Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłem trochę zaskoczony, że wywiad-rzeka przeprowadza dziennikarz (a także wokalista) znany raczej z zamiłowania do znacznej mocniejszej muzyki. Biografie takich zespołów jak Slayer czy Vader stoi w opozycji do twórczości Maryli Rodowicz. Ale wyszło to na dobre tej pozycji, nie jest cukierkowa (choć okładka mogłaby to sugerować) i nie nudzi czytelnika. Wiele zależy od sposobu zadawania pytań, od przyjętej koncepcji stworzenia książki. Opowiada o dzieciństwie artystki, przeprowadzkach, początkach kariery, kolejnych wcieleniach artystki, jej życiu prywatnym, trudnych relacjach, przyjaźni z Agnieszką Osiecką.. Nie jestem może zagorzałym fanem tego rodzaju muzyki, w sumie za najciekawsze uważam drapieżne brzmienie z lat 80-tych XX wieku (płyta „Gejsza nocy” oraz epizodyczną grupę „Różowe Czuby”). Z pewnością nie jest to beznamiętne przechodzenie od albumu do albumu, tylko szczere wypowiedzi. Czytałem z dużym zainteresowaniem - czas poświęcony tej lekturze nie uważam za stracony.