Dzienniki Nałkowskiej zaczęłam czytać po Dziennikach Dąbrowskiej. I od razu uderzyło mnie jak bardzo to były różne i kobiety i pisarki. Dąbrowska wyważona ale i zjadliwa, Nałkowska niezwykle emocjonalna, barwna i trochę powierzchowna. Dzienniki z pierwszych jej lat młodzieńczych niewiele różnią się pewnie od innych podobnych pamiętników pisanych w tych czasach, Nałkowska zaczęła je pisać mając 15 lat, fascynacje pensjonarskie są podobne do innych w jej wieku. Najbardziej zapamiętałam jej opis, który widziała z okna swojego pokoju kobiety sprzedajnej (chyba) z rosyjskim oficerem. Opisała obrzydzenie i wstręt jakiego doznała, widząc takie namiętności.

Dzienniki Nałkowskiej zaczęłam czytać po Dziennikach Dąbrowskiej. I od razu uderzyło mnie jak bardzo to były różne i kobiety i pisarki. Dąbrowska wyważona ale i zjadliwa, Nałkowska niezwykle emocjonalna, barwna i trochę powierzchowna. Dzienniki z pierwszych jej lat młodzieńczych niewiele różnią się pewnie od innych podobnych pamiętników pisanych w tych czasach, Nałkowska...

Śmieszyła mnie "kochliwość" i pensjonarskie emocje nastoletniej autorki. Niektórych może razić pewnego rodzaju arogancja i egzaltacja. Mimo wszystko Dzienniki uważam za ciekawy dokument tamtej epoki. Wyraźnie czuć w nim ducha Młodej Polski. Interesujący jest rozwój warsztatu i osobowości autorki

Śmieszyła mnie "kochliwość" i pensjonarskie emocje nastoletniej autorki. Niektórych może razić pewnego rodzaju arogancja i egzaltacja. Mimo wszystko Dzienniki uważam za ciekawy dokument tamtej epoki. Wyraźnie czuć w nim ducha Młodej Polski. Interesujący jest rozwój warsztatu i osobowości autorki

Jest to pierwszy młodzieńczy dziennik, jaki czytam. Jak wiele moich obecnych lektur, zachętę wziąłem od Herlinga-Grudzińskiego, który wspomina duże wrażenie, jakie zrobiły na nim dzienniki Nałkowskiej z lat okupacji. Swoim zwyczajem, wolałem zacząć czytanie dziennika Nałkowskiej od początku, czyli od tego tomu. Zdaje się, że jeszcze Żeromski pisał w bardzo młodym wieku. Co do Nałkowskiej-nastolatki, po pierwsze warto stwierdzić, że już wtedy pisała ciekawie i nawet dla samego stylu warto dziennik młodości przeglądać. Jednak nie to przesądza o jego wartości. Także nic w rodzaju bycia kroniką czasu, wydarzeń historycznych. Tego w gruncie rzeczy jest w książce bardzo mało. Więcej jest tego, o czym wprost pisze sama autorka, a więc samej Nałkowskiej i to okazuje się być temat rzeczywiście ciekawy. Nie czytałem wcześniej, ba, nie miałem nawet kontaktu w rzeczywistości z taką megalomanką jak młoda Nałkowska. Dziś taka osobowość jest jednak przede wszystkim atrakcyjna w lekturze. Tu przeplata się z młodopolskim, modernistycznym, dekadenckim klimatem (np. manierystyczna mania śmierci),w rezultacie czego otrzymujemy bardzo dobry dokument epoki, przede wszystkim jej aspektu duchowego, obyczajowego, artystycznego. Ciekawe są uwagi autotematyczne pisarki, o samym pisaniu dziennika. Jednak wszystkie te tematy bledną przy jednym przewodnim - miłości i mężczyzn. Dawka stron na temat flirtowania, odprowadzania do domu, podawania ręki, zaszczycania spojrzeniami, wyglądania ładnie - to wszystko może nie być najłatwiejsze do przełknięcia dla czytelników nieprzywykłych do takich lektur, ale, sam zaliczając się do nich, sądzę, że jednak warto. Z pewnością interesującym wątkiem w biografii Nałkowskiej jest jej postawa emancypantki. W ogóle osobowość, już za młodu, jest bardzo silna, co w kontekście kontaktów z mężczyznami owocuje nierzadko wyrachowaniem, które powinno podobać się dzisiejszym feministkom jako zapowiedź kobiety pragnącej kształtować swoje życie. Dla mnie najciekawsze (najbardziej zabawne) były fragmenty, w których Nałkowska, nie mogąca oczywiście przypuszczać, że będzie tym kiedyś głównie śmieszyć, opisuje swoje usiłowania zachowania stylu w różnych sytuacjach, które wymagały by raczej zatracenia się. Opisy siebie samej, pozostającej jednocześnie zimną, piękną, estetyczną, stylową (mnoży własne zalety i świadectwa podziwu otoczenia),gdy kochanek ją całuje, są świetne. Na koniec - lektura budzi ciekawość i refleksję - w jaki sposób cechy osobowości Nałkowskiej przekształcą się w późniejszych latach we wpływową figurę życia literackiego, ustosunkowaną w kręgach władzy. Moim zdaniem przyczynki do tych historii są już w dzienniku z lat 1899-1905.
Ciekawostka dla mnie była taka, że w młodości Zofia Nałkowska zetknęła się z osobami, które odcisnęły się najbardziej koszmarnymi zgłoskami na historii Polski i Polaków. Dość powiedzieć, że spotkała m.in. jednego z założycieli ZUS-u...
Zamierzam czytać kolejne tomy dziennika.

Jest to pierwszy młodzieńczy dziennik, jaki czytam. Jak wiele moich obecnych lektur, zachętę wziąłem od Herlinga-Grudzińskiego, który wspomina duże wrażenie, jakie zrobiły na nim dzienniki Nałkowskiej z lat okupacji. Swoim zwyczajem, wolałem zacząć czytanie dziennika Nałkowskiej od początku, czyli od tego tomu. Zdaje się, że jeszcze Żeromski pisał w bardzo młodym wieku. Co...

Zofia Nałkowska wielu czytelnikom znana jest ze swojej 'Granicy', jednej z wielu wymęczonych lektur szkolnych. Poza pisaniem prozy autorka prowadziła dzienniki - zaczynała, jak skończyła dwanaście lat i kontynuowała aż do śmierci. Co takiego w nich zawarła?
Pierwszy tom trudno mi opisać. Z jednej strony mamy nastolatkę mającą problemy typowe dla jej wieku (miłość, chłopcy, fascynacje, własna uroda i wygląd),ale z drugiej widzimy świadomą dziewczynę, stawiającą pierwsze kroki w zawód literata, której sposób zapisywania czasem dziwi czytelnika - czy aby piętnastolatka na pewno używa takiego plastycznego języka? W końcu młoda Nałkowska obracała się w nie byle jakim towarzystwie i czytała nie byle jakie książki.
Pozycja idealna dla miłośników pamiętnikarstwa.

Zofia Nałkowska wielu czytelnikom znana jest ze swojej 'Granicy', jednej z wielu wymęczonych lektur szkolnych. Poza pisaniem prozy autorka prowadziła dzienniki - zaczynała, jak skończyła dwanaście lat i kontynuowała aż do śmierci. Co takiego w nich zawarła?
Pierwszy tom trudno mi opisać. Z jednej strony mamy nastolatkę mającą problemy typowe dla jej wieku (miłość, chłopcy,...