Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnęłam po tę książkę po przeczytaniu reportażu w "Newsweeku" i liczyłam na równie pasjonującą lekturę, ale troszkę się zawiodłam. Z pewnością nie można odmówić tej pozycji bycia kopalnią wiedzy o Kubie. Dla zupełnego laika takiego jak ja, który kojarzy z Kubą jedynie komunizm, Białe Damy, embargo USA i Fidela to nieoceniona pozycja. Autor zbiera wywiady z opozycjonistami, ale udostępnia także własne reportaże i artykuły. To niezła lekcja historii. Jednak czytając wszystko w jednym zbiorze, za jednym zamachem, ma się wrażenie, że kręcimy się wokół tych samych faktów np. że za Batisty więzień na Kubie było 14, a teraz jest 200. Maciej Stasiński posługuje się tym oraz kilkoma innymi statystykami co najmniej kilka razy. Z jednej strony dzięki temu wiele rzeczy zapada w pamięć raz na zawsze. Minusem jest jednak wrażenie płytkości wiedzy autora. Zapewne niesłuszne, bo wielokrotnie przebija się w tych tekstach jego zainteresowanie i osobiste zaangażowanie w sprawy Kuby. Książkę czyta się dość żmudnie. Nie umiem powiedzieć, czy to przez język (wydumane metafory zestawione z ogromem statystyk dają dziwny przegadany efekt),czy raczej przez pójście w metodę historyczno-socjologicznego referatu. Nie licząc miejsc, gdzie Stasiński przytacza postacie opozycjonistów, również poprzez wywiady z nimi, wszędzie jest jeden wielki referat i zastanawianie się nad przyszłością kraju po śmierci Fidela. Brakuje mi jednostkowych historii - zwłaszcza zwykłych ludzi. To mnie właśnie ujęło w reportażu w Newsweeku,a próżno szukać tego w książce (oprócz może ciekawych zdjęć). Myślę, że gdybym nie była nastawiona na inny odbiór, moja ocena byłaby wyższa. Nie jest, ale to nie znaczy, że nie polecam tej pozycji. Wręcz przeciwnie. Kuba jest tak daleko, że ciężko w Polsce znaleźć porządną dawkę wiedzy o niej.