Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Debiut, pierwsze koty za płoty. Oczywiście wybrałam książkę po okładce, bardzo mi się podoba. Surowa, minimalistyczna, prosta, przyciągnęła mój wzrok i tylko się droczyłam, że trzeba mnie przekonać do jej przeczytania. Rączki, uszy i oczy chciały się do niej dobrać. „Wzruszająca historia o przyjaźni, pierwszej miłości i o tym, że wszystko w życiu dzieje się po coś”. Zastanawiałam się jak Autorce udało się wniknąć w umysł nastolatka, by wiarygodnie opisać jego myśli.? Patryk, chociaż fizycznie różni się od swoich rówieśników, przeżywa te same rozterki duchowe, są one jednak dodatkowo obwarowane możliwościami, a raczej ich brakiem, ruchowymi. Ale któż zabroni nam kochać, marzyć? Przyznaję się, że w niektórych momentach miałam lekki problem z dziecinnym podejściem do życia głównego bohatera. Idealizowaniem jednych np. Kai i demonizowaniem pozostałych, mniej empatycznych ludzi. Zresztą nie sądzę, by dziewczyna, jakoś specjalnie wykazała się zrozumieniem dla choroby Patryka, raczej było to asekuranctwo w podejściu do życia - „chcę, by wszyscy mnie lubili”. To był bardzo dobrze spędzony czas z lekturą. Bez przymusu i nachalnego nacisku, aby ubolewać nad losem chłopaka i jemu podobnych. Dobrze napisana historia, oddane uczucia. Problemy z adaptacją i zrozumieniem, które dotykają nie tylko niepełnosprawnego, ale także jego otoczenie, często nieprzygotowane na takie „zjawisko”.