Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczyna sie niezachecajaco - typo ma depresje i obwinia o to bialych ludzi ale pozniej sie rozkreca Sam pomysl na ksiazke i to co autora natchnelo bylo wedlug mnie bardzo pozytywna inicjatywa a raczej nie ksiazke a taki zbior esejow czy opowiadan ale fajnie sie czyta jak ksiazke taka zwykla ze sklepu czy biblioteki jak kogos nie stac jednym co wyciagnalem z tej ksiazki i na pewno siadzie ze mna na dlugo to to rozlaczenie joy i happiness i to jak moga istniec niezaleznie a nawet mimo calkowitego przeciwienstwa tej drugiej rzeczy bardzo mi sie podoba takie negowanie typowo januszowego "nie mozesz czuc sie zle bo inni maja gorzej" niestety czesc januszowa tez jest objawia sie raz na jakis czas (i chyba byla w kazdym eseju) pod postacia "kurrrrłaaaa kiedyś to było kwiiiik" no i troche to boli no moze jak kogos interesuje codziene zycie konkretnych mniejszosci to moze i plus ale sposob podania raczej odrzuci czytelnikow ktorzy wzieli sie za ksiazke z innych pobudek bedac juz przy minusach to tez nie podoba mi sie podejscie autora typu "kompletnie to rozumiem, też tak mam" po wspominaniu jamesa baldwina no sorki panie kleaver wydaje mi sie ze w latach piecdziesiatych mogli miec troche ciezej czarnoskorzy homosksualisci w ameryce ksiazka tez przypisuje slowa "we have nothing to lose but our chains" do assaty shakur i moze tez ich uzyla ale wydaje mi sie ze slyszalem te slowa wczesniej w historii moze bym to puscil bokiem ale drugi bodajze esej doslownie mowi o tych slowach jakby to byly jej slowa a nie jedynie spopularyzowane na nowo przez nia koniec koncow szkoda ze wyszlo jak wyszlo ale mimo wszystko bylo nienajgorsze i dostatecznie interesujace jest to na pewno ksiazka w stylu "masz tu pare ciekawych rzeczy i se potem wygoogluj" ja lubie takie ksiazki bo lubie wpadac w rabbit hole ale srednio moge polecic ten caly projekt a szkoda bo temat wazny i ciekawy