Najnowsze artykuły
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel10
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński40
- ArtykułyOgromny dom pełen książek wystawiony na sprzedaż w Anglii. Trzeba za niego zapłacić fortunęAnna Sierant10
- ArtykułyPaul Auster nie żyje. Pisarz miał 77 latAnna Sierant6
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Pierre Loti
Źródło: By Eugène-Michel-Joseph Abot - tirage original, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=49497556
Znany jako: Piotr Loti, Viaud JulienZnany jako: Piotr Loti, Viaud Julien
10
6,8/10
Urodzony: 14.02.1850Zmarły: 10.06.1923
Francuski pisarz, oficer marynarki, członek Akademii Francuskiej. Pochodził z rodziny kalwińskich protestantów. Wychowany w głębokiej religijności, w młodości odszedł od wiary. Kształcił się w prestiżowym liceum Henryka IV w Paryżu. W 1867 wstąpił do elitarnej szkoły morskiej w Breście, gdzie odbył praktykę na szkolnym żaglowcu Borda, uzyskał stopień aspiranta i odtąd związał się z morzem jako oficer marynarki. W 1881 zyskał awans na porucznika.
Żeglował do krajów Bliskiego i Dalekiego Wschodu; m.in. w latach 1885–1891 pływał na wodach chińskich, w 1900 uczestnicząc w dalekowschodniej ekspedycji związanej z tłumieniem powstania bokserów w Chinach. W Turcji zaprzyjaźnił się z polskim prawnikiem i rządowym doradcą, Leonem Ostrorogiem. Był uczestnikiem wypraw do wysp Oceanii, Japonii, do Senegalu i Indochin. W 1906 awansowany na kapitana, przeszedł na emeryturę w 1910, powrócił jednak do służby jako ochotnik podczas I wojny światowej. Równoległe zajmował się twórczością literacką, do której tematy czerpał z obserwacji i impresji z życia na morzu, a także z bogatych doświadczeń podróżniczych. Debiutował w 1879 powieścią Azjadea (Aziyadé),która nie spotkała się z istotnym oddźwiękiem ze strony krytyki. Znaczne powodzenie odniosła dopiero następna powieść Rarahu (1880; znana też pod zmienionym tytułem Le Mariage de Loti),co stało się zachętą do dalszego tworzenia. W kolejnych latach powstały poczytne: Romans spahisa (Le Roman d'un spahi, 1881),Mój brat Yves (Mon frère Yves, 1883),Rybak islandzki (Pêcheur d’Islande, 1886),Pani Chryzantema (Madame Chrysanthème, 1887) czy kontynuacja debiutanckiej powieści – Zjawa Wschodu (Fantôme d'Orient, 1892). Jego utwory spotkały się z życzliwą krytyką m.in. Ferdinanda Brunetière’a, Anatole’a France’a, Paula Bourgeta i Julesa Lemaître’a. Przychylny odbiór jego prozy i poczytność zapewniał mu prosty i bezpośredni styl, sugestywność obrazów oraz egzotyka tła opisywanych zdarzeń. W 1891 został wybrany do Académie Française przy silnej kontrkandydaturze Emila Zoli. Pierwsze dwudziestolecie ХΧ wieku było okresem największego powodzenia i sławy pisarza, choć zrezygnował on z tworzenia powieści na rzecz wydawania zapisków z licznych podróży, poczynając od Wspomnień z Pekinu (Les Derniers jours de Pekin) w 1902 (także z Indii, Kambodży, Turcji, Persji, Palestyny, Egiptu, Maroka). W zakresie dramaturgii był współautorem przekładu szekspirowskiego Króla Leara (1904) oraz autorem 5-aktowego dramatu Judith Renaudin (1898),wystawionego w 1904 w paryskim teatrze A. Antoine'a. W dorobku twórczym pisarza jest również nie wydany dziennik (Journal) oraz niekompletnie opublikowane listy (Correspodance, 1929). Cechą impresjonistycznej twórczości Lotiego było ukazywanie egzotyki świata w nader osobistej wizji, odległej od rzeczywistości, a naznaczonej melancholizmem i poczuciem przemijania. Przenikał ją liryzm będący wyrazem przeświadczenia o nietrwałości i przemijaniu wszystkiego co ludzkie, połączonego z przekonaniem o niższości człowieka wobec bezmiaru żywotnej i wciąż odradzającej się przyrody. Liczne z jego utworów nacechowane były poczuciem tragizmu istnienia ludzkiego wraz z towarzyszącym mu lękiem przed śmiercią i przemijaniem.
