Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka składa się z dwóch w pewnej mierze niezależnych od siebie, równych objętościowo części. Pierwsza dotyczy filozoficznej charakterystyki sceptycyzmu i przeglądu różnych odpowiedzi na to stanowisko. Ta część jest dość informatywna i napisana jasnym językiem, ale prawdopodobnie nie ma w niej niczego, czego już poprzednio nie znałaby osoba obyta w filozofii na tyle żeby interesować się kontekstualizmem. Mimo wszystko jest to całkiem dobre, dość zwięzłe przelecenie po znanych filozofach (Kant, Popper, Moore, Wittgentstein, Quine i Putnam) i standardowych intepretacjach ich filozofii w kontekście problemu sceptycyzmu. Oprócz tego jest tam również mowa o problemach Gettiera. Część druga powinna być najciekawsza, bo to właśnie ona dotyczy już w całości kontekstualizmu. Isotą tego poglądu jest to, że wiedza jest zależna od kontekstu, więc mimo że w kontekście sceptycznym nie można niczego wiedzieć, to można coś wiedzieć w kontekstach pozasceptycznych. Pogląd ten występuje w różnych wersjach i sformułowaniach, ale generalny pomysł spinający te wszystkie wersje jest właśnie taki (stąd też bierze się nazwa). Wieczorek zdecydownie zbyt często powtarza pewne informacje, co jest dość denerwujące, natomiast innym poświęca (przynajmniej stosunkowo) za mało miejsca — mimo wszystko mamy tutaj szeroki przekrój różnych kontekstualistów, tak że po lekturze łatwo jest już bardziej dokładnie zapoznać się konkretnie z tymi, którzy by nas ewentualnie zainteresowali. Jako tego typu wprowadzenie ta książka działa dobrze, nie da natomiast bardzo dokładnych analiz jakichś poszczególnych wersji tego stanowiska, wszystko ma charakter w miarę skrótowy. Oprócz czysto historycznego referowania przebiegu rozwoju tej myśli Wieczorek daje również dość ciekawą krytykę kontekstualizmu i pokazuje, że kontekstualizm tak naprawdę nie jest do końca tym za co się podaje i za co jest uznawany. Książka jest napisana jasno (choć czasami, ale nie jakoś szczególnie często, pewne informacje są podawane językiem logiki formalnej, więc warto znać rachunek zdań i rachunek kwantyfikatorów),dobre jest też to, że jest tu bardzo dokładny spis treści, dzięki czemu dokładnie wiadomo gdzie szukać danych informacji i o czym będzie następne kilka stron. Jeśli ktoś jest zaintersowany tylko kontekstulizmem polecam pominąć pierwszą część, w ten sposób da się na 90 stronach uzyskać ogólne rozeznanie w tym poglądzie.