Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Antologię ,,Obcość” poleciła mi wielbicielka fantastyki. Ja na swym koncie mam sporo przeczytanych pozycji, jednak zaledwie kilka z nich można zaliczyć do tego nurtu: klasyki Tolkiena oraz próbki kunsztu Dukaja i Pratchetta, które bardzo doceniam. I tyle. Jestem więc adeptem tego bogatego oraz, co ukazał mi również omawiany zbiór opowiadań, różnorodnego gatunku, nie zamieszczę tu więc fachowych terminów ani odniesień. Będzie to moja pierwsza opinia, jak wszystkie inne subiektywna, bo to stanowi o wartości sztuki, że możemy ją pojmować na swój własny sposób. Może wniesie też trochę inne, ,,laickie” spojrzenie czytelnika spoza kręgu fanów fantastyki. Zagadnienia obcości oraz wyobcowania zawsze było obecne i istotne społecznie , ale teraz, w dobie popandemicznej rzeczywistości, przesyconej technologią i wyśrubowanymi do maksimum oczekiwaniami wobec jednostek, stanowi poważny problem psychologiczno-socjologiczny. Tym, co uderzyło mnie po przeczytaniu omawianej lektury był bijący z tekstów brak jakiejkolwiek nadziei na zmianę. Jedynie opowiadanie ,,Edengate” wprowadziło mnie na drogę ku światełku w tunelu, ale tylko na chwilę, do czasu gdy Autorka z inteligentnym dowcipem, wręcz sarkazmem odsłania prawdę o ludzkiej naturze żądnej igrzysk zroszonych krwią i potem. Poruszający obraz obcości, wręcz fizyczne cierpienie człowieka niepotrafiącego znaleźć emocjonalnej łączności z otoczeniem , w pełni świadomego swej izolacji, prowadzącej do zapadnięcia się w mrok, przedstawia Autorka ,,Disconnection”. Dla mnie strój astronauty jest tu symboliczny, separuje bohatera od warunków zewnętrznych, dając szansę na przetrwanie w obcym, nieprzyjaznym świecie ,a sam dramat rozgrywa się w zaciszu ziemskiego domu. Podoba mi się styl i sposób przekazu, bez zbędnego dramatyzmu i patosu oddaje ból samotności i emocjonalnej pustki. Styl oraz sposób narracji zrobił też na mnie duże wrażenie w opowiadaniu ,,Pokrewni”. Dla mnie był to jednak dość trudny tekst. W opowiadaniu ,,Tykanie zegara” słowa, niczym pędzel, malują kolejne obrazy. Temat niby oklepany- tęsknota za młodością, poszukiwanie eliksirów i zaklęć mających ją przywrócić. Tu jednak Autorka, w przepełniony empatią sposób, skupiła się na aspekcie wyobcowania, poczuciu braku sprawczości i rozpoznawalności, tęsknocie za namiętnością. W dobie kultu młodości, siły i urody, gdzie starość jest tematem tabu, niewpisującym się w obecne trendy, poczucie obcości, zbyteczności dalszego egzystowania musi być szczególnie dojmujące. Przeczytałam kilka , moim zdaniem najlepszych w zbiorze opowiadań, grupce znajomych, wśród których byli seniorzy. Przy tym tekście nie kryli łez. Ja również. To może być też moja historia. Kiedyś. Ale jednak. ,,Już cię nie poznaję” to wyrazisty, zwięzły, bardzo dobry tekst o tym, jak łatwo wymyślić powód, ideologię, która pozwoli nam, bez nadmiernego poczucia winy, w aurze aprobaty ogółu pozbyć się z naszego życia czy społeczności jednostek odmiennych, niewygodnych. Mam pewne skojarzenia. W antologii znalazłam kilka opowiadań, których pewnie ja sama nie zaliczyłabym do fantastyki, ale jak pisałam, nie znam się. Nie ma to jednak wpływu na moją opinię o tych tekstach.,, Dziewiąta fala” to pełen rozpaczy, bólu i bezradności obraz relacji kat-ofiara. Strach i bezsilność, zwątpienie i gniew prowadzą do zatracenia i kresu. To rzetelna relacja z wielu domów na całym świecie. Może z tego obok? Dobry i ważny tekst. Długo też pozostawałam pod wpływem emocji wywołanych opowiadaniem ,,Tym się żywią”. Ten tekst działa na wszystkie zmysły, wywołując początkowo obrzydzenie, potem strach, panikę, a na końcu smutek i rozpacz. To skrawek opowieści o codzienności osoby wykluczonej i bezdomnej, w której narrację oddano psiakowi. Ten obraz poruszył moje sumienie, wywołał wstyd graniczący z odrazą do nas sytych i odzianych, obojętnych i ślepych wobec dramatu osób tonących w skrajnym poczuciu bezradności, stających się dla świata niewidocznymi, a dla obrzydliwego robactwa obietnicą sytości. Mocny przekaz. ,,W bocznym lusterku” napisane zwięźle i dosadnie - adekwatnie do tematu, o zapętleniu w poczuciu przegranego na skutek nietrafionych wyborów życia. Główny bohater skojarzył mi się z Pijakiem z ,,Małego Księcia”. ,,Ta druga” to pełne rosnącego z każdym akapitem napięcia opowiadanie, które może być dramatem rozgrywającym się w umyśle schizofrenika lub pomysłem na filmową etiudę w tonacji horroru, przy której pewnie ze strachu przesłaniałabym oczy. I na koniec ,,Może mam paranoję, ale co jeśli jej nie mam! Teoria spiskowa, a może prawda o pójściu na skróty ? Działanie podprogowe w celu zwiększenia zysków, a nawet ,,wyręczanie się” AI w świecie sztuki, gdzie akt tworzenia był domeną istoty ludzkiej jest rzeczywistością! Środowisko pisarzy zaczyna dostrzegać problem, pojawiają się pierwsze protesty i postulaty. To dobrze. Nie chciałabym się dowiedzieć, że któryś z przedstawionych tu tekstów powstał dzięki zaawansowanym algorytmom, a nie talentowi, wyobraźni i wrażliwości Autorów.