Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z wielką przykrością stwierdzam, że jest to samo dno literackie. Najniższy poziom rymowanek ubrany w patetyczne emocje, połowa wierszy dedykowana zmarłym albo żyjącym, w skrócie peany na ich temat. "Gładzę siwe już Twoje włosy Ocieram Twe z cierpienia łzy Wiem, że bólu masz już dosyć Lecz właśnie dla mnie musisz żyć" tak się właśnie dzieje, kiedy piszę się byle co i byle do rymu, czy może mi ktoś wytłumaczyć, dlaczego Babcia poetki (a w zasadzie obie, bo wiersz dedykowany jest babciom poetki) miałaby własnie dla niej żyć? Lekko samolubne, skoro ma dość bólu. Ten sam wiersz: "Znowu widać uśmiech na Twojej twarzy Taki sam jak blask słońca Chociaż każdy twierdzi inaczej Będę zawsze Ciebie kochać". Nie wiem, czemu każdy twierdzi inaczej, poetka nie wyjaśnia. Mamy kilka śmiesznych wierszy, np. o Xenie, Herkulesie, Jezusie, poświęcony Katyniowi, Irenie Jarockiej i... nawet nie chce mi się wymieniać. Wyjątkowo zirytowała mnie w tym fragmencie: "Pamiętacie może II wojnę? Jak jeden zabijał drugiego Oni nie mieli serca Odbierać życia ludzkiego Gdzie Ci ludzie mieli serca? (pisownia "Ci" oryginalna) Czy w ogóle je mieli? Czy chodzili do Kościoła? Czy w Pana Boga wierzyli?" No bzdura na bzdurze.