Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jazz i groza? No tego jeszcze nie grali – jestem fanem obu, zatem „Błękit w zieleni” nie umknął mojej uwadze. Chodź okładka jest niepozorna, przykuwa wzrok głównie wyzierającymi z niej ogromnymi oczami, które zdają się podążać w ślad za potencjalnym czytelnikiem. Całkiem zgrabny chwyt marketingowy muszę przyznać. W pierwszej chwili nie bardzo wiadomo co, oprócz oczu, na niej widnieje, ale jak się człowiek przyjrzy, odsunie, przysunie, zerknie z różnych kątów – okazuje się, że przedstawia ona… no właśnie, co? Już samo to, że potencjalny czytelnik zaczyna zastanawiać się na co patrzy, jest doskonałym haczykiem i zachętą do wzięcia komiksu do ręki i przekartkowania. Bo skoro aż tak bardzo interesuje nas okładka, to to co znajduje się wewnątrz musi być co najmniej tak samo intrygujące, prawda? Prawda. „Błękit” opowiada historię Erika Dietera, niespełnionego jazzmana, nauczyciela muzyki, faceta niesamowicie samotnego, przepełnionego smutkiem, pewnego rodzaju melancholią i psychiczną stagnacją. Nie wierzy w siebie, spędza każdy dzień podobnie do poprzedniego, nie snuje planów, nie ma marzeń – chociaż tutaj z biegiem historii okazuje się, że jednak coś tam się gdzieś w duszy tli. Pozorny spokój jego życia przerywa wiadomość od siostry – Dinah, która dzwoni aby przekazać mu tragiczną nowinę o śmierci ich matki. Erik wsiada w samolot i wraca do rodzinnego miasta na pogrzeb, a także do domu w którym się wychował, ale który nie wzbudza w nim ani sentymentu ani ciepłych uczuć. Inaczej sprawy się jednak mają w stosunku do jednej z osób obecnych na stypie – Verą Carter, przyjaciółką i wielką miłością Erika z lat młodzieńczych. Odżywają uczucia i wspomnienia miłych chwil, ale jak to zwykle bywa, budzą się także i demony przeszłości, które niestety przyciągają także duchy teraźniejszości – a Erik zdaje się być bardzo na nie podatny. Podczas pobytu w domu nasz bohater, podczas przeglądania rzeczy zmarłej matki, odnajduje zdjęcie pewnego jazzmana, którego kompletnie nie kojarzy, a można powiedzieć, że zna się na rzeczy. Zaczyna więc prywatne śledztwo w celu poznania tożsamości tajemniczego muzyka. Jednak to co odkryje, i z czym przyjdzie mu się zmierzyć, daleko przekroczy granicę wyznaczoną przez najśmielsze nocne koszmary… Komiks pochłonąłem za jednym posiedzeniem – jest niezwykle klimatyczny i mroczny, a chaotyczne kadry i feeria barw jakie zaserwowali nam autorzy dodatkowo przyspieszają bicie serca podczas lektury. Na pierwszy rzut oka z grafik wyziera bałagan, brak ostrych linii, granic, kolory i grafiki przelewają się i przenikają przez siebie. Nawet jak zastosowane są klasyczne ramki, to co się w nich znajduje najczęściej nic sobie z nich nie robi, i ucieka w każdym możliwym kierunku. To zdecydowanie dodaje dynamiki i smaku całości. Czytając, gdzieś w tle słychać cały czas mroczne pulsowanie czegoś prastarego, skrytego za całunem rzeczywistości ale lubiącego zza niego zerkać, a czasem nawet wpływać na ludzi i ich poczynania. Na przemian z mrokiem słyszymy także wszechobecny w tej historii jazz. Jest to dość dziwaczne, ale pociągające i świeże doświadczenie. Oprócz oczywistego mroku wynikającego z czających się w ciemności potworów, autorzy serwują nam także ten wynikający z przeszłości głównego bohatera i jego rodziny. Na jaw wychodzą głęboko skrywane sekrety wyparte z umysłu Erika oraz trudne wspomnienia z dzieciństwa, do których wolałby nie wracać, musi jednak, ponieważ sprawa której się podjął tego wymaga. Powoli więc mężczyzna odkrywa coraz to mroczniejsze zaułki własnego umysłu i przeszłości, łącząc wątki, tracąc rozum i kontakt z rzeczywistością. Jednocześnie spełnia głęboko skrywane marzenia i jest mocno rozdarty pomiędzy opcjami które pojawiają się nagle w jego życiu. Umiejętnie budowane napięcie, niespiesznie odkrywane karty i dobrze zbudowane postaci drugoplanowe tworzą głębię tej historii, dodatkowo okraszoną fenomenalnymi grafikami Ananda RK. „Błękit w zieleni” to wielowymiarowy czystej krwi horror, który powinien spodobać się fanom grozy lovecraftowskiej, ale także tej subtelnej, niedopowiedzianej, ukrytej w tle, zerkającej na czytelnika i szepczącej mu podczas lektury wprost do umysłu dziwne słowa oraz wywołującej przerażające wizje. Duszny, przepełniony papierosowym dymem i głośnymi dźwiękami saksofonu, trąbki oraz pianina klimat, wprowadzający w pewnego rodzaju hipnozę, miesza się tu z demonami lat minionych, które po śmierci matki Erika postanowiły wkroczyć w jego życie z pełną mocą. Tajemnic, cieni, dziwactw będziecie mieli po lekturze tego komiksu na jakiś czas dosyć. Zdecydowanie polecam!