Włoski dziennikarz i eseista wyznający tradycjonalistyczną wiarę katolicką. Zawsze pasjonował się dziennikarstwem, był korektorem i pisał artykuły do różnych gazet od czasów szkoły średniej. Ukończył nauki polityczne na mediolańskim Università Cattolica del Sacro Cuore z pracą magisterską na temat teorii i techniki informacji (promotor prof. Angelo Narducci). W 1978 r. został publicystą, a w 1986 r. zawodowym dziennikarzem. W latach 1980-1984 był redaktorem wydawnictwa Opus Dei Ares i miesięcznika Studi cattolici kierowanego przez Cesare Cavalleri, również o silnie konserwatywnej orientacji. W latach 1984-1988 pracował w redakcji Avvenire, gdzie został szefem serwisu. W latach 1988-1995 pracował w RAI w Mediolanie, najpierw jako reporter, a następnie jako szef serwisu, prezenter regionalnych GR i TG, redaktor religijny (zwłaszcza po działalności kardynała Carlo Marii Martiniego) i zastępca redaktora mediolańskiego wydania krajowego TG3. Od kwietnia 1995 r. pracuje w Rzymie, w krajowej stacji TG3, najpierw jako reporter, a od 1996 r. jako watykanista. Podążał za papieżem Janem Pawłem II podczas około czterdziestu podróży zagranicznych i relacjonował jego agonię (kwiecień 2005) w długich wydaniach specjalnych. W TG3 został szefem redakcji zagranicznej, a w lipcu 2007 r. przeniósł się do TG1 jako watykanista. Dla Speciale TG1 zrealizował „Il mistero padre Pio” (28 października 2007 r.),„Il miracolo Lourdes” (27 stycznia 2008 r.),„Opus Dei” (28 września 2008 r.),„Una scommessa chiamata Concilio” (15 lutego 2009 r.),„Rivoluzione Francesco” (9 marca 2014 r.). Od lipca 2019 roku przeniósł się do Rai Sport, obejmując stanowisko redaktora naczelnego w Coordination, aż do przejścia na emeryturę w styczniu 2020 roku. Redaguje blog „Duc in altum”. Począwszy od 2016 r., po przeczytaniu adhortacji apostolskiej „Amoris laetitia”, na swoim blogu i w swoich książkach zaczął dostrzegać dwuznaczności w nauczaniu papieża Franciszka. Po osobistej refleksji nad kryzysem Kościoła katolickiego, na swoim blogu gości kilka głosów katolickiego tradycjonalizmu. Współpracuje z czasopismem „Studi cattolici”. Jest autorem książek poświęconych religii, rodzinie, mediom masowym. Jego publikacje obejmują „Il mio Karol” (Paoline),„Storia di un uomo”. „Ritratto di Carlo Maria Martini” (Àncora),„Piccolo mondo vaticano. La vita quotidiana nella città del Papa” (Laterza),„Milano nell'anima. Viaggio nella Chiesa ambrosiana” (Laterza),„Benedetto XVI. Il pontificato interrotto” (Mondadori),„Il forziere dei papi. Storia, volti e misteri dello Ior” (Àncora),„Noi del Cinquantotto. Breve manuale di storia recente a uso di figli e nipoti” (Àncora),„266. Jorge Mario Bergoglio. Franciscus P.P.” (Liberilibri),„Come la Chiesa finì” (Liberilibri),„Il caso Viganò” (Fede & Cultura),„L'ultima battaglia” (Fede & Cultura).
Nie jest bowiem mozliwe budowanie mostów między ludźmi, kiedy zapomina się o Bogu. Prawdą jest jednak także to, że nie mozna przeżywac prawd...
Nie jest bowiem mozliwe budowanie mostów między ludźmi, kiedy zapomina się o Bogu. Prawdą jest jednak także to, że nie mozna przeżywac prawdziewej więzi z Bogiem, zapominajac o innych.
Polecam każdemu, kto uważa, że księża to pedofile. Chociaż i tak pewnie osoba, która tak uważa z takiej książki dużo nie zrozumie, no ale jest nadzieja, że może chociaż trochę otworzy oczy i zobaczy, że życie nie jest czarno - białe, że jest robiony w "bambuko" i wytresowany przez tych, którzy chcą żeby tak myślał...
Smutna książka, smutna rzeczywistość. Benedykt XVI jest niezwykłym Papieżem i człowiekiem...
Bardzo dobra książki o najlepszym papieżu ostatnich lat lub tak jak autor go nazywa papieżu „prawdy”. Uwypuklone w tej książce głównie są ataki na Benedykta XVI w trakcie trwania jego pontyfikatu, pozostaje mu tylko współczuć, tego, co musiał w tamtym czasie przeżywać, ale też należy mu się wielki podziw za to, że znosił te wszystkie szykany z taką pokorą i spokojem. Jedyny minus tej książki jest taki, że była bardzo krótka i ogólna.