Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Monumentalna praca Robina D.G. Kelley'a jest biografią jednego z najwybitniejszych pianistów w historii jazzu, jednego z głównych twórców stylu określanego mianem bebopu, przy okazji także wielkiego ekscentryka i indywidualisty, człowieka niezależnego tak w wymiarze osobowościowym, jak i artystycznym. Podobnie jak ma to miejsce w przypadku "Autobiografii" Milesa Davis'a (przepytywanego przez Quincy Troup'a),czy wydanej także przez KosmosKosmos książki "Coltrane według Coltrane'a" (red. Chris DeVito),nie jest to opowieść wyłącznie o artyście i jego muzyce. Każda z tych pozycji niejako z konieczności jest także portretem Ameryki "ery jazzu". Żadna z nich nie może też nie traktować o trapiącym ten kraj problemie rasizmu, z którego czarna muzyka bierze swój początek. O muzycznej innowacyjności Monka niech wypowiedzą się specjaliści. Jego twórczości słucham od wielu już lat. Stanowi ona dla mnie rodzaj terapii i dzięki niej przetrwałem wiele trudnych chwil. Taki już jestem, że nie lubię "oczywistych" i "ładnych" piosenek. Mówiąc najogólniej i nie wdając się w zbędne szczegóły można powiedzieć, że gustuję w dźwiękach wymagających pewnego wysiłku, emocjonalnego, a pewnie i intelektualnego zaangażowania. Jeśli zaś kochasz czyjąś twórczość to naturalną koleją rzeczy chcesz także poznać życie tego kogoś, chcesz wiedzieć jakim był lub jakim nadal jest człowiekiem. Książka Kelley'a spełnia to zadanie w stu procentach. Dostarcza nie tylko wielu cennych informacji, lecz również pomaga zrozumieć Monka przez pryzmat świata, w którym żył, który go ukształtował. To również historia innych muzyków jazzowych, których w podobnej książce zwyczajnie nie mogło zabraknąć. Pojawiają się zatem John Coltrane, Sonny Rollins, Miles Davis, Art Blakey, Bud Powell, Dizzy Gillespie i wielu innych. Są również, nieliczne wprawdzie, wątki polskie. Jednym z nich jest wizyta twórcy "Round Midnight" w Pałacu w Wilanowie, innym udział Adama Makowicza w jego nowojorskim pogrzebie w 1982 roku. Jedynym czego zabrakło są zdjęcia (z treści można się dowiedzieć, że w amerykańskim wydaniu jest ich wiele). To wielka szkoda, jednak w dobie internetu nie jest to brak nie do nadrobienia.