Stevie J.Cole

Książka jest na pewno w pewien sposób kontrowersyjna. Już na samym początku bohaterka prosi, żeby nie oceniać ją źle i wczuć się w jej sytuację, zobaczyć jej serce. I szczerze obiecałam sobie, że do końca książki nie będę oceniać jej zachowania (chociaż powiem korciło mnie 😊). Peyton w pierwszych rozdziałach wzbudziła moje współczucie. Jakkolwiek książki NA pokazują zachowania dojrzałe i przemyślane wśród 20 latków, tak w życiu rzadko to się zdarza. I tak było w przypadku Peyton. Jedna zła decyzja pod wpływem alkoholu zmieniła nie tyle życie miłości jej życia, ale jej samej. I nie oceniam negatywnie jej zdrady. Dziewczyna była młoda, niedojrzała, zerwała ze swoich chłopakiem, którego uwielbiała i postanowiła zapomnieć. „Technicznie” nie była w związku. Źle na pewno oceniam w tym punkcie zachowanie Isaacka. Chłopak widząc pijaną dziewczynę, owszem powinien zabrać do domu i położyć spać (obojętnie czy jest twoją byłą czy nie). Według mnie wykorzystał ją a to nawet młodzi chłopcy nie powinni robić. A później pojawiły się typowo dla młodych ludzi sytuacje: ona nie poprosiła Nicka, żeby ją wybrał, on nie powiedział, że ją nadal kocha. Za to pojawiła się ciąża i wierzę, że Peyton będąc pod wpływem emocji mogła zareagować tak jak to zrobiła. I Nicka też potrafię zrozumieć. Nagle dowiaduje się, że dziewczyna, którą kochał i uwielbiał, której się oświadczył, wychodzi za mąż za kogoś innego. On również był młody i dumny i nawet po kilku miesiącach od ślubu Peyton nie chciał jej wybaczyć. Ale jak sami pisali: takie miłość nie odchodzi. Bardzo podobało mi się i zostało mi jedno zdanie Peyton opisujący jej małżeństwo: tak naprawdę nigdy nie dała szansy temu małżeństwu. Nie pozwoliła sobie być szczęśliwą i przez 4 lata udawała. Przynajmniej była szczera wobec siebie, w przeciwieństwie do innych. Bo tak jak źle oceniłam zachowanie Isaacka po imprezie, tak nie wydawał się złym mężem. Wręcz przeciwnie. Peyton wiedząc to, powinna dużo wcześniej zakończyć to małżeństwo. Pozwoliła swojemu mężowi zakochać się w sobie i trochę go uwięziła w tym nieszczęsnym związku. Pogorszyła całą sytuację pisząc do Nicka po pogrzebie swojej mamy. Myślę, że żałoba w jakiś sposób obudziła ją z letargu, ale nie sądzę, żeby zdrada męża była rozwiązaniem całej jej depresji. Będąc młoda chciała, żeby jej miłość była niczym z tragedii Szekspira, a była chyba okpieniem tego angielskiego pisarza. Zarówno Peyton i Nick mieli wyrzuty sumienia, w każdej linijce próbowali to usprawiedliwić, to znowu nie tolerować to co robili. Zdziwiłam się, ze Peyton kiedy w końcu zmierzyła się z sobą i postanowiła rozejść się z mężem, zajęło jej to 5 miesięcy, a w końcu i tak tego nie zrobiła. Jeśli mogłam wybaczyć jej dziecinne zachowanie wcześniej kiedy była młoda, tak tutaj miała już pewnie doświadczenie i powinna być pewna tego co czuje. Czy kibicowałam tak wielkiej miłości Peyton i Nicka? I tak i nie. Zawsze z jakimś sentymentem czyta się o pierwszej miłości. Tutaj mamy miłość odbudowaną kosztem innej osoby. Nie dziwię się, że mogą pojawić się opinie, że po tym co zrobili nie powinni być szczęśliwi. Chyba autorka zorientowała się, że może za bardzo ukazała swoją bohaterkę w złym świetle, dlatego w ostatnich rozdziałach pokazała, że ma serce, pragnąc chronić swoje dziecko. Dla mnie ten zabieg był niepotrzebny. Powinna zostawić tą miłość trochę poharataną, wykończoną, wyszczerbioną. Byłaby bliżej prawdziwego życia. Książka podobała mi się bo wzbudza szereg emocji.