Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak już wiecie, kocham kuchnię włoską, więc gdy tylko pojawiają się na naszym rynku kolejne publikacje wypełnione przepisami z tego niesamowitego kraju, sięgam po nie w ciemno. Nie inaczej było z Wegetariańską Sycyclią – nie mogłam się oprzeć, zważywszy, że od jakiegoś czasu coraz chętniej rozsmakowuje się w potrawach bezmięsnych. Jak więc na tle książek kucharskich z wegetariańskimi przepisami wypada ta stworzona przez Franceskę? Zacznę od tego, że jestem tą pozycją oczarowana. I nie mam tu na myśli tylko strony wizualnej. Bo jak sami zapewne zauważyliście, okładka nie dość, że przyciąga wzrok, to oddaje klimat sycylijskiego targu, o jakim słyszałam z opowieści taty, który zjechał wzdłuż i wszerz nie tylko tę wyspę, ale Włochy w ogóle. A środek jest nie mniej interesujący. Fenomenalne zdjęcia dań, czarno-białe zdjęcia autorki, a to wszystko podkreślone brązem, błękitem i żółcią, które wypełniają te miejsca, które nie są zajęte zdjęciami. Uczta nie tylko dla podniebienia, ale i zmysłu wzroku. No, a gdy już nacieszycie oczy i zabierzecie się za lekturę oraz studiowanie przepisów, to okaże się, że nie będziecie chcieli rozstać się z tą książką. Wspomnienia Franceski przeplatające przepisy chwytają za serce. Przywodzą na myśl własne wspomnienia z dzieciństwa, gdy świat wydawał się dużo prostszy i radosny. Wypełniony ciepłem kuchni kochanej babci i rozmowami, jakie w kuchni toczyły nasze babki, matki, ciotki i kuzynki. Ta książka wypełniona jest właśnie takim ciepłem, swojskością i radością z prostych rzeczy. Wegetariańska Sycylia Franceski podzielona jest na „składnikowe” rozdziały, w których przepisy skupiają się na nich właśnie, a które są niejako symbolem sycylijskiej kuchni. Bez nich to nie byłoby to. Więc rozpoczynamy mąką, by przejść przez cytrusy, pomidory, karczochy, bakłażany, fenkuły, warzywa kapustne, orzechy i migdały, cukinię, na szparagach kończąc. W sumie ponad pięćdziesiąt przepisów, które zniewolą Wasze kubki smakowe. Ja rozkochałam się w chlebowych klopsikach czy sfinciuni (pizza sycylijska) – mogłabym ją jeść niemalże na okrągło. Co ciekawe w świecie, w którym króluje młodość, a książki kucharskie wydaje właśnie masa młodych kucharzy, którzy aspirują do miana gwiazd albo już nimi są i chcą, albo mieć książkę na swoim koncie, albo zwyczajnie lubią się dzielić swoimi przepisami, pojawia się Franceska, która swoje lata już ma, ale zdaje się, że energii i werwy znacznie więcej niż niejeden młodzik. Wydaje mi się, że to w pewnym sensie unikat, za którym stoją lata doświadczenia, z którym trudno polemizować, a które warto odkryć, by móc cieszyć się fajnymi, smacznymi i łatwymi w przygotowaniu daniami, które będzie się mogło spożywać w towarzystwie rodziny i przyjaciół. No bo czym jest dobra kuchnia bez doborowego towarzystwa? Więc jeśli szukacie naprawdę ciekawych i smacznych przepisów i lubujecie się we włoskiej kuchni, to koniecznie zaopatrzcie się w Wegetariańską Sycylię – nie będziecie zawiedzeni. :)