-
ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać282
-
Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
-
Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
-
ArtykułyOficjalnie: „Władca Pierścieni” powraca. I to z Peterem JacksonemKonrad Wrzesiński10
Cytaty z tagiem "powietrze" [102]
[ + Dodaj cytat]Patrzę na matkę i na innych ludzi i uczę się od nich cieszyć się drobiazgami i błahostkami, ładną pogodą, powietrzem, dobrze upieczonym chlebem.
Niemniej, kamienne pieczary są tylko ciekawostką, gdy prawdziwie ważna jest dla nas różowa jaskinia pod sklepieniem żeber, wypełniona żywą gąbką płuc, którą pokrywają miliony powietrznych pęcherzyków, jak mikroskopijny żabi skrzek. Gdy od martwego przechodzimy do żywego, puste wypełnia się.
Śladów, przez które przeziera niewyjawialne, dostarcza poezja, filozofia, a przede wszystkim zwierzenia czynione osobom zaufanym, gdy opowiadamy o poruszającym nas zdarzeniu i w odpowiedzi słyszymy: "No, no... I co? Słucham cię...". Ale my skończyliśmy. Powiedzieliśmy już wszystko, a okazuje się, że nie. Nieporozumienie dotyczy czegoś, co w przeżyciu było najważniejsze, ale nie poddaje się wypowiadaniu, jakby skazane było na nieujawnianie. Chyba nie warto byłoby rozwodzić się nad tym, gdyby rzecz dotyczyła pojedynczych zdarzeń. Niewyjawialnym zjawiskiem jesteśmy jednak my sam obecni w wewnętrznym doświadczeniu. Gdy próbujemy je zakomunikować, wydostają się jakieś niewiele mówiące strzępy, półznaki, które rozrzucamy wokół uparcie i na oślep.
Nagle czułam. Czułam wszystko. Czułam drzewa na horyzoncie kolejki linii otwockiej, czułam jak strasznie chcę, żeby ktoś mnie przytulił, i czułam ogrom powietrza nad miastem. I nie myślałam o rzeczach takich jak praca albo zabawa w klubie Piekarnia, tylko wszystko się robiło duże, nabrzmiałe i tętniące. Wszystko stawało się tymi uczuciami z kartki.
Życie jest w końcu jak powietrze. Will nie miał już co do tego wątpliwości. Wydawało się, że nie ma sposobu na to, aby trzymać się od niego z dala, pozostać w bezpiecznej odległości i jedyne, co Will mógł zrobić w tym momencie, to żyć i życie wchłaniać jak powietrze. Jak ludziom udawało się wciągnąć je do płuc, nie dławiąc się przy tym, było dla niego tajemnicą: pełno w nim okruchów, które trzeba rozgryzać.
- Wszyscy muszą umrzeć - słyszał niemal jej głos. - Mężczyźni, kobiety i wszystkie zwierzęta, które latają w powietrzu, pływają w wodzie albo chodzą po ziemi. Nie chodzi o to, kiedy umrzemy, Jonie Snow. Ważne tylko, jak to się stanie.
Ogień chce płonąć,
Woda chce płynąć,
Powietrze chce się unosić,
Ziemia chce wiązać,
Chaos chce pożerać.
W powietrze. Co się zdawało cielesne,
To się rozwiało jako z wiatrem oddech.
To tak, jakby ktoś wyrwał ci serce i płuca. Jakby od środka trawił cię żywy ogień, a ty nie mógłbyś zaczerpnąć powietrza. Jakby ktoś zabrał ci duszę i wszystko, co dobre, wartościowe. Jakby każdego dnia wschodzące słońce spalało cię od nowa. I nic nie jest w stanie uśmierzyć tego bólu.
Pomyślała o powietrzu dotykającym całej jej twarzy, modelującym ją, nadającym kształt, życie. Przyszło jej do głowy, że nie myślała o tym nigdy dotąd. Że jest się kształtem, tam gdzie powietrze nim nie jest, lecz że powietrze dotyka nas zewsząd, że jego dotknięcie wywołuje to mrowienie, które jest naszym kształtem i daje nam poczucie, że żyjemy i że jesteśmy sobą.