Primož Čučnik

Wiersze o codzienności. O tym wszystkim, co wciąż jest wokół nas i o co się potykamy, a mimo to widzimy to tylko kątem oka. Autor patrzy na to wprost. Według niego jesteśmy zasypani codziennością, i możemy zadawać pytanie, czy to jest temat dla poezji? Czy to zbyt zwykłe, żeby stać się budulcem wiersza? "Miotły i motyki stały się nagle tak osamotnione, że aż wołają o dotyk. A co dopiero łopata do odgarniania śniegu..." Część tekstów (może większość w tym zbiorze) zdaje się być bardzo hermetyczna, nawiązująca do pytań filozoficznych, zahaczająca o tę terminologię. Łatwo się tego nie czyta. Autor, wiedząc o tym, zaopatrzył czytelników w "Instrukcję obsługi" swojej poezji: "Uważaj na odstępy między wersami. Powiększ, wyczytaj, co jest między literami." Ten wiersz to i autoironia, i faktycznie rodzaj porady co do sposobu odbioru tych tekstów. Np. jak w "Czas i pieniądz", gdzie nie znaczenia są bohaterami, lecz język sam, słowa, ich strumienie, zatem: "Trochę czasu trzeba poświęcić, usiąść z tyłu i puścić się w dół." Czasem poeta mówi do nas otwartym tekstem ("Czarne scenariusze"),czasem szyfruje. Wydaje się, że w tekstach otwartych otwarta jest też autora osobista puszka Pandory, jego ponure widzenie świata (w "Bułgarskim kazaniu" wciąż widzimy ciemne słowa - bezcienność, bezpłciowe, bezwietrzne). "Nieważne kto. Nie ma nikogo..." A jeśli erotyk, to o tytule "Nowe kłopoty". Ale jednak piękny. Możliwe, że cały tom to wiersze o niepewności. Co do świata, co do ludzi i relacji między nimi, co do poezji wreszcie. Także jego, autora, własnej.