Marie-Angel Carre

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2012/04/brat-m-carre-kanalie-tez-maja-dusze.html Zastanawialiście się kiedyś, chociażby tak czysto hipotetycznie, jak postąpilibyście, spotykając na swojej drodze zupełnie obcego człowieka, który potrzebuje pomocy i wsparcia, bo bez tego stoczy się na samo dno, skąd nie będzie miał możliwości powrotu? Podalibyście mu rękę, pomimo świadomość, iż Wasze starania mogą pójść na marne, czy od razu zwątpilibyście i w swoje siły, i w niego? Autor tej książki nie zastanawiał się nad tym za długo. Powziął spontaniczną i odważną decyzję, która przez cały czas wymagała od niego wytrwałości, cierpliwości i siły. Kiedy sam, jako młody człowiek, na paryskiej ulicy spotkał małego, biednego chłopca – postanowił, że pomoże mu, mając świadomość tego, iż nie ma pojęcia czy uda mu się i czy potrafi to zrobić. Po raz pierwszy, Marie-Angel poczuł powołanie w wieku 10 lat. Jednak jako nastolatek zaczął zbyt skrupulatnie korzystać z wszelkich uroków życia, które nie zawsze zasługiwały na pochwałę. Jego życie brnęło już w niezbyt korzystną drogę, aż w końcu ponownie poczuł, że Bóg ma dla niego inne zadanie. Trudniejsze, aczkolwiek przynoszące mnóstwo radości i satysfakcji. Bóg stawia autorowi na drodze nieletniego chuligana, który został wyrzucony na ulicę wraz ze swoją matką. Chłopiec nie zna swojego ojca, chce popełnić samobójstwo. Jego życie to ciągła tułaczka z jednej nory pełnej wszy i szczurów, do innej, nie lepszej. Gabrielowi jest niezwykle ciężko wyrwać się z ulicznego środowiska, w którym wychowywał się. Tkwi w nim "syndrom ulicy". Chłopiec jest spychany przez społeczeństwo na margines, nieraz nazywa sam siebie śmieciem. Nie wierzy w to, iż może mieć nadzieję na polepszenie swojego bytu. Nie wierzy w to, iż komuś może na nim zależeć. "Jego młode serce jest już poznaczone cierpieniami dorosłego". Autor z całych sił stara się przekonać chłopca, że jest wartościowym człowiekiem, a w oczach Boga każdy jest tak samo ważny. Marie-Angel musi wykazywać wiele cierpliwości i wytrwałości, aby pomóc temu agresywnemu chłopcu, który mimo tak młodego wieku, przeżył więcej niż niejeden dorosły. Bardzo podoba mi się w tej książce to, iż autor nie moralizuje, nie stara się nikogo do niczego zmuszać, namawiać, przekonywać. Jedynie naprowadza, pomaga i radzi. Tłumaczy różne zawiłości oraz zapewnia, że Bóg jest dobry i kocha wszystkich. Uświadamia, iż to ludzie mają wolną wolę i sami decydują o tym, jaką drogą pójdą – Bóg przyjmie z otwartymi ramionami każdą zbłąkaną duszę. "A ja, twój chrzestny ojciec, obiecuję być dla ciebie duchowym trenerem. Takim, który będzie cię mobilizował do zdobywania nieba, ale tak, żebyś w drodze nie upadł. (…) Będę dla ciebie liderem, a nie idolem." Cieszę się, że właśnie ta książka trafiła do mnie w ostatnich dniach postu. Pozwoliła mi trochę bardziej zastanowić się nad sprawami związanymi z Kościołem, Bogiem, wiarą. Myślę, że to dobry czas na to, aby uporządkować sobie niektóre sprawy i uświadomić co nieco. „Kanalie też mają duszę” polecam każdemu. Nie bójcie się, że jest to moralizatorstwo w czystej postaci, gdzie będziecie przekonywani do czegokolwiek. Zdecydowanie nie! Autor pokazuje tu również niektóre błędy duchownych, które powodują zwątpienie i powolne oddalanie się od świątyni. Poza tym, książka nie kręci się jedynie wokół Boga – jest tu mnóstwo dobra, szczęścia, empatii i pokazywania, że warto pomagać, bo daje to wiele radości nie tylko osobom obdarowywanym, ale również obdarowującym.