Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pisarz rosyjski dla starszych dzieci.
Ukończył wydział fizyki Uniwersytetu Leningradzkiego w 1952 roku, na kierunku geofizyka. Po studiach, w latach 1952-1955 pracował w Syberii Zachodniej (Turuchańsk, Igarka, Jenisej) jako kierownik ekspedycji geofizycznej, odbył studia podyplomowe w Instytucie Metrologii im. Mendelejewa, w latach 1955-1959 wykładał na uniwersytecie, w latach 1959-1960 był redaktorem gazety dziecięcej Iskorka w Leningradzie. Tomin zaczął pisać w 1955 roku, a w 1957 roku zadebiutował na łąmach pisma Kostior. Jego pierwsze książki opowiadają o życiu w tajdze i są to mikropowieść Повесть об Атлантиде (1959) i zbiór opowiadań Алмазные тропы (1960) – wydane łączne jako Повесть об Атлантиде (1962). Ale już w drugiej powieści Borka, ja i ktoś jeszcze (Борька, я и невидимка, 1962; pol. 1980) Tomin zaznaczył przejście do innego typu opowiadania – zabarwionej humorem „niefantastycznej fantastyki”, typowej dla rodzącej się wówczas "tradycji leningradzkiej", której przedstawiciele Georgij Gurewicz, Wadim Szefner i inni rysowali obrazy życia codziennego, podkreślone ironią, pełne zabawnych paradoksów i ataków na „naukową” powagę i sztywny akademizm. W ten sposób powstały już fantastyczne powieści Karuzele nad miastem (Карусели над городом, 1979; pol. 1982),A, B, C, D i reszta (А, Б, В, Г, Д и другие, 1982; pol. 1986). Najlepszą powieścią Tomina jest Czarownik chodził po mieście (Шел по городу волшебник…, 1963; pol. 1966),w którym patos science fiction (np. autor wykazuje niewątpliwą znajomość Trzech Praw Robotyki Asimova) przegrywa z elementem baśniowym (Żelazny Człowiek jest zarówno robotem, jak i odzwierciedleniem Żelaznego Drwala z cyklu Волшебная страна <Оз> Aleksandra Wołkowa). Klimat powieści jest oryginalny i zarazem charakterystyczny dla lat sześćdziesiątych XX wieku, sam utwór można określić jako nieco mroczną baśniową fantasy. Zgodnie z ówczesnymi standardami dydaktyzmu bohater z ulgą wraca do „lepszej i naturalnej” rzeczywistości, bowiem magia deprawuje i wypacza psychikę tego, który się jej oddaje… Tomin zmarł w 1997 roku w Sankt-Petersburgu. Pozostałe powieści Tomina (niefantastyczne): Повесть об Атлантиде (1959),Нынче всё наоборот, 1968),Восемь дней в неделю, 1971) i Витька Мураш – победитель всех (1974).