Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo ciekawy i poruszający reportaż o nieco spychanym na margines wątku, dotyczącym planowanej eksterminacji chorych psychicznie. A właściwie - pacjentów szpitali psychiatrycznych. Bo, jak się okaże, wśród jednostek, które lekarze i pielęgniarki uznali za zbyteczne dla społeczeństwa, znaleźli się zarówno ludzie z różnego stopnia upośledzeniami psychicznymi, jak też z niepełnosprawnościami, ale także - dzieci, które moczyły się w nocy. Były to wystarczające powody, aby tych ludzi z zimną krwią zamordować. A przy okazji - uskuteczniać machinę śmierci. Bo będzie to też opowieść o tym, jak ewoluowały pomysły na techniczną stronę wykonania zadania "eutanazji", jak eufemistycznie określał tę zbrodnię zaangażowany w nią personel. Najpierw samochody ciężarowe, w których zagazowywano chorych, potem komory gazowe w placówkach szpitalnych, a wreszcie - zastrzyki z trucizn, którymi szprycowano dzieci po różnego rodzaju inwazyjnych badaniach i medycznych eksperymentach. Autorka opisuje trzy znajdujące się na terenie okupowanej Polski placówki, w których dokonywano planowej eksterminacji pacjentów. Ale można domyślać się, że takie wydarzenia miały miejsce we wszystkich tego typu placówkach w czasie wojny. Co gorsza, lekarze i pielęgniarki, którzy brali w tym zbrodniczym procederze czynny udział, w większości przypadków nie ponieśli żadnych konsekwencji. Co więcej, w powojennych Niemczech uznawani byli za autorytety w swojej dziedzinie i spokojnie kontynuowali pracę w podobnych jednostkach... Zdecydowanie warta poznania opowieść. Reportaż przywracający pamięć ofiarom tej zapomnianej zagłady.