Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie człowieka jest jak walizka. Wrzucamy do niej różne rzeczy. Z czasem zapominamy, co znajduje się na dnie. Może się zdarzyć, że nosimy tam coś, co sprawia, że nasz bagaż staje się ciężki. A my bezmyślnie ciągniemy go ze sobą, męcząc się przy tym okropnie. Może warto czasem zajrzeć, posprzątać i wyrzucić to, co niepotrzebne. Czasem można nawet znaleźć coś wartościowego. No i zawsze można dowiedzieć się czegoś o sobie oraz wyciągnąć wnioski.

Szczęście to coś niezwykłego, pięknego i ulotnego, coś, czego nie sposób wyrazić słowami, bo takich słów po prostu nie ma. Jednak gdy jest się szczęśliwym, potrafi się to rozpoznać.

Słowa zmieniają ludzi i zmieniają świat.

Jedyną romantyczną rzeczą, jaka we mnie została, była tęsknota za gwiazdami. Jeśli śmierć to tylko ciemność, to chciałabym, żeby była jak niebo w pogodną noc. Miałabym zajęcie na całą wieczność.

[…]wydawało ci się, człowieku, że wiesz lepiej od natury, że masz prawo w nią ingerować, boś wrażliwy, a śmierć wydaje ci się niesprawiedliwością. Tymczasem nie ma na świecie siły sprawiedliwszej od niej. Przychodzi po biednego, przychodzi i po bogatego, młodego i starego, pięknego i brzydkiego, po człowieka, zwierzę i drzewo, a zabiera wtedy, gdy jej się to podoba, nie tobie. I póty, póki to ona rządzi na świecie, panuje na nim ład, bo wszystko, nawet największe zło, ma swój kres.

- Ludzie się nie zmieniają, to życie ich zmienia. Radość, smutek czy cierpienie otwierają drzwi do tych miejsc w naszej naturze, których istnienia sami nie podejrzewaliśmy.

-Odszedł - rzekłam, a łzy znowu zakręciły mi się w oczach - już nie wróci.
-To tylko samiec - próbowałam bagatelizować sprawę.
-Ten był inny - chlipnęłam.
-Był taki sam. Tylko tego akurat kochałaś.

Głos opuścił moje gardło, poszedł w jakieś ustronne miesjce, żeby tam płakać.

Nie możesz liczyć na to, ze twój sekret będzie należał do ciebie, zawsze znajdą się oczy, które widziały.

Chyba o to w życiu chodzi -żeby dawać szanse i je wykorzystywać.

Życie nastolatki to kanał. Zbyt wiele pragnień, za duże ograniczenia i wszystkie hormony na twarzy.

Bo życie jak rzeka – płynie tylko w jedną stronę i nie sposób go zawrócić.

Czasem jestem tak dzielna, że sama siebie zadziwiam. A czasem przychodzi taki dzień jak dziś i myślę, że nie dam rady, że mi się wszystko rozpadnie. Płaczę wtedy nocą w poduszkę (...).

Są takie daty, które lubimy, i takie o jakich sama myśl jest nieprzyjemna.

Lu­dzie są cie­ka­wi, cie­ka­wość każe im do­cie­kać, a cza­sem tak są w tym za­wzię­ci, że nie za­uwa­ża­ją, jaką krzyw­dę czy­nią py­ta­ne­mu.

-Imbir podobno pomaga na mdłości.
Jasne! Na mdłości najbardziej pomaga niebycie w ciąży.

Gdyby ją ktoś zapytał jak pachnie cud, odpowiedziałaby, że pachnie jak nowa książka. Jakżeby inaczej? Przecież to cud był - patrzyła na czarne znaczki liter a widziała studenta ratującego dziewczynkę z powodzi, obskurne mieszkanie w Petersburgu, piękny dwór szlachecki a co najważniejsze zaglądała do umysłów i serc rozmaitych ludzi.

Urodzisz się panem, to panujesz, urodzisz się chłopem, to pracujesz od świtu do zmierzchu, żeby pany miały co jeść, a i tak za nic cię będą mieli.

Tak to czasem bywa. Chłop durny, a baba jeszcze durniejsza.

Taki to świat, dobrzy ludzie. Nie ma na nim sprawiedliwości i tylko ta śmierć dla wszystkich, i bogatych, i biednych, jednakowa.

Jak komu kto z drugiego końca świata przeznaczony, to go tam los pchnie, by swoje kochanie poznał.

Ludzie kłamią na wiele sposobów. Począwszy od małych kłamstewek codziennych, tych, których księdzu się nie wyznaje nie ze wstydu, że się je popełniło, ale dlatego że nie pamięta się o nich już chwilę po wypowiedzeniu, skończywszy zaś na wielkich kłamstwach, oszustwach planowanych, prowadzących do upadku innych. Wśród nich szczególne miejsce zajmują kłamstwa wobec samych siebie, przemilczenia i przymykanie oczu.

Nigdy nie jest za późno na szczerość.

Sko­szo­ną trawę, która wy­schła tam, gdzie padła pod kosą, na­le­ża­ło naj­pierw zgra­bić do wałów. Mu­sia­ła to zro­bić po­rząd­nie, każdy wie­cheć siana był na wagę złota, bo przez dłu­gie, zi­mo­we mie­sią­ce tylko ono bę­dzie po­ży­wie­niem dla zwie­rząt. A od tego mleka, co je da krowa, za­le­żał los całej ro­dzi­ny. Ot, tak to wszyst­ko ze sobą sple­cio­ne, jak nitki w ma­kat­ce – zwie­rzę­ta za­leż­ne od ludzi, lu­dzie od zwie­rząt, to, czy ze­bra­ło się plony, za­le­ża­ło od ziemi, a jej ja­kość za­le­ża­ła od trudu, jaki się wło­ży­ło w upra­wę, zaś by orać czy bro­no­wać, po­trze­ba było zwie­rząt, które, tak jak czło­wiek, żyły z tego, co dała zie­mia. A wszy­scy mu­sie­li się li­czyć z ka­pry­sa­mi słoń­ca i desz­czu, które od ni­ko­go nie za­le­ża­ły i nikt nad nimi nie miał wła­dzy.

Praw­da jest taka, że mi­łość ma w sobie coś z kwia­to­we­go pącz­ka i albo się roz­wi­ja aż do wy­da­nia owocu, albo więd­nie.

Na mdłości najbardziej pomaga niebycie w ciąży.

Z mi­ło­ścią cza­sem bywa jak z ogniem i ta, która po­wo­li się roz­pa­la, długo go­re­je ja­snym pło­mie­niem. Bywa też tak, że wy­bu­cha gwał­tow­nie i szyb­ko ga­śnie.

Do­sta­tek od­ci­snął się na jego twa­rzy krą­gło­ścią czer­wo­nych po­licz­ków, dru­gim pod­bród­kiem i tłu­stą skórą, jakby wy­glan­co­wa­ną ka­wał­kiem sło­ni­ny.

Życie nie jest sprawiedliwe. Dostaje człowiek rozum dopiero wtedy, gdy już nie może z niego robić pożytku.

Słowa już padły, nie da się ich zmie­nić. Taka to już na­tu­ra tego świa­ta, że słowa mają wiel­ką moc, po­tra­fią czy­nić ludzi szczę­śli­wy­mi, ale po­tra­fią też zra­nić. Słowa zmie­nia­ją ludzi i zmie­nia­ją świat.