Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Rafała Patoli to debiut. Poszukiwałam w niej punktów zaczepienia dla siebie, jakiś miejsc, którymi mogę się oczarować, ale muszę przyznać, że nie było łatwo takie znaleźć. Przede wszystkim powieść wydaje się być czymś w rodzaju połączenia "Ziemiomorza" Le Guin z "Sagą o Wiedźminie" Sapkowskiego. Niestety porównanie kończy się na "czymś w rodzaju" i nic poza tym, ponieważ odczuwałam ten oddech wymienionych tytułów, aczkolwiek dość nieświeży, mało przyjemny. Poznajemy świat, w którym żyją głównie elfy. Pojawiają się również inne istoty, jak Orkowie, Entowie, Driady i Gobliny. Powieść zaczyna się od znalezienia tajemniczego, krwiożerczego wręcz, dziennika przez Crisma. Bohater wraz z nowo poznanymi elfami rzuca się w wir przygody, szlakiem wędrowca, do którego należał ów dziennik. Nadzieja na skarby i bogactwo, być może na sławę i miłość, szybko ustępuje miejsca trwodze i niebezpieczeństwom. Tajemnica bardzo powoli zaczyna się objawiać i do końca nie zostaje całkowicie odkryta. Ta linia wędrówki zostaje przetkana wydarzeniami z życia poszczególnych bohaterów, jak również wątkami politycznymi. Świat jest dość kameralny, zamyka się w obrębie jednej wyspy, której fizycznych rozmiarów nie da się ustalić z lektury, bowiem raz ma się wrażenie, że rozciąga się ona, a innym razem, że się kurczy. Nie wiem czy wynika to z jakiejś niekonsekwencji, nieprzemyślenia, czy zagubienia się przestrzennego samego Autora. Jednak było to dla mnie dość denerwujące. Dodatkowo nazwy geograficzne spędzały mi sen z powiek, bo są mało przyjemne w czytaniu i nie chodzi tutaj o ich rzeczywiste znaczenie, acz dźwięk samego słowa, jak np. Uzdargion, Mewiarha. Pośród wielu nazw nacji elfów (nieco przyjemniejszych już),imion bohaterów, skomplikowania wędrówki i wydarzeń, te nazwy geograficzne sprawiały, że w myślach myliłam krainy, rzeki, miasta i góry. I może to będzie wyłącznie moje odczucie, ale tak ono niestety wygląda. Kreacja bohaterów nie jest zbyt bogata. Kolejne pojawiające się postacie nie wyróżniają się niczym poza odmienną przeszłością. Owszem każda w jakiś sposób posiada inne cechy charakteru, ale nie są to cechy dostatecznie stanowczo zarysowane i rozmywają się pośród przeciętności. Wielkie nadzieje pokładałam w Eosanie, która początkowo wydawała mi się bardzo mocnym charakterem, silną i niezłomną kobietą. Jednak coś i tutaj poszło nie tak, bowiem szybko przeobraziła się w kolejną zwykłą postać, może trochę bardziej wulgarną i brutalną. Crismo jako główny bohater, a przynajmniej tak mi się wydaje, że ma być głównym bohaterem, bo w sumie trudno wyrokować, jest trochę jak takie ciepłe kluchy. Brakuje mu charakteru, jakiejś wewnętrznej siły, intuicji, takiego pazura. Nie był dla mnie ciekawy, ani go nie polubiłam, raczej złościł i przyprawiał o zgrzyt zębów. Opowieść miała być chyba okraszona humorem w stylu rubasznych krasnoludów spod pióra Sapkowskiego, jednakże taki dowcip to wbrew pozorom trudna sztuka. Wyczucie w pewnej wulgarności, rozładowanie emocji bąkiem, czy beknięciem, musi zostać przeprowadzone z chirurgiczną precyzją, a nie wrzucone, bo tak i już. Takie "smaczki" zamiast bawić sprowadzają na czytelnika zażenowanie. Poza tym trudno jest wtłaczać z jednej strony wzniosłe myśli o doniosłych sprawach dla tego i każdego innego świata, a z drugiej dorzucać wisienkę na torcie w postaci mało chwalebnych zachowań i odzywek poszczególnych postaci. Znowu tutaj przychodzi mi na myśl jakiś brak konsekwencji w stylu, kojarzącym się ze wspomnianymi wcześniej tytułami. "(...) Ostatnie słowo zaakcentował tak, jakby zmienił się w lukrowy napis na torcie w kształcie serca. Wyciągnął z pokrowca instrument z taką delikatnością, jakby postępował ze swoim przyrodzeniem. (...)" Fabuła sama w sobie jest dość ciekawym pomysłem. Więcej, wręcz intrygującym. Jednak została do bólu naszpikowana wątkami pobocznymi, które tak mocno tłumią główną oś wydarzeń, że nie sposób się do niech przywiązać. W skrócie mówiąc, miałam wrażenie całkowitego chaosu i ciągłego odrywania się jakby od historii. I owszem lubię opowieści skomplikowane, przepełnione jakimiś sprawami mniejszymi, przeszłością i życiem bohaterów, jednak powinny być to raczej dodatki, nie podnoszone tak wysoko. Trudno się skupić, kiedy mnogość zaczyna męczyć. Chciałabym bardzo, żeby Autor wziął swoją książkę ponownie na warsztat, przeczytał i odrzucił część niepotrzebnych rzeczy, lub zminimalizował ich wagę. Dodatkowo, gdzieś zabrakło rytmu i spójności, które zastąpione zostały ciągłymi przełomami w akcji. W tej powieści wciąż się coś dzieje i kiedy już myślałam, że nic mnie nie zaskoczy to działy się, dla mnie, rzeczy niepojęte. Myślę, że spokojnie można rozbić ten tom na trzy inne, wykreślić to co rozwleczone, i nadać klimatu sprawniejszym językiem. "Kiedy Crismo czytał Dziennik, wspinał się na jak najwyższe drzewo, a konia przywiązał kilka kroków dalej, by przypadkiem nie napadła go banda Gedorianów czy nawet Furnianów. W tym rejonie nikt nie uchodził za przyjaciela, a co dopiero samotny podróżnik." Wiem, że nie jest to opinia pozytywna i z pewnością wielu z was zniechęciłam do książki, czego nie zamierzam zmieniać. Jednak bardzo bym chciała, by Autor mocując się z drugim tomem wziął sobie moje marudzenie do serca, bowiem pomysł ciekawy, ale z wykonaniem gorzej. Trzeba konsekwencji w budowaniu świata, pazura w bohaterach, spójnego słownictwa i logiki świata. Nie ma sensu zapatrywać się na innych, bo pisanie to powinno być coś bardzo intymnego, płynącego z duszy i serca ze wsparciem bystrego umysłu. I tego życzę Panu Rafałowi przy pracy nad kolejnymi tomami tej opowieści.