Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Miłość uwięziona w czasie” Czyli jedno wielkie rozczarowanie tak samo jak w przypadku klątwy Haru. Opisu chyba nie muszę przybliżać, bo już sam tytuł sugeruje, czego możemy się spodziewać. A co dostajemy? Na pewno nic nowego, już od samego początku możemy przewidzieć do czego zmierza fabuła i kto jaką rolę odegra w historii. Ale na samym początku chce odnieść się do pierwszego tomu, który TOTALNIE NIC, nie wnosi do fabuły. Bohaterowie spotykają się zawsze o tej samej godzinie i spędzają ze sobą czas. I ahh nie zapomnimy o ich przemyśleniach na temat tego „tajemniczego” zjawiska, które ich spotkało. To tyle. Na koniec autorka zapewnia nas, że od tego momentu historia nabierze gwałtownego rozpędu. Więc zapnijcie pasy i mocno się trzymajcie! Ale jak to? Czemu nic się nie dzieje? Gdzie ten zwrot akcji, gdzie te tajemnice? No właśnie... Po co wymyślić coś nowego, co by naprawdę zaskoczyło czytelnika. Powtórzmy to co już zrobili inni. Czy wyczułam słodycz? Nie, wręcz przeciwnie. Zachowanie głównego bohatera doprowadzało mnie do szału. Ta jego „niewinność” była tak mocno przesadzona, że aż paliła w oczy. A relacja głównych bohaterów była nijaka. Czy wyczułam gorycz? Oczywiście, ale nie jestem pewna czy autorce chodzi o ten typ goryczy, który ja czuje 🤔 Czy wyczułam smutek? No pewnie, ale to z innego powodu. Czuje smutek, dlatego że coś co mogło być dobre i oryginalne, zostało zniszczone. Dlatego nie dajcie się zmylić tym pięknym okładkom! Bo możecie się rozczarować tak samo jak ja.