Jesteśmy społecznością, która kocha książki

apisanie książki, której miejscem akcji będzie klinika odwykowa nie jest proste. Trzeba mieć jako takie pojęcie o ludzkiej psychice, ale także trzeba po prostu widzieć w ludziach coś więcej. Próba zajrzenia w głąb człowieka nie może zatrzymać się tylko na tym co jest powierzchowne, musi mieć swoje filary w próbie poznania, zrozumienia i prostej empatii. Szczególny wyraz daje temu próba postawienia się w roli w, której nigdy się nie było. Sara Leiss postanowiła zgłębić psychikę mężczyzny w średnim wieku, i zrobiła to nadzwyczaj dobrze. Autorka postawiła na wyjątkowo wymagający schemat powieści, który skupia się na przemyśleniach głównego bohatera, dając do zrozumienia, że nie istnieje człowiek, którego nie da się wsadzić do szufladki. Leiss ma w tym dużo racji, bo jak głosi znane powiedzenie: „Nie ma ludzi zdrowych, są tylko niezdiagnozowani”. Temu też hołduje całość książki, która stara się przekonać Czytelnika, że nie ważne jak zdrowo się czujesz, możesz zostać osadzony w książkowej „Klinice” jeśli tylko odbiegasz od przyjętego scenariusza społecznie akceptowalnego. M. jest naszym głównym bohaterem. Można by rzec, że jest podręcznikowym przykładem faceta dwudziestego pierwszego wieku. Praca dentysty pochłania go bez reszty, nie znajduje czasu na nic więcej, poza swoim kotem. Kocha swojego sierściucha, chociaż często o nim zapomina. Przytłoczony tym co go otacza, postanawia zamknąć się we własnym świecie. Pomimo bliskiego związku z niejaką K. cały wolny czas poświęca na masturbację i marzenia na temat walorów estetycznych swoich pacjentek. Zbiegiem okoliczności, trafia przed oblicze wymiaru sprawiedliwości, który nie okazuje się dla niego zbyt łaskawy. Pomimo jasnej niewinności, przychodzi mu w karze, odbycie kilkutygodniowego „turnusu” w klinice odwykowej. M. sam nie wiedząc z czego ma się tam leczyć, przyjmuje karę z pokorą, ale i z niechęcią. Zdarzenia jakie będą miały miejsce w jego obecności, przejdą wszelkie pojęcie M. jak i Czytelnika. W pierwszej chwili, kiedy czytając „Klinikę Pana B.” dotarłem do momentu autodestrukcji głównego bohatera, miałem wrażenie, że skądś to znam. Niemal każda myśl M. była mi znana, przebijała się cichym echem z mojej własnej osoby. Kartka po kartce docierałem się z bohaterem, ale także z samym sobą. Główny bohater stał się w pewien sposób personifikacją moich obaw. Uświadamiałem to sobie o tyle wolno, że zanim się spostrzegłem, zaczynałem analizować własne życie. Problemy M. nie są różne od naszych własnych, zostały tylko ubrane w inną formę. Dla głównego bohatera katalizatorem przemian było fałszywe oskarżenie, dla Czytelnika może to być książka sama w sobie. Na przykładzie M. można wysnuć wiele scenariuszy, ale każdy sprowadza się do tego jednego – zrozumienia własnych błędów. Pełna recenzja książki na: http://moznaprzeczytac.pl/klinika-pana-b-sara-leiss/