Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak bardzo potrafi się zmienić życie z dnia na dzień, wie pewnie każdy diabetyk i jego rodzina. Nagłe pogorszenie stanu zdrowia, mogące sięgać aż stanu krytycznego, następnie badania krwi, szybki wyjazd do szpitala i diagnoza, która miażdży psychicznie, zarówno małego pacjenta, jak i jego rodziców. Szczerze, obawiam się, że rodzica nawet mocniej, bo wbrew pozorom, dzieciaczki są wyjątkowo silne, co nie znaczy, że wiadomość o chorobie i skomplikowanym leczeniu ich nie przerazi. Tak właśnie było w przypadku bohatera książki. Szczeniak Benio jest sparaliżowany strachem, nie potrafi pogodzić się z diagnozą, towarzyszy mu poczucie niesprawiedliwości i bunt. Są to jak najbardziej zrozumiałe emocje, nikomu nie łatwo pogodzić się z chorobą, zrozumieć, czemu padło akurat na niego. Emocje pieska są wręcz namacalne, błyskawicznie przenoszą się na młodego czytelnika, który doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że też przez to przeszedł. Ta symboliczna historia przypomina, że nie jest on sam w swojej chorobie i ze swoimi paraliżującymi obawami, myślami. Jego emocje są w porządku, początkowo ma prawo się bać, szukać innych rozwiązań, a jednak przychodzi w końcu czas, gdy na spokojnie, tak jak książkowy Benio, akceptujemy chorobę, pojawia się próba podjęcia walki, a codzienne czynności związane z pomiarem cukru przestają przerażać, a stają się normalnym elementem dnia. Niełatwo zebrać słowa, by opisać emocje, jakie towarzyszą w trakcie lektury rodzicowi. Wszystkie złe wspomnienia odżywają, rozszarpują już i tak pokiereszowane serce na kawałki, chwytają za gardło, a jednak, po chwili napełniają serce nadzieją, że wszystko w końcu się ułoży, a cukrzyca okaże się czymś możliwym do opanowania. Ta piękna, symboliczna książeczka uświadamia, że tak naprawdę choroba, choć zmienia w pewnym stopniu całe życie, to, co najważniejsze, pozostawia bez zmian. Chory może normalnie funkcjonować, bawić się jak dawniej, uczyć nowych rzeczy, poznawać ludzi i rozwijać swoje pasje, cukrzyca niczego mu nie ujmuje, wciąż jest wartościowy i wyjątkowy. Ta niewielka pod względem objętości lektura niesie za sobą naprawdę potężny ładunek emocjonalny, buduje poczucie wartości, a co najważniejsze, daje nadzieję i uczy pozytywnej postawy, jaka w walce z chorobą stanowi niemal tajną broń. Co istotne, w tej nakreślonej przystępnym, lekkim piórem opowieści, znajdziemy podstawowe pierwsze objawy, które powinien znać każdy. Opisane zostały w wyjątkowo przystępny sposób, dzięki czemu pozostają w pamięci na bardzo długo. Niestety, nieświadomość rodzica może kosztować go bardzo dużo, gdyż najczęściej chorobę rozpoznaje się u dziecka, gdy znajduje się ono już w szpitalu w stanie kwasicy ketonowej. Znajomość objawów pozwala zareagować szybciej i skuteczniej, nie zwlekając do ostatniej, jakże groźnej chwili. Całość dopełnia genialny, przydatny słowniczek, który objaśnia pojęcia i pozwala usystematyzować całą wiedzę. “Niezwykły Pies Benio” to niesłychanie wartościowa, ciepła i dotykająca duszy książeczka, która pomaga pogodzić się z diagnozą, oswoić chorobę i emocje przez nią wywołane, a także zrozumieć, że w swojej walce nikt nie jest osamotniony. Ta przepięknie zilustrowana historia poruszy serce zarówno chorego, jego rodziny, jak i znajomych, rówieśników, których zapozna z chorobą, a co najważniejsze, uświadomi im, że diabetyk, oprócz stałego monitorowania poziomu cukru i wstrzykiwania insuliny, praktycznie się od nich nie różni. Piękna, dodająca otuchy, niesłychanie wartościowa i nadzwyczaj angażująca! Moim zdaniem to lektura obowiązkowa dla każdego! Polecam całym sercem.