Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oj dawno nie czytałam tak beznadziejnej pozycji. Zaskoczył mnie całkowity brak zdjęć, jak na tak bogaty życiorys autorki. Zdjecia w dużej mierze, przy jakichkolwiek wątpliwościach, stanowią dowód na to, że opowiedziana historia jest prawdziwa. Niestety kilka razy dałam się zwieść opisom książek i opiniom o nich, a po czasie okazało się, że dałam się wplątać w fikcję. Dlatego teraz dogłębnie i podejrzliwie dopatruję się potwierdzenia, że tak nie jest. Fotografie są w tym iście pomocne. Niestety w "Labiryncie przeszłości" zauważyłam dużo fantazji. Chociażby w rozdziale pierwszym "Rodowód". Pani Karolina opowiada o swoich dziadkach, jej samej nie było jeszcze na świecie. Szczegółowe opisy scen i nie mniej szczegółowe dialogi, powodują, że książkę czyta się jak zwykłą powieść. To niesamowite, że autorka, której matka jeszcze była wtedy mała, pisze tak precyzyjnie kto kogo przytulił i jak mocno, w jaki sposób patrzył i co w danym monencie pomyślał. Tego nie wiedziałby nawet jasnowidz;) To jest to, czego w książkach auto/biograficznych nie znoszę. Przestaję całkowicie wierzyć autorowi. Na domiar złego, wujek google uświadomił mi, że jednak cała książka to...fikcja. O autorce podobno wywodzącej się ze szlachty herbu Sulima, nie ma kompletnie nic. Jedynie o książkach, które wydała. Chociażby jakieś zdjecie, wywiad, nie doszukałam się niczego. Nie dowiemy się również nic o dziadku, niby szlachcicu powyższego herbu, Józefie Bartłomieju Sulimowskim. Żadna z osób wymienionych przez p.Karolinę, nie istnieje w bazie byłych mieszkańców Wołynia. Sulimowscy owszem są, ale o innych imionach i nie mają nic wspólnego z bohaterami książki. Zatem ja w tą historię nie wierzę. Mój rozum klasyfikuje ją do czystej powieści i to marnej powieści.