Żeglował do krajów Bliskiego i Dalekiego Wschodu; m.in. w latach 1885–1891 pływał na wodach chińskich, w 1900 uczestnicząc w dalekowschodniej ekspedycji związanej z tłumieniem powstania bokserów w Chinach. W Turcji zaprzyjaźnił się z polskim prawnikiem i rządowym doradcą, Leonem Ostrorogiem. Był uczestnikiem wypraw do wysp Oceanii, Japonii, do Senegalu i Indochin. W 1906 awansowany na kapitana, przeszedł na emeryturę w 1910, powrócił jednak do służby jako ochotnik podczas I wojny światowej. Równoległe zajmował się twórczością literacką, do której tematy czerpał z obserwacji i impresji z życia na morzu, a także z bogatych doświadczeń podróżniczych. Debiutował w 1879 powieścią Azjadea (Aziyadé),która nie spotkała się z istotnym oddźwiękiem ze strony krytyki. Znaczne powodzenie odniosła dopiero następna powieść Rarahu (1880; znana też pod zmienionym tytułem Le Mariage de Loti),co stało się zachętą do dalszego tworzenia. W kolejnych latach powstały poczytne: Romans spahisa (Le Roman d'un spahi, 1881),Mój brat Yves (Mon frère Yves, 1883),Rybak islandzki (Pêcheur d’Islande, 1886),Pani Chryzantema (Madame Chrysanthème, 1887) czy kontynuacja debiutanckiej powieści – Zjawa Wschodu (Fantôme d'Orient, 1892). Jego utwory spotkały się z życzliwą krytyką m.in. Ferdinanda Brunetière’a, Anatole’a France’a, Paula Bourgeta i Julesa Lemaître’a. Przychylny odbiór jego prozy i poczytność zapewniał mu prosty i bezpośredni styl, sugestywność obrazów oraz egzotyka tła opisywanych zdarzeń. W 1891 został wybrany do Académie Française przy silnej kontrkandydaturze Emila Zoli. Pierwsze dwudziestolecie ХΧ wieku było okresem największego powodzenia i sławy pisarza, choć zrezygnował on z tworzenia powieści na rzecz wydawania zapisków z licznych podróży, poczynając od Wspomnień z Pekinu (Les Derniers jours de Pekin) w 1902 (także z Indii, Kambodży, Turcji, Persji, Palestyny, Egiptu, Maroka). W zakresie dramaturgii był współautorem przekładu szekspirowskiego Króla Leara (1904) oraz autorem 5-aktowego dramatu Judith Renaudin (1898),wystawionego w 1904 w paryskim teatrze A. Antoine'a. W dorobku twórczym pisarza jest również nie wydany dziennik (Journal) oraz niekompletnie opublikowane listy (Correspodance, 1929). Cechą impresjonistycznej twórczości Lotiego było ukazywanie egzotyki świata w nader osobistej wizji, odległej od rzeczywistości, a naznaczonej melancholizmem i poczuciem przemijania. Przenikał ją liryzm będący wyrazem przeświadczenia o nietrwałości i przemijaniu wszystkiego co ludzkie, połączonego z przekonaniem o niższości człowieka wobec bezmiaru żywotnej i wciąż odradzającej się przyrody. Liczne z jego utworów nacechowane były poczuciem tragizmu istnienia ludzkiego wraz z towarzyszącym mu lękiem przed śmiercią i przemijaniem.
