Caspar Wijngaard

Co za okrutny los. Zapowiadało się na ekskluzywne neo-noir i techno-thriller w jednym, a wyszedł bełkotliwy twór silący się na otwartość, by oddać epokę lat 80. XX wieku z najwyższą pieczołowitością czy uznaniem. Stąd neonowy balet kolorów, dociekliwość różu i mieszanka kaset magnetofonowych z pigułką LSD. Detektyw bez pamięci oraz meksykańska kultura wmieszana w technologię z wypiętymi telewizorami. Nie lubię kiczu w sztuce - może dlatego nie jestem zafascynowany tematem, by odświeżać epokę, która świecidełkami próbuje zatuszować miałkość scenariusza. Powykręcane pomysły próbują zamotać w głowie, a jednocześnie autorzy nie zauważyli własnego impasu i drogi donikąd, gdzie kwitnie sztuczka dla sztuczki. Twórca myślał, że jak połączy efekt voodoo, tele-shamana, femme fatale (spryciulę, która zamiast powiedzieć wprost o co jej chodzi, to odnosi się do fantazmatu męskich fantazji) - to zacznę klaskać na stojąco i wygłaszać tubalnie, że stworzył arcydzieło na miarę utopistów, którzy w technologicznej zgubie odnaleźli świat gotowy, by spełniać ich senne marzenia. Wypełnione po brzegi nawiązania do Lovecrafta czy meksykańskiego Dia de Muertos - łechcą i uprzyjemniają zabawę, ale jestem na nie. Nie pomaga również adwersarz, który pozuje na El Matador, a w rzeczywistości, to El Nino, który ubzdurał sobie, że kieruje ludzkim losem. Masakra.