Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jan Paweł II był 264. papieżem Kościoła Katolickiego w latach 1978 – 2005, a Benedykt XVI jego następcą w latach 2005 – 2013; obaj podejmowali dialog międzyreligijny. Ich teksty ujmowały sposób myślenia ekumenicznego. Wypowiedzi były nacechowane językiem teologicznym i akademickim (widocznie stopień wykształcenia naukowego i autorytet "głowy" Kościoła wymagał stosowania takiej retoryki),czyli trudniejszym w odbiorze dla zwykłych wyznawców wiary. Zostały przytoczone fragmenty: kilku przemówień, encykliki "Redemptor hominis", posynodalnej adhortacji apostolskiej "Ecclesia in Africa", orędzia Jana Pawła II na Światowy Dzień Pokoju 1 stycznia 2001 roku. Vittorio Messori, włoski pisarz, dziennikarz i publicysta katolicki był związany ze wspomnianymi papieżami. W 1985 roku przeprowadził wywiad z kardynałem Józefem Ratzingerem (późniejszym Benedyktem XVI),który opatrzył tytułem "Raport o stanie wiary", a w 1994 roku wywiad z Janem Pawłem II zatytułowany "Przekroczyć próg nadziei". W jednym z artykułów dla mediolańskiego dziennika "Avvenire" napisał: "Prawda obiektywna jest taka, że to nie chrześcijanie "podrobili" Ewangelię, lecz właśnie sam Mahomet. Chrześcijaństwo, z którym zetknął się Prorok i które szerzyło się wówczas na Półwyspie Arabskim, było heretyckie, apokryficzne. Niepiśmienny Mahomet, wprowadzony w błąd tym, co słyszał od owych rzekomych "chrześcijan", z którymi się zetknął, pozostawił w Koranie wcale nie autentyczny obraz wiary w Jezusa, lecz jego karykaturę. Był na przykład przekonany, że Trójca składa się z Ojca, Syna i Maryi. Wierzył, że Eucharystia została ustanowiona przez zstąpienie zastawionego stołu z nieba. Mylił Maryję, Matkę Jezusa, z Miriam, siostrą Mojżesza. Twierdził, że zamiast Jezusa ukrzyżowano Jego sobowtóra". Eugeniusz Sakowicz, od 2007 roku profesor zwyczajny (wbrew pozorom to najwyższy tytuł naukowy, bo profesor nadzwyczajny ma niższą rangę) Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i członek Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk, który studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (tam nauczał Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II),interesował się dialogiem z islamem oraz działaniami Jana Pawła II w tym kierunku. Pełnił funkcję sekretarza Komitetu do spraw Dialogu z Religiami Pozachrześcijańskimi Rady do spraw Dialogu Religijnego Episkopatu Polski. Według mnie – po spojrzeniu na autorów przytaczanych tekstów – Piotr Słabek nieprzypadkowo ich dobrał do tego opracowania. Te cztery osoby były ze sobą w pewien sposób powiązane, ale pomimo tego można było zauważyć różnice w podejściu do zagadnień islamsko-chrześcijańskich. Vittorio Messori wysunął tezę o "niezdolności islamu do dialogu z jakąkolwiek religią, a w szczególności z chrześcijaństwem". Włoska dziennikarka Oriana Fallaci (bardzo popularna na świecie, żyła 77 lat, napisała wiele artykułów prasowych i kilkadziesiąt książek) po bezpośrednim zetknięciu się z islamistami (w Europie, Azji, północnej Afryce) stawiała następujące pytania: "Jaki sens ma szacunek dla kogoś, kto nas nie szanuje? Jaki sens bronić ich kultury lub ambicji posiadania kultury, skoro oni pogardzają naszą?" Z kolei Jan Paweł II podkreślał znaczenie otwarcia i wzajemnego szacunku.