6,8/10średnia ocena książek autora
21 przeczytało książki autora
41 chce przeczytać książki autora
2fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Azyadea. Notatki i listy porucznika marynarki angielskiej
Pierre Loti
Cykl: Azyadea (tom 1)
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
1926
Rozczarowane: Powieść z życia współczesnych haremów tureckich
Pierre Loti
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
1907
Wrażenia z Dalekiego Wschodu. Tom 1: Szatnia żony Mikada
Pierre Loti
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
1904
Najnowsze opinie o książkach autora
Rybak islandzki Pierre Loti
6,6
Cała historia jest widziana jakby przez mgłę, która często towarzyszyła rybakom.
Osadzeni w tej dawnej rzeczywistości bohaterzy działali zbyt wolno, nie napędzali akcji.
Czytało się spokojnie, przed snem.
Czułam, że autor ma potencjał, jadnak wykorzystał go słabiej rozciągając niewiele smaczków na tak długą książkę.
Rybak islandzki Pierre Loti
6,6
Położona w północno-zachodniej Francji Bretania to w głównej części półwysep wdzierający się mocno postrzępionymi brzegami w oblewające go wody Oceanu Atlantyckiego. Na tych skalistych, omiatanych wichrami wybrzeżach, trwa odwieczna walka żywiołów. Wzburzone fale raz po raz uderzają w palczasto wystające cyple ze wznoszącymi się na nich stromymi klifami, tworząc krajobraz niezwykle malowniczy, jednakże, zdawałoby się, zupełnie niesprzyjający osiedlaniu się ludzi. Jest to jednak mylne wrażenie, gdyż od zamierzchłych czasów ziemie te zamieszkują Bretończycy – lud równie zahartowany w przeciwnościach i dziejowych burzach, co i same brzegi, na których żyje.
W czasach rozgrywania się akcji "Rybaka islandzkiego", w drugiej połowie XIX w. Bretończycy mieszkający na wybrzeżach trudnili się głównie połowami ryb, wypuszczając się często na odległe wody północnego Atlantyku, aż do wybrzeży Islandii. Bohaterowie powieści to właśnie grupa rybaków odbywających takie rejsy – nazywani byli z tego powodu Islandczykami. Wyruszali oni niewielkimi stateczkami co roku, pod koniec zimy, na daleką północ, po czym, o ile dopisało im szczęście, wracali na początku jesieni w rodzinne strony. Żeby dopomóc kapryśnemu szczęściu, ci bardzo religijni ludzie zawierzali swe losy Matce Bożej, której fajansowa figurka, dobrze zabezpieczona przed upadkiem, stała na honorowym miejscu w głównej kajucie statku. Niekończące się dni islandzkiego lata upływały im na połowach dorsza, którego zgromadzony zapas zapewniał im i ich rodzinom dostatek. Monotonną pracę urozmaicało im śpiewanie ulubionej szanty: "Jean-François de Nantes". Od czasu do czasu na te dalekie wody wpływały statki pocztowe i przywoziły długo wyczekiwane wieści od najbliższych, często pisane jedną ręką do wielu adresatów, gdyż niewiele osób z nadmorskich wiosek potrafiło czytać i pisać. Jesień i zima to z kolei dla żonatych rybaków czas spędzany w gronie rodziny, a dla samotnych - czas zawierania znajomości z równie stęsknionymi towarzystwa młodych ludzi, pogrążonymi w codziennych obowiązkach dziewczynami; czas krótkiego narzeczeństwa i wesel. Ten roczny rytm wspólny dla całej społeczności sprawiał, że nawet dzieci rodziły się w większości rodzin w jednej porze roku, często widząc swych ojców dopiero kilka miesięcy po przyjściu na świat.
Centralną postacią "Rybaka islandzkiego" jest Jan Gaos, młody rybak wyróżniający się spośród współtowarzyszy zarówno urodą, jak i niepokornym charakterem. Podczas jednego z wesel wyznaczono mu jako partnerkę Gaud, urodziwą pannę z bogatej rodziny. O losach tych dwojga, a także innych osób z ich otoczenia, żyjących w miejscu i czasie, które nie zawsze sprzyjały budowaniu spokojnej rodzinnej przystani, można przeczytać w tej niesłusznie zapomnianej powieści.