Jodorowsky odpłynął, ale w przeciwną stronę do zamierzonej. Chilijski artysta potrafi bawić się kiczem i space operą (jak w ,,Incalu''), a tutaj błądzi, rozwarstwia opowieść na oddzielne tomy i nie wiem, co chciał osiągnąć. Połączył erę Sengoku z elementami Sci-Fi. Otacza się swoimi motywami, zanurza po kostki w dziwactwie oraz niepotrzebnie poszerza uniwersum Kasty Metabaronów, do której nie musiał dopisywać czegoś na boku. Taki tam kaprys artysty (nie on pierwszy, i nie ostatni), nikomu niepotrzebny odprysk. Bawią wybuchy w kosmosie - w próżni kosmicznej jest to niemożliwe! Ale to Hollywood jest winny, że twórcy powielają bzdury i zaprzeczają prawom fizyki. No i mam wrażenie, że Jodorowsky skopiował słynną bitwę pod Nagashino, gdy Japonia wojowała między sobą - nie bez powodu umieścił w ,,Castaka'' samurajskie klany oraz ulubione tapety z przestrzeni kosmicznej umieszczając na nich technopiratów czy nanopapieża (skądinąd dobrze znanego z innych tytułów tego niesamowicie płodnego, multimedialnego artysty). Tylko dla niepoprawnych optymistów szaleńca z Chile.

Jodorowsky odpłynął, ale w przeciwną stronę do zamierzonej. Chilijski artysta potrafi bawić się kiczem i space operą (jak w ,,Incalu''), a tutaj błądzi, rozwarstwia opowieść na oddzielne tomy i nie wiem, co chciał osiągnąć. Połączył erę Sengoku z elementami Sci-Fi. Otacza się swoimi motywami, zanurza po kostki w dziwactwie oraz niepotrzebnie poszerza uniwersum Kasty...