Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedno z cierpkich chińskich przysłów brzmi: „Obyś żył w ciekawych czasach”. Janowi Kazimierzowi Wazie przyszło nie tylko w takowych żyć, ale miał to „szczęście”, aby w nich panować. Można śmiało stwierdzić, że król ten miał najbardziej „pod górkę” ze wszystkich władców suwerennych Rzeczpospolitej w epoce nowożytnej (nie wliczam w to XVIII wieku, bo wtedy nasz kraj był już rosyjskim satelitą). Objął swe rządy u progu powstania Chmielnickiego, następnie władał wśród fal „Potopu” i wojny z Moskwą. A gdy już u schyłku bycia na szczycie doznał upokorzenia ze strony rokoszanina Jerzego Lubomirskiego, dopełnił się bezmiar klęsk, jaki spadł mu na głowę. Lata ostatniego Wazy na naszym tronie pod wieloma względami są wyjątkowe. To wtedy dochodzi do ostatecznego załamania się podstaw państwa. Wtedy też giną ostatnie poważne plany reformy ustroju RP, które mogły, jeśli nie uzdrowić całkiem organizm państwa, to przynajmniej wstrzymać jego coraz szybciej postępującą degrengoladę. Umiejętności, inteligencji i energii do działania miał Jan Kazimierz sporo. Według ocen najwybitniejszych historyków zajmujących się tym wycinkiem dziejów, był on nie tylko najzdolniejszym z całej trójki Wazów, ale jednym z najwybitniejszych naszych królów w ogóle. Niestety warunki obiektywne były dla niego w tak wielkim stopniu niesprzyjające, że w jego sytuacji nawet istny Herkules by nie poradził. Jan Kazimierz miał bardzo barwne życie. Przed wstąpieniem na tron zdążył zostać i kardynałem katolickim i więźniem najsłynniejszego z kardynałów jego czasów – Richelieu. Tadeusz Wasilewski ukazuje nam wszystkie zakręty, dokonania i upadki w życiu tego króla w sposób bardzo ciekawy, na szerokim tle ówczesnych stosunków wewnętrznych i zewnętrznych. Biografię czyta się dobrze, a co ważne, napisana została przystępnym językiem, który z łatwością może dotrzeć do najszerszego grona czytelników. Zdecydowanie polecam.