Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Te niesłychane wspomnienia przeleżały blisko dwadzieścia lat i dopiero rok po śmierci autorki Agaty Zofii Prabuckiej, odnalezione zostały przez jej córkę, Annę Prabucką-Firlej, która postanowiła postarać się o ich wydanie. Była to niezaprzeczalnie dobra decyzja. Wpłynęła ona na wzbogacenie czytelnika w nowe fakty, w spojrzenie z szerszej perspektywny na wojnę, widzianą oczami nastolatki. Agata Zofia Prabucka w wieku siedemdziesięciu trzech lat wraca wspomnieniami do wczesnej młodości, tej, która powinna być najpiękniejsza. Jednak gdy autorka ma dwanaście lat, zaczyna się wojna i zmienia rzeczywistość Zofii, jej rodziny oraz tysięcy Polaków. W porównaniu z żydowskim społeczeństwem Polacy starali się żyć normalnie, co z trudem ale im się udawało. Nie było gett, większych zakazów, ukrywania się. Bohaterka książki opowiada dużo o przyjaźniach, miłostkach, przyjęciach w których brała udział. Co nie znaczy, że nie trzeba było uważać. Życie toczyło się z wojną w tle i nie było możliwości ignorowania jej. Odgłosów kanonad armatnich i zrzucanych bomb nie dało się nie słyszeć. Bezpośrednie niebezpieczeństwo przyszło jednak też ze strony wyzwolicieli - wojska radzieckiego, któremu rodzina Zofii, bez żadnych podejrzeń pomogła. Momentami odrobinę za dużo prywatnych powiązań, nazwisk, opowiadania o amantach i okolicznościach z nimi związanych. Aczkolwiek autorka przelała na papier to, co było dla niej najważniejsze na tą chwilę, dlatego staram się nie negować jej osobistych wynurzeń i mimo wszystko daję najwyższą punktację. Jest to pozycja, której warto poświęcić czas.