Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Leon Dubicki (ur. 21 sierpnia 1915 w Katarzynówce w zachodniej Syberii, zm. 7 marca 1998 w Berlinie) – generał brygady Wojska Polskiego, zastępca szefa Biura Studiów Ministerstwa Obrony Narodowej (1963–1967).
II wojna światowa[edytuj] Od 1939 był oficerem Armii Czerwonej, walczył w wojnie radziecko-fińskiej. Opowiadał, że należał do grupy zrzutków, która wylądowała w Finlandii daleko za linią frontu. Zadaniem tej grupy było ustalenie, co stało się z brygadą pancerną okręgu leningradzkiego, która jako pierwsza triumfalnie wkroczyła między fińskie pagórki i jeziora znikając bez śladu. Z tego zwiadu spadochroniarzy wrócili tylko nieliczni, lecz pierwsi przynieśli wiadomość, co się stało. Rozciągnięta w długą kolumnę brygada pancerna szła wąskimi przesmykami między jeziorami, zaopatrzenie urwało się, brakło paliwa. Leon Dubicki kontynuował karierę wojskową w czasie II wojny światowej w 1 Armii Wojska Polskiego. Uczestniczył m.in. w Operacji Warszawskiej, przełamaniu Wału Pomorskiego i bitwie o Berlin. Okres powojenny[edytuj] W 1953 ukończył Akademię Sztabu Generalnego Wojska Polskiego im. gen. Karola Świerczewskiego. Następnie zajmował różne stanowiska w armii, do stopnia generała brygady. W latach 1963-1967 był już na „bocznym torze”, pełniąc jedynie funkcję z-cy szefa studiów Sztabu Generalnego WP. W 1970 z powodu złego stanu zdrowia został przeniesiony w stan spoczynku. Został wówczas doradcą ministra obrony narodowej gen. Wojciecha Jaruzelskiego. W sierpniu 1981 podczas inspekcji służbowej w Berlinie Zachodnim poprosił o azyl polityczny. Wiedział o podpisanej w marcu 1981 przez Wojciecha Jaruzelskiego i Stanisława Kanię "Myśli przewodniej wprowadzenia stanu wojennego". Po wprowadzeniu stanu wojennego gen. Wojciech Jaruzelski publicznie stwierdził, że gen. Leon Dubicki z powodu ran frontowych głowy zawsze był „cierpiący psychicznie Nie znając żadnego języka obcego poza rosyjskim, gdy znalazł się po drugiej stronie muru berlińskiego, został izolowany w Helmufeld (niewielkiej miejscowości blisko granicy z NRD). Wypełniał rozliczne formularze i był przesłuchiwany przez amerykańskie służby wywiadowcze. Po krótkim czasie przewieziono go do Kaiserslautern, miasta w pobliżu granicy z Francją, w którego okolicach znajduje się baza lotnicza NATO, dowództwo amerykańskich wojsk lotniczych w Europie oraz sztab Sprzymierzonych Sił Powietrznych Europy Środkowej. Był to rejon dobrze strzeżony. Kwaterował w niewielkim dwupokojowym mieszkaniu służbowym, pod opieką amerykańskich i niemieckich służb specjalnych. Stopniowo poddawany poufnym kontaktom z odpowiednimi wysoko postawionymi osobami przekazywał posiadane informacje - pisał w liście wysłanym z Kaiserslautern 5 maja 1990 Dubicki przez trzy lata występował na wielu spotkaniach, m.in. w stacjonujących na terenie Niemiec oddziałach NATO. Występował też w telewizji, w swoim generalskim mundurze, który zabrał ze sobą. Dwukrotnie był w USA, na objazdach organizowanych przez koła polonijne. W 1982 został zaocznie skazany przez sąd wojskowy na 5 lat pozbawienia wolności za szpiegostwo. Izba Wojskowa Sądu Najwyższego podwyższyła ten wyrok do 12. lat. W 1990 gen. bryg. Leon Dubicki złożył wniosek o rehabilitację. W 1991 Izba Wojskowa Sądu Najwyższego uniewinniła go od zarzutu szpiegostwa i zdrady ojczyzny. 83. letni generał brygady w stanie spoczynku Leon Dubicki został zamordowany 7 marca 1998 w swoim berlińskim mieszkaniu. Morderstwa dokonała 49-letnia towarzyszka życia generała Wiesława E., która zbiegła. Wiesławę E. zbiegłą z miejsca zbrodni, aresztowano podczas obławy policyjnej. Do tej pory nie zostało jeszcze wyjaśnione czy Wiesława E. była związana z innymi zabójstwami politycznymi. Gen. Leon Dubicki jest jednym z bohaterów książki Krzysztofa Kąkolewskiego Generałowie giną w czasie pokoju.http://pl.wikipedia.org/wiki/Leon_Dubicki