Alan MacDonald

Radek naprawdę jest dość szkaradny. Brązowy to jego ulubiony kolor, bo takiej barwy jest kupa i jego paznokcie. Grzebanie w śmieciach uważa za świetną zabawę, pod łóżkiem hoduje dżdżownicę, w kieszeni nosi zdechłą muchę. Nie jest wymarzonym dzieckiem żadnego rodzica, a co chyba najbardziej przykre, swojej mamy również. Radek ma mnóstwo lepszych i gorszych pomysłów, nikogo już chyba jednak nie jest w stanie zdziwić, bo całe otoczenie i tak spodziewa się po nim najgorszego. Książka jest w założeniach zabawną i przerysowana opowieścią o dziecku, które uwielbia obrastać brudem i fascynuje je wszystko to, co dla ogółu obrzydliwe. Ja uśmiechnęłam się kilkakrotnie podczas lektury, jednak zazwyczaj było mi Radka po prostu żal. Że został zmuszony do pójścia na przyjęcie, na które za żadne skarby świata iść nie chciał, że nikt nie potraktował serio jego starań w dniu dobrych manier. Nie ma chłopak lekko. Inna sprawa, że na samą myśl, jakich pomysłów dostarcza dzieciom ta książka, rodzicom może zrobić się niedobrze. Większość z nich ma wystarczająco dużo własnych i nie potrzebuje podpowiedzi Radka. :)