Jesteśmy społecznością, która kocha książki

30 maja 2016r. na zawsze zapisze się w pamięci wszystkich fanów piłki ręcznej w Polsce. Tego dnia odbył się finałowy mecz turnieju Final Four Ligi Mistrzów. W wypełnionej do ostatniego miejsca hali Lanxess Arena w Kolonii naprzeciwko siebie stanęły zespoły Vive Tauron Kielce oraz MKB Veszprem. Ten finał przeszedł do historii "szczypiorniaka", ponieważ kielecka drużyna zdołała odrobić 9 bramek (!) straty do rywala, doprowadzając do dogrywki i rzutów karnych, w których okazała się lepsza od węgierskiego przeciwnika. Po raz pierwszy triumfatorem Ligi Mistrzów został polski klub. Architektem zwycięstwa Vive Tauron Kielce był charyzmatyczny trener Talant Dujszebajew, któremu poświęcona jest książka "Prawdziwy Tal(a)ent" autorstwa Agnieszki Goli - Rakowskiej, opublikowana staraniem wydawnictwa Burda Książki.   Wbrew informacji na okładce "Prawdziwy Tal(a)ent" nie jest tradycyjną biografią, ale wywiadem - rzeką, który Autorka przeprowadziła z Talantem Dujszebajewem w 2016r. przy okazji nagrywania filmu dokumentalnego poświęconego reprezentacji Polski w piłce ręcznej. Osobom, które nie śledzą rozgrywek piłki ręcznej warto przypomnieć, że Talant Dujszebajew łączył wówczas funkcję trenera Vive Tauron Kielce oraz polskiej kadry narodowej. Książka jest podzielona na cztery rozdziały: "Życie prywatne", "Życie zawodnicze", "Życie trenerskie" oraz "Talant w oczach innych".   "Życie prywatne" jest najbardziej osobistym, intymnym rozdziałem, w którym czytelnik może poznać dzieciństwo i młodość Talanta Dujszebajewa. Przyszły zawodnik i trener piłki ręcznej urodził się w 1968r. w Kirgistanie, który był wówczas częścią Związku Radzieckiego. Bohater książki barwnie opowiada o swojej rodzinie, relacjach z ojcem, matką i rodzeństwem, a także realiach życia w komunistycznym kraju. Mówi wprost o olbrzymim szacunku do rodziców i starszych braci, którzy ukształtowali jego charakter oraz byli wzorami do naśladowania. Nie może zatem dziwić, że najważniejszym słowem w słowniku Dujszebajewa jest "rodzina". Dzieciństwo było również okresem pierwszych fascynacji różnymi dyscyplinami sportu. Młody Talant próbował swoich sił w boksie, piłce nożnej, pływaniu i koszykówce, aż wreszcie trafił na trening piłki ręcznej. Treningi często odbywały się kosztem nauki, o czym wspomina z uśmiechem. Książka pełna jest anegdot. Jedną z nich są okoliczności, w jakich Dujszebajew poznał swoją przyszłą żonę Olgę oraz jak wyglądał ich ślub i wesele. Trener Vive Tauron Kielce opowiada także o byciu ojcem, najważniejszych dla niego wartościach, ulubionej muzyce, formach spędzania wolnego czasu, a nawet...niechęci do bukietów kwiatów.   "Życie zawodnicze", jak łatwo się domyślić, koncentruje się na karierze Talanta Dujszebajewa jako piłkarza ręcznego. Opowiada o niełatwych początkach przygody ze szczypiorniakiem, która wymagała od niego wyjazdu z Kirgistanu i przeniesienia się do Moskwy, gdzie bronił barw stołecznego CSKA. Jako osiemnastolatek odbywał tam służbę wojskową. To właśnie wtedy nauczył się iście wojskowej dyscypliny i samozaparcia. Myli się ten, kto sądzi, że piłkarze ręczni wiedli życie podobne do współczesnych gwiazd sportu. Świadczy o tym fakt, że po młodego Talanta, który nie chciał opuścić Kirgistanu wysłano furgonetkę z czterema żandarmami oraz to, że spędził raz tydzień w więzieniu wojskowym na Syberii. Szkoła życia jaką przeszedł w CSKA zaowocowała sukcesami w karierze zawodniczej. Lista jego osiągnięć jest imponująca: złoty medal olimpijski w Barcelonie, dwukrotny mistrz świata, dwukrotny brązowy medalista olimpijski z Atlanty i Sydney, dwukrotny wicemistrz Europy, zdobywca tytułu Najlepszego Piłkarza Ręcznego Roku Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej w 1994r. i 1996r. To tylko niektóre z sukcesów Talanta Dujszebajewa, do których należy dodać te osiągane w klubowej piłce ręcznej.   Kariera każdego sportowca kiedyś dobiega końca. Nie inaczej było z bohaterem książki Agnieszki Goli - Rakowskiej. Talant Dujszebajew jeszcze jako aktywny zawodnik przygotowywał się do roli trenera. Podglądał warsztat różnych szkoleniowców, analizował dobre i złe strony poszczególnych systemów gry. Opowiada o tym w rozdziale trzecim, gdzie można zapoznać się z filozofią jaką wyznaje trener kieleckiej drużyny. Nieustanne pragnienie zwycięstwa, ambicja bycia najlepszym i dążenie do pokonywania własnych słabości to recepta na sukces kirgiskiego szkoleniowca. Z tej części wyłania się obraz Dujszebajewa jako doskonałego motywatora i psychologa, który wie kiedy należy zawodników pochwalić, kiedy podnieść na duchu a kiedy rzucić grubszym słowem. Tłem opowieści są mecze reprezentacji Polski oraz Vive Tauron Kielce, zarówno te wygrane jak i przegrane. Obraz Talanta Dujszebajewa uzupełnia rozdział czwarty, w którym swoimi wspomnieniami, anegdotami i refleksjami na temat trenera dzielą się jego podopieczni z reprezentacji i klubu m.in.: Mateusz Jachlewski, Karol Bielecki, Michał i Bartosz Jureccy, działacze Związki Piłki Ręcznej w Polsce: prezes Andrzej Kraśnicki, lekarz reprezentacji Tomasz Owczarski, asystent Patryk Rombel, prezes Vive Tauron Kielce Bertus Servaas, a nade wszystko żona trenera Olga Dujszebajewa.   Książka Agnieszki Goli - Rakowskiej jest bardzo rzetelnym przykładem reporterskiej roboty. Widać, że Autorka solidnie przygotowała się do wywiadu, pozwalając "wygadać się" swojemu rozmówcy i nie wtrącając swoich przemyśleń. W moim odczuciu nie ma nic gorszego niż dziennikarz, który co chwila przerywa swojemu interlokutorowi i narzuca własny punkt widzenia. Książka jest napisana lekkim i barwnym językiem, co w połączeniu z poczuciem humoru Talanta Dujszebajewa sprawia, że czyta się ją jednym tchem i z prawdziwą przyjemnością. "Prawdziwy Tal(a)ent" pozbawiony jest fachowych sformułowań z zakresu zasad piłki ręcznej, dzięki czemu jest bardzo przystępna dla osób, które nie śledzą tej dyscypliny na codzień. Doskonałym uzupełnieniem treści książki są liczne fotografie przedstawiające Talanta Dujszebajewa na różnych etapach jego kariery. Pozycja obowiązkowa dla każdego fana szczypiorniaka, niezależnie od tego czy pochodzi z Płocka czy z Kielc. Recenzja pierwotnie ukazała się na łamach portalu Sztukater.