Bardzo smutna opowieść, o miłości i pożądaniu, o zdradzie i samotności oraz straconych złudzeniach. Psychologiczne portrety bohaterów tragicznie splecionych ze sparaliżowanym człowiekiem.
Napisana pięknym językiem, porusza kwestie moralne i rasowe. Akcja ma miejsce w pięknej prowincji zachodniego Tennessee lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Warto przeczytać, póki są jeszcze stare egzemplarze. Książka nie była wznawiana i chyba długo nie będzie, ze względu na poprawność polityczną. Tak myślę.

Bardzo smutna opowieść, o miłości i pożądaniu, o zdradzie i samotności oraz straconych złudzeniach. Psychologiczne portrety bohaterów tragicznie splecionych ze sparaliżowanym człowiekiem.
Napisana pięknym językiem, porusza kwestie moralne i rasowe. Akcja ma miejsce w pięknej prowincji zachodniego Tennessee lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Warto przeczytać, póki są...

Już dawno nie czytałam książki pisanej tak pięknymi słowami!

Już dawno nie czytałam książki pisanej tak pięknymi słowami!

Powieść o samotności i pożądaniu i o tym jak różne oblicza ma miłość. Warto przeczytać choć nie znajdziemy tu kolorowej i optymistycznej historii, jest tu o tej smutniejszej stronie życia.

Powieść o samotności i pożądaniu i o tym jak różne oblicza ma miłość. Warto przeczytać choć nie znajdziemy tu kolorowej i optymistycznej historii, jest tu o tej smutniejszej stronie życia.

Wspaniale napisana.
Szkoda, że jest zapomniana.

„Z od­da­li, gdzie skar­pa, las i niebo roz­ta­piały się w mżaw­ce, która czy­niła blis­kim to, co da­lekie, a da­lekie blis­kim, zmie­rzając ku niej z od­da­lenia przez sza­re po­wiet­rze i zdając się nie ty­kać ziemi, nad­chodził on.
Nie uświada­miała so­bie, od jak daw­na go widzi, ale czuła, że już od pew­ne­go cza­su – nie sposób było ro­zez­nać, jak długo, se­kundę czy ty­siąc lat, bo czas sta­wał się dziw­ny, gdy przychodziło to za­pat­rze­nie.
A po­tem usłyszała te słowa wewnątrz głowy: „Widzę mężczyznę i ten mężczyz­na nad­chodzi drogą”...”.

...

„Wie­dział, że światło pa­li się w skrzyd­le kuchen­nym i że za­pew­ne cze­kała, jak mogła najdłużej, nim się zab­rała do jedze­nia, i te­raz sie­dzi tam przy kuchen­nym sto­le, po­nieważ jest sa­ma – i je powściągli­wie, w za­myśle­niu, w owym króles­twie ciszy, w którym zda­wała się zaw­sze za­mie­szki­wać, na­wet w po­koju pełnym ludzi, i do które­go przez ty­le lat usiłował prze­niknąć. Uśmie­chała się do niego słod­ko, jak­by przez chwi­lową lukę w kłębiącej się mgle, al­bo jej głos, na­wet wy­powiadający słowa up­rzej­me lub czułe, brzmiał tak, jak­by dochodził z od­da­lenia, prze­rywa­ny chwi­lami przez pod­much wiat­ru.
Stał w ciem­nościach i pat­rzył przez ogród na to nikłe światło, po­jedyn­czą żarówkę, przy której jadła.
Przy­była tu, po­nieważ go kochała.”

...

„Kiedy za­mykał za sobą drzwi, obej­rzał się i przez zwężającą się szparę zo­baczył ją, z twarzą spo­kojną i czystą, nie pat­rzącą na niego, tyl­ko w dal, po­dobną do światła lam­py w ciem­niejącym po­koju...”.

Wspaniale napisana.
Szkoda, że jest zapomniana.

„Z od­da­li, gdzie skar­pa, las i niebo roz­ta­piały się w mżaw­ce, która czy­niła blis­kim to, co da­lekie, a da­lekie blis­kim, zmie­rzając ku niej z od­da­lenia przez sza­re po­wiet­rze i zdając się nie ty­kać ziemi, nad­chodził on.
Nie uświada­miała so­bie, od jak daw­na go widzi, ale czuła, że już od pew­ne­go cza­su –...