Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Przypadkowo znalazłem ją w księgarni. Spojrzenie przyciąga okładka książki. Niestety na tym jej zalety się kończą. Po jej przeczytaniu czuję, że nie wniosła absolutnie nic nowego i mądrego do mojego życia. Główna bohaterka - Michalina - jest osobą z niezwykle pustym życiem wewnętrznym. Jej rozmowy z innymi postaciami są nijakie, bezbarwne i na siłę stylizowane na ,,głębokie". Np. jeśli chodzi o matkę, babcię czy wujka Michaliny, to opisy tych bohaterów dotyczą głównie ich wyglądu zewnętrznego lub materialnej otoczki ich życia. Zero sedna, głębi relacji. Czytając, odnosi się wrażenie, że bohaterzy jest wyidealizowani. Brakuje przedstawienia ich zwykłego ludzkiego charakteru, wad i po prostu przyznawania się do błędów. Po przeczytaniu nie wiemy nawet jacy naprawdę byli. Mamy tylko opisy ich zachowania, nic więcej. Są oni albo usprawiedliwiani przez podmiot albo tak jak wyżej wspomniałem, idealizowani. Przez to odnosi się wrażenie, że Michalina niezdrowo postrzega rzeczywistość. Ludzie w jej życiu są albo czarni albo biali. W życiu tak to nie wygląda, przez co cała historia jest banalna. Jeśli chodzi o cytaty, które cały czas przytaczane są w książce, to ich poziom jest wyjątkowo słaby. Mógłbym porównać to do infantylnej, miałkiej pisaniny smutnej gimnazjalistki na facebook'u, która żali się jak jest jej źle, jak bardzo jest poraniona, żeby tylko inni zwrócili na nią uwagę. Dla przeciętnego dorosłego czytelnika to zdecydowanie za mało, by zobaczyć obraz mądrej, doświadczonej i silnej kobiety. Książka ma około 300 stron i jej jedyną zaletą jest to, że ma sporo pustych kartek, dzięki czemu szybko się czyta. Nie mniej jednak, jest to najgorsza książka jaką w życiu czytałem.