Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To smutna opowieść... I nie daje żadnej nadziei. Smutny bezbrzeżnie jest jej bohater, choć to on podjął decyzję o bezdomności. Smutna jest dla miłośników kultury japońskiej i japońskiego stylu życia. Wychodzi na to, że ten styl jest do niczego. Bo to on spowodował bezdomność Kazu. Znamy te nieustające japońskie obawy, by kogoś nie urazić, dotknąć, nie być kłopotem... Kazu całe lata ciężko pracował, nie miał własnego życia, nie znał dzieci, słabo żonę, bowiem rzadko ich widywał. Wnuków nie znał prawie wcale. I nigdy nie narzekał. To nie to, co u nas... Drugi smutek, to los bezdomnych w Tokio. Nikt się nimi nie martwi, pozwala im się żyć w kartonowo - foliowych namiotach , lecz z przerwami. Kiedy przez ich osiedle ma przejechać para cesarska - zarząd nakazuje rozebrać siedliska. Tu jest zatroskany, bo każdy region parku ma wyznaczone miejsce ...złożenia klamotów. Potem można je odebrać i znów rozbić namiot. Bohater i zarazem narrator opowiada nam o tym wszystkim z trochę niezwykłej perspektywy. Też jest smutno, bo owa "perspektywa" to kolejna decyzja Kazu. Mógłby mieć dom, opiekę, mógłby dożyć swych dni nareszcie spokojnie, bez pędzenia na pociągi, autobusy, godziny. Ale on nie chciał nikomu "przeszkadzać". W imię tej filozofii bezdomni w Tokio są doskonale przezroczyści. Nie tylko dla władz.