzebać się we wnętrznościach, aż dotknę człowieka". Dla mnie to kwintesencja jego poezji.

W poszukiwaniu antycznej Ameryki zawędrował Pablo Neruda do Machu Picchu. Poprzez puszcze i pustkowia dotarł na drabinę inkaskiej planety, aby podziwiać "cień krwawy kondora". Zastanawiając się nad umarłym królestwem, zapatrzył się w harde błyski historii przypominające o przemijaniu nawet tego, co mogłoby się wydać wieczne. Chyba tylko samotność posiada znamiona wieczności, ale ta jest akurat zajęta tkaniem sieci w którą próbuje złapać miłość. Właśnie do miłości skierował Neruda swoją odę i próbuje w niej rozliczyć przepływające życie. Sam przyznaje, że bilans jego egzystencji niezmiernie trudno jest podsumować.

Na pogrzeb chilijskiego poety przyszły tłumy. Może nawet większe, niż opisywane jego wierszami ludzkie potoki na madryckich ulicach. Pośród donośnych głosów żałobników umiera nie tylko ten wrażliwy poeta, już znacznie wcześniej we krwi hiszpańskiej wojny domowej utopiono wolność. Pablo Neruda jasno i wyraźnie godzi się z praktykami czasu, który porywa wszystkich bez wyjątku i przekazuje w ręce śmierci.

"Prochem jesteśmy, będziemy.
Ani powietrzem, ani ogniem, ani wodą,
ale
ziemią,
tylko ziemią
będziemy
i może
kilkoma żółtymi kwiatami".

Jakże smutne są dla mnie ostatnie dni ludzkości, wyrażone słowami największego południowoamerykańskiego poety.

Właśnie tutaj się spotkały miłość z rozpaczą, dwie wielkie namiętności wojujące ze sobą w poezji Pabla Nerudy. Ich bitewne pole zostało usłane pozostałościami tego, co są w stanie przynieść skutki szarpiących człowiekiem emocjonalnych burz. Duch buntu potrafi wykrzesać u chilijskiego poety wielki ogień. Protest manifestacji braterstwa przeciwko szarganiu człowieczeństwa. Bo...